Czytanie książek Majgull Axelsson boli. Autorka w swoich powieściach rozprawia się z trudnymi tematami dotyczącymi głównie relacji międzyludzkich i więzi rodzinnych które dalekie są od sielankowych obrazów wielopokoleniowej, szczęśliwej rodziny.
Mimo tych szarości i mroku jej proza hipnotyzuje czytelnika i każe mu zmierzyć się z własnymi demonami, często schowanymi gdzieś pod płaszczykiem zwykłej codzienności.

"Lód i woda, woda i lód" to opowieść o macierzyństwie. Jak to zazwyczaj u autorki opowieść niezwykle bolesna która stawia pytanie o istotę bycia matką. Czy urodzenie dziecka automatycznie sprawia że zasługujemy na takie miano, czy można bardziej kochać dziecko którego nie wydałyśmy na świat a które z pełną świadomością i miłością wychowywałyśmy, czy wszystkie dzieci kocha się tak samo mocno...

Bohaterkami powieści są bliźniaczki Inez i Elsie których życie zmienia się gdy nastoletnia Elsie zachodzi w ciąże i rodzi syna. Zrzeka się opieki nad dzieckiem będąc nie gotową do udźwignięcia takiej odpowiedzialności. Rolę matki maleństwa przejmuje Inez która zakochuje się w chłopcu od pierwszego wejrzenia i całe swoje życie podporządkuje jemu.
To wybór który ma ogromne koszty: rezygnację z własnego rozwoju, małżeństwo bez miłości, urodzenie drugiego dziecka córki Susanne które pojawia się tylko po to by przysposobiony syn miał rodzeństwo.

Ta historia przeplata się ze współczesnymi losami dorosłej już Susanne której dzieciństwo naznaczone było odrzuceniem, brakiem miłości i ogromnym poczuciem winy. Ze swoimi demonami mierzy się na lodołamaczu "Odyn" gdzie niespodziewanie dopada ją przeszłość.

Książki Axelsson są jak niesmaczne lekarstwo które ma okropny smak ale leczy. Tematy poruszane przez pisarkę są niełatwe ale tak naprawdę dotykają, w mniejszym lub większym stopniu, każdego z nas. Cenię autorkę że potrafi pisać o tym o czym my nie chcemy czasem nawet myśleć.
Jej opowieści zostają w głowie na długo.

Czytanie książek Majgull Axelsson boli. Autorka w swoich powieściach rozprawia się z trudnymi tematami dotyczącymi głównie relacji międzyludzkich i więzi rodzinnych które dalekie są od sielankowych obrazów wielopokoleniowej, szczęśliwej rodziny.
Mimo tych szarości i mroku jej proza hipnotyzuje czytelnika i każe mu zmierzyć się z własnymi demonami, często schowanymi gdzieś...