Przepowiednie Nostradamusa to jedne z najsłynniejszych proroctw elektryzujących ludzkość już od kilku stuleci. Czy był zwykłym szarlatanem, czy może faktycznie posiadał dar pozwalający mu odsłonić tajemnice przyszłości? Jak wyjaśnić fakt, że niektóre z jego przepowiedni sprawdziły się w każdym szczególe?

Sięgając po „Tajemnicę Nostradamusa” oczekiwałam pasjonującej powieści historycznej o człowieku zwanym „wizjonerem tysiąclecia”. Otrzymałam jednak mieszankę historii i komedii, zakrawającej momentami na groteskę. Gdybym spodziewała się tego wcześniej, możliwe, że książka bardziej przypadłaby mi do gustu, ponieważ jednak sięgając po nią miałam nieco inne oczekiwania, lektura skończyła się poczuciem pewnego rozczarowania. Choć jednocześnie nie ukrywam, że dostarczyła mi również dość znacznej porcji rozrywki.

Akcja powieści toczy się we Francji w połowie XVI wieku. Zazdrosna o wpływy królewskiej metresy, odsunięta od męża, królowa Katarzyna Medycejska postanawia użyć wszelkich środków by pozbyć się znienawidzonej rywalki. Gdy zawodzą wszystkie środki, władczyni decyduje się skorzystać ze sposobów nadprzyrodzonych – tajemniczej szkatułki zawierającej głowę legendarnego Menandra, zwanego Panem Wszelkich Życzeń. Jednak wskutek przypadku, magiczna głowa trafia w ręce naiwnej dwudziestokilkuletniej szlachcianki Sybilli de La Roque, co rozpoczyna komedię pomyłek, gęsto wyściełaną kolejnymi trupami.

Judith dokonała dosyć karkołomnego połączenia wątków historycznych z paranormalnymi. A wszystko to zostało dodatkowo doprawione znaczną dozą przygody, sensacji, a nawet romansu. Znaleźć tu można dosłownie wszystko – czarną magię, upadłego anioła, gadającą zmumifikowaną głowę, pojedynki, intrygi, napoje miłosne i zamachy. Jednak nawet najmroczniejsze fragmenty zaserwowane zostały z dużą dozą humoru – miejscami dość czarnego i absurdalnego.

Nie ukrywam, że lektura pierwszych rozdziałów była dosyć męcząca – spodziewałam się czegoś innego i co pewien czas upewniałam się zerkając na tytuł książki, czy na pewno czytam opowieść o Nostradamusie. Groteskowy wydźwięk niektórych scen początkowo także mnie drażnił, w końcu oczekiwałam powieści historycznej. A jednak im dalej zagłębiałam się w tę historię, tym cieplejszym okiem na nią patrzyłam. Doceniłam humor i komizm sytuacyjny, a także galimatias wynikły z pomyłek popełnianych przez głównych bohaterów.

To właśnie ciekawe, nieco przerysowane postaci w głównej mierze przyczyniły się do zmiany mojego podejścia do książki. Zarówno Nostradamus, jak i Sybilla zostali świetnie wykreowani przez autorkę, podobnie zresztą jak cała galeria bohaterów drugoplanowych, z gadającą głową na czele. Słynny wróżbita okazuje się zrzędliwym, cierpiącym na podagrę staruszkiem, który musi zręcznie lawirować wśród możnych tego świata, by nie stracić głowy za błędne lub niezadowalające przepowiednie. Z kolei Sybilla, mająca aspiracje do zostania najsłynniejszą poetką, jest jedynie naiwną prowincjuszką o głowie wypełnionej marzeniami o miłości i kompleksem zbyt dużych stóp. Niemal każda pojawiająca się na kartach powieści postać zaskakuje nieco groteskowym rysem, są tu więc błędni rycerze, wyrachowani playboye, chciwi niegodziwcy, zazdrosne siostry i matrony troszczące się głównie o swoich futrzanych pupilków.

„Tajemnica Nostradamusa” to powieść, która świetnie się sprawdzi jako lekka, niewymagająca lektura, której głównym celem jest dostarczenie rozrywki i poprawa złego humoru. Jeśli sięgniecie po nią z takim nastawieniem, z pewnością spełni swoje zadanie i przypadnie Wam do gustu.

Przepowiednie Nostradamusa to jedne z najsłynniejszych proroctw elektryzujących ludzkość już od kilku stuleci. Czy był zwykłym szarlatanem, czy może faktycznie posiadał dar pozwalający mu odsłonić tajemnice przyszłości? Jak wyjaśnić fakt, że niektóre z jego przepowiedni sprawdziły się w każdym szczególe?

Sięgając po „Tajemnicę Nostradamusa” oczekiwałam pasjonującej...