Kiedy dostałam to w prezencie, a wraz z siostrą i mamą byłyśmy na żywo z Autorką w biblitece, która opowiadała o historii powstawania hej.

Każdemu polecam! Uważam, że wszysce ją przeczytać.
Niesamowista historia.

Fabuła nawiązuje do autenycznych losów... :-)

Kiedy dostałam to w prezencie, a wraz z siostrą i mamą byłyśmy na żywo z Autorką w biblitece, która opowiadała o historii powstawania hej.

Każdemu polecam! Uważam, że wszysce ją przeczytać.
Niesamowista historia.

Fabuła nawiązuje do autenycznych losów... :-)

,,Mam nowe buty, kupione na punkty. Wracając po robocie do domu, poślizgałam się chwilę przy świetle księżyca na kałuży przy płocie. Ależ było przyjemnie! Przyszłam do domu taka zadowolona, że ha! A tu wszyscy płaczą. Znowu ta ich tęsknota i znowu wyszło, że ze mnie jest Odmieniec, bo mnie się wcale nie chce płakać."
Alusia w przymusowym zesłaniu nie dostrzega niczego złego. Codzienność wypełnia jej praca, którą jednak lubi wykonywać. Po pracy za to są tańce i spotkania na klockach. Nie czuć tu biedy, która dawała się we znaki w rodzinnym domu. Owszem, trzeba pracować, ale za czym tu tęsknić? Za tym małym domkiem i suchym piachem, na którym nic nie chce rosnąć?
Książka lekka i miła, choć język i naiwność myślenia dziecięcej bohaterki czasem odrobinę irytują.

,,Mam nowe buty, kupione na punkty. Wracając po robocie do domu, poślizgałam się chwilę przy świetle księżyca na kałuży przy płocie. Ależ było przyjemnie! Przyszłam do domu taka zadowolona, że ha! A tu wszyscy płaczą. Znowu ta ich tęsknota i znowu wyszło, że ze mnie jest Odmieniec, bo mnie się wcale nie chce płakać."
Alusia w przymusowym zesłaniu nie dostrzega niczego...

Opowieść przedstawiona w niezwykle ciekawy sposób. Historie opisuje dziecko. Wojna widziana z kompletnie innego punktu widzenia. Książka zdecydowanie warta uwagi. Lekki i niewinny opis tragedii.

Opowieść przedstawiona w niezwykle ciekawy sposób. Historie opisuje dziecko. Wojna widziana z kompletnie innego punktu widzenia. Książka zdecydowanie warta uwagi. Lekki i niewinny opis tragedii.

Książka napisana prostym językiem gdyż narratorką jest dziewczynka. Niby roboty przymusowe, ale dziecko nie widzi w nich nic złego. Dobrze wykonuje swoją pracę, dużo szczęścia mając trafiając do dobrego "szefostwa". Jedna z niewielu książek o tematyce powiązanej z wojną, która nie pokazuje cierpienia.

Książka napisana prostym językiem gdyż narratorką jest dziewczynka. Niby roboty przymusowe, ale dziecko nie widzi w nich nic złego. Dobrze wykonuje swoją pracę, dużo szczęścia mając trafiając do dobrego "szefostwa". Jedna z niewielu książek o tematyce powiązanej z wojną, która nie pokazuje cierpienia.

piękna rzecz

piękna rzecz

Mała Alusia wraz z rodzicami zostaje zesłana na przymusową pracę w Niemczech.
Książka bardzo dobrze obrazuje sposób myślenia małego dziecka.
Gorąco polecam

Mała Alusia wraz z rodzicami zostaje zesłana na przymusową pracę w Niemczech.
Książka bardzo dobrze obrazuje sposób myślenia małego dziecka.
Gorąco polecam

Mój ojciec był wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec.Nigdy nie rozmawiał ze mną na ten temat.Ciekawe,jakby tę książkę osądził.Tym bardziej ciekawa,że na ziemie niemieckie opisywane w książce,przyjechaliśmy w 1955 roku z centralnej Polski,ze Zgierza.Jest to kraina przepięknych krajobrazów i wspaniałych zabytków.Zachowały się całe wioski z przedwojenną zabudową.Łatwo mi było umiejscowić akcję książki w takich gospodarstwach.

Mój ojciec był wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec.Nigdy nie rozmawiał ze mną na ten temat.Ciekawe,jakby tę książkę osądził.Tym bardziej ciekawa,że na ziemie niemieckie opisywane w książce,przyjechaliśmy w 1955 roku z centralnej Polski,ze Zgierza.Jest to kraina przepięknych krajobrazów i wspaniałych zabytków.Zachowały się całe wioski z przedwojenną zabudową.Łatwo mi...

Do tej pory wspomnienia dzieci z czasów wojny były głownie autobiograficzne. Ponieważ autorka urodzona w 19848r nie mogła de facto pamiętać czasów wojny, w pierwszoosobowej narracji przedstawia losy swojej matki. W 1940r liczna, dość biedna rodzina składająca się z czterech córek, matki i ojca, żyje sobie spokojnie w miejscowości Podzamcze. Gdy Niemcy wkraczają do miasteczka, cała familia dostaje skierowanie na roboty do Niemiec, w Sudety, do osady Rauska. Alusia dziwi się niepokojowi rodziny, gdyż nie lubi Polski, a wojna stwarza wiele zagrożeń. Kwiat polskiej inteligencji jest bestialsko mordowany, a ojciec naraża całą rodzinę np szmuglując polskich żołnierzy, pomagając ruchowi oporu. W danym dniu wsiadają do pociągu i jadą w nieznane. Na miejscu wystawieni są na targ, wzorem murzyńskich niewolników, i cudownym zrządzeniem losu jako jedyna rodzina nie zostają rozdzieleni. Trafiają do bogatego bauera i jego żony Hanny, którą z miejsca nazywa nasza narratorka Szefową. Okazuje się, że jest to przyzwoity dom, mieszkają w dość dobrych warunkach i mają typowe obowiązki: oporządzanie zwierząt hodowlanych i obrabianie pola. Ala przypada do gustu właścicielce i szybko zostaje zainstalowana w domu. Ku niezadowoleniu otoczenia i reszty rodziny, szybko staje się pełnoprawnym członkiem domostwa, a szefowa obdarza ja zaufaniem. Ala widzi jak trzy córki gospodyni uczą się, bawią, a ona choć tez ma ledwie 11 lat musiała pożegnać się z dzieciństwem. Polacy nie pracują "pod karabinami", frau jest sprawiedliwa i dobrze opiekuje się robotnikami.
Nowa rzeczywistość fascynuje dziewczynkę, postrzega ona głównie pozytywy swego położenia. W odróżnieniu do reszty sióstr i matki Ala szybko uczy się niemieckiego, opowiada polskie bajki najmłodszym dziewczynkom. Szefowa daje dziewczynce poczucie bezpieczeństwa i po ludzku z nią rozmawia, to ona wprowadza ją w świat dorosłej kobiety. Takiego zainteresowania sobą i wsparcia bohaterka nie dostaje od najbliższej rodziny.
Podobał mi się sposób sportretowania Niemców, wśród których są i "ludzcy", i brutalni ludzie. Autorka maluje portrety Niemców bezstronnie, bez uprzedzeń. Przeprowadza czytelników przez proces dojrzewania i Ali, i Mani. W sumie nietuzinkowa opowieść, ukazująca rzeczywistość wojenną z nowej perspektywy.

Do tej pory wspomnienia dzieci z czasów wojny były głownie autobiograficzne. Ponieważ autorka urodzona w 19848r nie mogła de facto pamiętać czasów wojny, w pierwszoosobowej narracji przedstawia losy swojej matki. W 1940r liczna, dość biedna rodzina składająca się z czterech córek, matki i ojca, żyje sobie spokojnie w miejscowości Podzamcze. Gdy Niemcy wkraczają do...

Mam mieszane uczucia.... Z jednej strony książka jest bardzo wzruszająca i pouczająca, ale z drugiej strony nie jest to do końca literatura faktu. Autorka "Rauski" urodziła się dopiero w 1948 roku, więc pisze o przeżyciach sobie zupełnie nieznanych i jedynie usłyszanych. Jest to historia autentycznych losów jej matki, ale pisana w narracji pierwszoosobowej... No i nie zgadzam się z opinią, że jest to niespotykany w literaturze rodzaj przedstawienia czasów II wojny światowej widzianej oczyma dziecka... Mamy przecież takie książki jak: "Dziewczynka w czerwonym płaszczyku", "Dzienniki Anny Frank", "Dzienniczek Basi Rosenberg" i właśnie te wymienione, to nie beletrystyka tylko autentyczne wspomnienia.

Mam mieszane uczucia.... Z jednej strony książka jest bardzo wzruszająca i pouczająca, ale z drugiej strony nie jest to do końca literatura faktu. Autorka "Rauski" urodziła się dopiero w 1948 roku, więc pisze o przeżyciach sobie zupełnie nieznanych i jedynie usłyszanych. Jest to historia autentycznych losów jej matki, ale pisana w narracji pierwszoosobowej... No i nie...

Poruszająca opowieść małej dziewczynki. Lata wojenne opisane z zupełnie innego punktu widzenia, widziane oczami dziecka.

Poruszająca opowieść małej dziewczynki. Lata wojenne opisane z zupełnie innego punktu widzenia, widziane oczami dziecka.