Do tej pory wspomnienia dzieci z czasów wojny były głownie autobiograficzne. Ponieważ autorka urodzona w 19848r nie mogła de facto pamiętać czasów wojny, w pierwszoosobowej narracji przedstawia losy swojej matki. W 1940r liczna, dość biedna rodzina składająca się z czterech córek, matki i ojca, żyje sobie spokojnie w miejscowości Podzamcze. Gdy Niemcy wkraczają do miasteczka, cała familia dostaje skierowanie na roboty do Niemiec, w Sudety, do osady Rauska. Alusia dziwi się niepokojowi rodziny, gdyż nie lubi Polski, a wojna stwarza wiele zagrożeń. Kwiat polskiej inteligencji jest bestialsko mordowany, a ojciec naraża całą rodzinę np szmuglując polskich żołnierzy, pomagając ruchowi oporu. W danym dniu wsiadają do pociągu i jadą w nieznane. Na miejscu wystawieni są na targ, wzorem murzyńskich niewolników, i cudownym zrządzeniem losu jako jedyna rodzina nie zostają rozdzieleni. Trafiają do bogatego bauera i jego żony Hanny, którą z miejsca nazywa nasza narratorka Szefową. Okazuje się, że jest to przyzwoity dom, mieszkają w dość dobrych warunkach i mają typowe obowiązki: oporządzanie zwierząt hodowlanych i obrabianie pola. Ala przypada do gustu właścicielce i szybko zostaje zainstalowana w domu. Ku niezadowoleniu otoczenia i reszty rodziny, szybko staje się pełnoprawnym członkiem domostwa, a szefowa obdarza ja zaufaniem. Ala widzi jak trzy córki gospodyni uczą się, bawią, a ona choć tez ma ledwie 11 lat musiała pożegnać się z dzieciństwem. Polacy nie pracują "pod karabinami", frau jest sprawiedliwa i dobrze opiekuje się robotnikami.
Nowa rzeczywistość fascynuje dziewczynkę, postrzega ona głównie pozytywy swego położenia. W odróżnieniu do reszty sióstr i matki Ala szybko uczy się niemieckiego, opowiada polskie bajki najmłodszym dziewczynkom. Szefowa daje dziewczynce poczucie bezpieczeństwa i po ludzku z nią rozmawia, to ona wprowadza ją w świat dorosłej kobiety. Takiego zainteresowania sobą i wsparcia bohaterka nie dostaje od najbliższej rodziny.
Podobał mi się sposób sportretowania Niemców, wśród których są i "ludzcy", i brutalni ludzie. Autorka maluje portrety Niemców bezstronnie, bez uprzedzeń. Przeprowadza czytelników przez proces dojrzewania i Ali, i Mani. W sumie nietuzinkowa opowieść, ukazująca rzeczywistość wojenną z nowej perspektywy.

Do tej pory wspomnienia dzieci z czasów wojny były głownie autobiograficzne. Ponieważ autorka urodzona w 19848r nie mogła de facto pamiętać czasów wojny, w pierwszoosobowej narracji przedstawia losy swojej matki. W 1940r liczna, dość biedna rodzina składająca się z czterech córek, matki i ojca, żyje sobie spokojnie w miejscowości Podzamcze. Gdy Niemcy wkraczają do...