Wstęp Moebiusa dobrze oddaje charakter mangi. Jest ona jak wizualny zapis pewnego snu, w którym elementy mityczne, mieszają się z fabułą rodem z filmu sci-fi. Wątki są krótkimi obrazami, wyrywkami, nie mają swojej kontynuacji, wyjaśnienia, głębszej podbudowy czy rozbudowanej logicznie konstrukcji fabularnej - po prostu płyną. Właśnie w tym tkwi wartość Ikara - w prostej, pierwotnej przyjemności opowiadania dla samego opowiadania oraz słuchania i doświadczania.
Nie trzeba nadmieniać, że jak wielką rolę odgrywają tutaj piękne rysunki Jiro Taniguchiego, które same w sobie zasługują na najwyższą ocenę.

Wstęp Moebiusa dobrze oddaje charakter mangi. Jest ona jak wizualny zapis pewnego snu, w którym elementy mityczne, mieszają się z fabułą rodem z filmu sci-fi. Wątki są krótkimi obrazami, wyrywkami, nie mają swojej kontynuacji, wyjaśnienia, głębszej podbudowy czy rozbudowanej logicznie konstrukcji fabularnej - po prostu płyną. Właśnie w tym tkwi wartość Ikara - w prostej,...

Opowieść o świecie, w którym ludzi można genetycznie poprawić. A właściwie dać im nowe możliwości - na przykład dokonywania samozapłonu. To nowa forma terroryzmu, jakiej używają „ludzie z probówki”. I w takim właśnie świecie pojawia się dziecko, które unosi się w powietrzu już od dnia swoich urodzin. Zostanie ba rozkaz pani generał odseparowane od matki i poddane gruntownym testom. Wieloletnim. Co z tego eksperymentu wyniknie? Czy naukowcom uda się wyprodukować więcej takich istot? Komu te zdolności są potrzebne? Na te wszystkie pytania odpowie lektura. Komiks ładnie narysowany, w typowej dla mangi manierze. Jeśli chodzi o fabułę, to brak w niej złożoności. Wszystko proste i oczywiste, a zakończenie pojawia się niczym przerwany sen. Poczytać można, ale wiekopomnym dziełem bym tego komiksu nie nazwała. 

Opowieść o świecie, w którym ludzi można genetycznie poprawić. A właściwie dać im nowe możliwości - na przykład dokonywania samozapłonu. To nowa forma terroryzmu, jakiej używają „ludzie z probówki”. I w takim właśnie świecie pojawia się dziecko, które unosi się w powietrzu już od dnia swoich urodzin. Zostanie ba rozkaz pani generał odseparowane od matki i poddane gruntownym...

Bardzo długo zwlekałam z zakupem tego komiksu. Jednak teraz tego żałuję.
Opowiedziana historia jest mocno poruszająca.
Przerażające jest to, iż Ikar przez 20 lat swojego życia nie widział nieba. Wydało mi się to okrutnym by trzymać kogoś w klatce - nawet jeżeli przypomina ogród - przez tak długi okres.

Bardzo długo zwlekałam z zakupem tego komiksu. Jednak teraz tego żałuję.
Opowiedziana historia jest mocno poruszająca.
Przerażające jest to, iż Ikar przez 20 lat swojego życia nie widział nieba. Wydało mi się to okrutnym by trzymać kogoś w klatce - nawet jeżeli przypomina ogród - przez tak długi okres.

Nieokreślona, acz raczej bliższa przyszłość. Tytułowy Ikar to jedyny człowiek na świecie, który potrafi latać. Od małego trzymany jest przez rządową jednostkę w zamknięciu
i poddawany jest różny eksperymentom. Przyszłość jaką zaplanowali mu opiekunowie projektu to zostać tajną bronią. Jednak w młodym mężczyźnie rodzi się uczucie do jednej z pracownic
ośrodka. Doprowadza go to do buntu i chęci ucieczki z klatki, w której został zamknięty. Historia stworzona jest przez Moebiusa, ale gdyby za scenariuszem stał ktoś inny to pewnie przeszło by to niezauważone. Historia jest dość prosta, podobnie jak dialogi. Kreska Taniguchiego jak zawsze na wysokim poziomie - imponujące szerokie kadry, dużo detali.
Niemniej komiks niczym większym nie porywa

Nieokreślona, acz raczej bliższa przyszłość. Tytułowy Ikar to jedyny człowiek na świecie, który potrafi latać. Od małego trzymany jest przez rządową jednostkę w zamknięciu
i poddawany jest różny eksperymentom. Przyszłość jaką zaplanowali mu opiekunowie projektu to zostać tajną bronią. Jednak w młodym mężczyźnie rodzi się uczucie do jednej z pracownic
ośrodka. Doprowadza go...

Podstawą pomysłu dla tego tytułu był sen autora, co ma wyraźne odbicie w enigmatyczności całego dzieła. Już sam początek akcji zaczyna się mocno fantazyjnie. Naga ciężarna kobieta, swobodnie unosząca się nad miastem, w którym dochodzi do serii zamachów terrorystycznych dokonywanych przez ludzi obdarzonych specjalnymi mocami. Chwilę później przenosimy się na salę porodową, na której personel medyczny jest świadkiem unoszenia się w powietrzu nowo narodzonego człowieka. Całą sprawą dość mocno interesuje rząd, który ma zamiar zbadać zdolności noworodka, nadając całej operacji kryptonim Ikar. W tym momencie następuje przeskok czasowy i widzimy już dorosłego chłopaka, na którym wojsko i podlegli mu naukowcy przeprowadzają szereg eksperymentów, chcąc wykorzystać jego niezwykłe moce. Bohater, który całe swoje życie spędził w zamknięciu, odczuwa jednak coraz większe pragnienie wolności, które będzie na wszelkie sposoby tłamszone przez jego „opiekunów”.


Jednoznaczna ocena całej zaserwowanej tutaj fabuły jest niebywale trudna do określenia. Mamy tutaj do czynienia z wyraźnym syndromem „czystej kartki”. Bliżej nieokreślony czas akcji, mnóstwo niedopowiedzeń i faktów, których znacznie trudno zrozumieć oraz cała masa niedokończonych wątków. Do tego dochodzi mocno specyficzna próba uwspółcześnienia znanej z mitologii greckiej opowieści o Dedalu i Ikarze. Moebius stworzył tylko szkielet czegoś większego, pozwalając wyobraźni czytelnika samemu wypełnić wszystkie luki scenariuszowe, nadając w ten sposób dziełu dozy wyjątkowości (przynajmniej w jego założeniu). Jedni dostrzegą w tym znamiona nonszalanckiego artyzmu, inni zarzucą twórcy zabranie się do pracy bez jasnego pomysłu na historię w głowie. Obie strony będą mieć w tym przypadku rację.

Wiele do życzenia pozostawiają również bohaterowie komiksu, którzy do najbardziej wyrazistych i intrygujących zdecydowanie nie należą. Ikar jest postacią dziecinnie naiwną, niewinną i prostolinijną zarówno w swojej motywacji, jak i zachowaniu, przez co wydaje się nijaki. Można to zrzucić na karb jego wychowania w zamknięciu i braku konkretnych wzorców społecznych. Niestety reszta postaci już się w ten sposób nie obroni. Naukowcy opiekujący się obiektem, są tutaj dość stereotypowi. W zasadzie można podzielić ich na dwie grupy, tych, którzy chcą pomóc Ikarowi (w tym jego ukochana) oraz takich, których umysł opętało szaleństwo zdobycia odpowiedzi i są w stanie dokonać rzeczy daleko przekraczających barierę ludzkiej przyzwoitości. Nie lepiej jest w przypadku postaci decyzyjnych (wojskowych),spośród których większość da się opisać zaledwie kilkoma cechami charakteru.


Cała recenzja na PoPKulturowy Kociołek

https://gameplay.pl/news.asp?ID=119745

Podstawą pomysłu dla tego tytułu był sen autora, co ma wyraźne odbicie w enigmatyczności całego dzieła. Już sam początek akcji zaczyna się mocno fantazyjnie. Naga ciężarna kobieta, swobodnie unosząca się nad miastem, w którym dochodzi do serii zamachów terrorystycznych dokonywanych przez ludzi obdarzonych specjalnymi mocami. Chwilę później przenosimy się na salę porodową,...

PTAK W KLATCE

"Ikar" to manga niezwykła już na pierwszy rzut oka. W końcu nie co dzień w ręce czytelników trafia komiks z Kraju kwitnącej wiśni, który formatem przewyższa typowe albumy z amerykańskimi zeszytami, a jednocześnie imponuje grubością (300 stron). Ale to nie jedyna rzecz, która jest w nim nietypowa. Drugą jest fakt, że to kolejna po rewelacyjnym albumie "Mój rok: Wiosna" koprodukcja japońsko-europejska. Scenariusz „Wiosny” napisał Jean-David Morvan, autor m.in. "Armady", "Ikara" zaś Jean 'Mœbius' Giraud, legenda komiksu europejskiego, spod ręki którego wyszły takie dzieł, jak "Blueberry", "Incal" czy urzekający "Silver Surfer: Przypowieść" przygotowany razem ze Stanem Lee. I trzeba przyznać, że jest kolejne znakomite dzieło, warte polecenia miłośnikom dobrych, fantastycznych mang.

Witajcie w Japonii przyszłości, miejscu niezbyt bezpiecznym za sprawą terrorystów posiadających moce wybuchania. Detonują się oni wśród tłumów, zbierając krwawe żniwo, z czym oczywiście walczą służby. Właśnie w takim świecie rodzi się on – Ikar, chłopiec, który odkąd wyszedł z łona matki, lewituje w powietrzu. Jako jedyny w swoim rodzaju, z miejsca zostaje przejęty przez armię i odizolowany od świata. Przez lata poddawany badaniom, wyrasta na młodego, potężnego człowieka, który nie wie nic o życiu i pełen jest naiwności. Jednak, jak każdy ptak zamknięty w klatce, w końcu zaczyna marzyć o niebie…

Całość recenzji na moim blogu: http://ksiazkarniablog.blogspot.com/2018/10/ikar-jean-mbius-giraud-jiro-taniguchi.html

PTAK W KLATCE

"Ikar" to manga niezwykła już na pierwszy rzut oka. W końcu nie co dzień w ręce czytelników trafia komiks z Kraju kwitnącej wiśni, który formatem przewyższa typowe albumy z amerykańskimi zeszytami, a jednocześnie imponuje grubością (300 stron). Ale to nie jedyna rzecz, która jest w nim nietypowa. Drugą jest fakt, że to kolejna po rewelacyjnym albumie...

Naczytałem się mnóstwa negatywnych komentarzy o Ikarze, stąd też do lektury podchodziłem z pewną dozą sceptycyzmu, ale przecież własne zdanie wyrobić sobie trzeba. Zarzucano temu komiksowi wiele - że płytki, że naiwny, że brak tu rozbudowanych portretów psychologicznych postaci. I to w sumie wszystko prawda. Tyle że tutaj akurat te zarzuty niekoniecznie świadczą o nieprzemyślanym scenariuszu. Właściwie, to możemy zadać sobie pytanie - jakim cudem nastolatek, które całe życie spędził w klatce, miałby mieć rozbudowane życie wewnętrzne? No jakże to? Przecież autorzy idealnie uchwycili właśnie tę jego dziecięcą naiwność (kolejny zarzut, kolejny nietrafiony),co, co prawda przekłada się na spłycenie psychiki, ale nie wpływa w żaden sposób na utratę realizmu. Poza tym, przecież Ikar to - gdyby odjąć wątek sci-fi - komiks o pierwszej miłości! Nic więcej! I właśnie jako komiks o pierwszej miłości sprawdza się znakomicie. Przypomnijcie sobie, jakie było wasze pierwsze poważniejsze zauroczenie. Podpowiem: było słodkie, naiwne, irracjonalne, niekoniecznie dojrzałe, ale w tamtej chwili wydawało się jedyne i niepowtarzalne. I taki właśnie jest ten komiks.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Naczytałem się mnóstwa negatywnych komentarzy o Ikarze, stąd też do lektury podchodziłem z pewną dozą sceptycyzmu, ale przecież własne zdanie wyrobić sobie trzeba. Zarzucano temu komiksowi wiele - że płytki, że naiwny, że brak tu rozbudowanych portretów psychologicznych postaci. I to w sumie wszystko prawda. Tyle że tutaj akurat te zarzuty niekoniecznie świadczą o...

Bardzo niedobre dialogi są.
No i ogólnie fabuła beznadziejna.
W zasadzie to wszystko tu jest na żałośnie niskim poziomie poza stroną wizualną. Detale na rysunkach potrafią naprawdę zrobić wrażenie.

Bardzo niedobre dialogi są.
No i ogólnie fabuła beznadziejna.
W zasadzie to wszystko tu jest na żałośnie niskim poziomie poza stroną wizualną. Detale na rysunkach potrafią naprawdę zrobić wrażenie.

Graficznie super - szczegóły imponujące.
Ale historia to taka mizeria, że można by ją zamknąć w dwóch zdaniach.
Szkoda.
Ale inne dzieła tego rysownika z chęcią sprawdzę.

Graficznie super - szczegóły imponujące.
Ale historia to taka mizeria, że można by ją zamknąć w dwóch zdaniach.
Szkoda.
Ale inne dzieła tego rysownika z chęcią sprawdzę.

Brak treści i fabuły oraz postaci z papieru to główne problemy Ikara. Wizualnie za to pierwsza klasa i fajnie było zobaczyć Taniguchiego w klimatach sci-fi.

Brak treści i fabuły oraz postaci z papieru to główne problemy Ikara. Wizualnie za to pierwsza klasa i fajnie było zobaczyć Taniguchiego w klimatach sci-fi.