Po raz kolejny nie zawiodłam się. Autorka potrafi niesamowicie dosadnie opowiedzieć o trudnych relacjach między matką a dzieckiem. W tym przypadku bierzemy udział w wyprawie polarnej, przenosimy się na lodołamacz o kobiecym kształcie, a mającym bardzo silne męskie imię Odyn, gdzie "Powierzchnia morza błyszczy jak woda, niemal bez ruchu, znajduje się w tym szczególnym stanie pomiędzy lodem a cieczą". Na nim znajdują się ludzie uciekający od nudnych obowiązków rodzinnych, chroniący się przed samotnością po nieudanym związku czy chcący odnaleźć w sobie zatraconą wewnetrzną siłę. Wraz z przemierzaniem morskich mil staje się coraz zimniej i jeżeli chodzi o fabułę coraz ciekawiej. Główną bohaterką jest Susanne, siostra nie siostra zaginionej gwiazdy pop, niewymarzona córka matki, która zawsze bardziej kochała nieswoje dziecko. Poznajemy jej historię, a wraz z nią lodołamacz zmierza w stronę dziewiczej bieli, gdzie można spotkać niedźwiedzie polarne, a same opisy natury są tak plastyczne, że ma się ochotę tam być. Autorka po raz kolejny stworzyła niesamowite dzieło, pełne boleści opisy ludzi ze sobą spokrewnionych czy zaprzyjaźnionych. Jakże nie zgodzić się z cytatem:"Ileż ludzi jest na świecie! I każdy z nich jest głównym bohaterem swojej opowieści.." Piękna książka, warta polecenia.

Po raz kolejny nie zawiodłam się. Autorka potrafi niesamowicie dosadnie opowiedzieć o trudnych relacjach między matką a dzieckiem. W tym przypadku bierzemy udział w wyprawie polarnej, przenosimy się na lodołamacz o kobiecym kształcie, a mającym bardzo silne męskie imię Odyn, gdzie "Powierzchnia morza błyszczy jak woda, niemal bez ruchu, znajduje się w tym szczególnym stanie...

Od wielu lat jestem fanką tej autorki. Uwielbiam jej styl, zimny skandynawski klimat oraz historie rodzinne - skomplikowane, trudne, powolne. Polecam.

Od wielu lat jestem fanką tej autorki. Uwielbiam jej styl, zimny skandynawski klimat oraz historie rodzinne - skomplikowane, trudne, powolne. Polecam.

Powieść Majgull Axelsson, pisarki do tej pory mi nieznanej, pozostawiła mnie w stanie bolesnego napięcia i smutku spowodowanego atmosferą panującą w rodzinie bliźniaczek Inez i Elsie. To napisana pięknym językiem historia o ludziach z zamrożonymi sercami. O kobietach odrzucających swoje dzieci, niezdolnych do obdarzenia uczuciem mężczyzn, o rodzinnych dramatach i ciągnących się latami konsekwencjach niewyjaśnionych spraw. Wszystko dzieje się w mroźnym, skutym lodem i śnieżnym klimacie Szwecji oraz wśród lodowców bieguna północnego.
Autorka wspaniale sportretowała swoje bohaterki. Na początku trudno je zrozumieć, ale z biegiem akcji z maleńkich fragmentów informacji układa się opowieść o siostrach, z pozoru identycznych i zżytych, które okazują się być krańcowo różne, a jednocześnie w jakiś dziwny sposób do siebie podobne.
Wydarzenia w powieści dzieją się na dwóch płaszczyznach czasowych. O wszystkim dowiadujemy się od Susanny, córki Inez, która będąc już dojrzałą kobietą, odbywa podróż lodołamaczem na koło podbiegunowe i odkrywa, że ktoś włamuje się do jej kajuty i zostawia jej niepokojące znaki. Jeden z nich prowokuje bohaterkę do wspomnień o tragedii rodzinnej, która odbiła się na samej Susannie i jej bliskich.
Osią fabuły jest postać Bjorna, syna Elsie, który został przez nią oddany siostrze. Chłopak wychował się w rodzinie Inez i jej męża, a będąc nastolatkiem niespodziewanie stał się gwiazdą rocka. Jego historia zaciążyła nad wszystkimi niczym nemezis. Nie wiemy, co stało się z Bjornem, dlaczego matka go nie chciała i co spowodowało, że druga siostra tak bardzo go pokochała.
Bardzo podobał mi się sposób, w jaki autorka odsłania powoli fakty z życia bohaterów. Na początku wiemy niewiele. Później ujawniane są kolejne informacje, by w końcu ułożyć się w spójny obrazek. To trochę tak jak z zaglądaniem do mieszkania przez zamrożoną szybę. Najpierw widać tylko niewyraźne kształty, a wraz z kolejnym chuchnięciem widoczność robi się coraz lepsza i w końcu widzimy wyraźnie.
Spodobał mi się także tytuł tej książki, bo dał mi wiele do myślenia. „Lód i woda, woda i lód” to, moim zdaniem, metafora charakterów sióstr bliźniaczek, będących swoim lustrzanym odbiciem, a zarazem mających w sobie zarówno zmienność wody, jak i stałość i twardość lodu. Myślę, że obie kobiety są kwintesencją kobiecości, takiej pierwotnej, na którą składa się przede wszystkim żywioł wody, bo woda to życie.
Dużo by mówić o powieści Majgull Axelsson, ale najlepiej ją przeczytać. Zaznaczam jednak, że to nie jest milutka lektura, kojarząca się z kocykiem i herbatką. Raczej trudna lekcja życia, ale bardzo mądra i pięknie napisana.

Powieść Majgull Axelsson, pisarki do tej pory mi nieznanej, pozostawiła mnie w stanie bolesnego napięcia i smutku spowodowanego atmosferą panującą w rodzinie bliźniaczek Inez i Elsie. To napisana pięknym językiem historia o ludziach z zamrożonymi sercami. O kobietach odrzucających swoje dzieci, niezdolnych do obdarzenia uczuciem mężczyzn, o rodzinnych dramatach i ciągnących...

"Lód i woda, woda i lód" to właściwie historia pewnej rodziny. Dzięki autorce zagłębiamy się w trudne relacje między rodzicami i dziećmi, między rodzeństwem, małżonkami... Podążamy za bohaterami, kiedy ci próbują się ratować, kiedy chcą walczyć o siebie.
Nie jest to lekka i przyjemna historia. Ale na pewno ważna i bardzo dobrze napisana.

"Lód i woda, woda i lód" to właściwie historia pewnej rodziny. Dzięki autorce zagłębiamy się w trudne relacje między rodzicami i dziećmi, między rodzeństwem, małżonkami... Podążamy za bohaterami, kiedy ci próbują się ratować, kiedy chcą walczyć o siebie.
Nie jest to lekka i przyjemna historia. Ale na pewno ważna i bardzo dobrze napisana.

Majgull Axelsson i tym razem mnie nie zawiodła. Szczerze polecam powieść "Lód i woda, woda i lód" a także inne książki tej pisarki!

Majgull Axelsson i tym razem mnie nie zawiodła. Szczerze polecam powieść "Lód i woda, woda i lód" a także inne książki tej pisarki!

Bardzo intrygująca, klimatyczna i taka inna. Przekazuje wiele życiowych prawd, mówi o trudnych, czasem dramatycznych wyborach. A wszystko to otulone białym puchem śnieżyc,skrzypiącymi krami lodu i bezmiarem morskich fal.
Spotkało mnie coś bardzo świeżego w natłoku bylejakiej literatury, w gąszczu takiejsobie pisaniny.
Dla mnie rewelacja. Poruszone problemy, czy konflikty rodzinne autorka przedstawia w taki sposób, że aż chce się o nich czytać, i dowiedzieć co dalej, jakie rozwiązania czy wybory zostaną podjęte przez bardzo zagubionych i bardzo samotnych bohaterów.
Sposób ujęcia i przedstawienia poszczególnych postaci i ich zmagania z życiem są jednocześnie tak bliskie i tak odległe. Bo czyż nie ma wśród nas osób mających problem z dogadaniem się ze swoimi rodzicami, czy dorastającymi nastolatkami?
Gorąco polecam.

Bardzo intrygująca, klimatyczna i taka inna. Przekazuje wiele życiowych prawd, mówi o trudnych, czasem dramatycznych wyborach. A wszystko to otulone białym puchem śnieżyc,skrzypiącymi krami lodu i bezmiarem morskich fal.
Spotkało mnie coś bardzo świeżego w natłoku bylejakiej literatury, w gąszczu takiejsobie pisaniny.
Dla mnie rewelacja. Poruszone problemy, czy konflikty...

Przez połowę przeczytanej książki nie byłam pewna do czego zmierza i czyją historię tak naprawdę chce przekazać w swojej książce Majgull Axelsson.
Okazało się, że wiele.
Wiele emocji, dramatów, tajemnic, które autorka wplata tak bardzo umiejętnie, tak prosto, jednocześnie przyprawiając o niezły ból głowy, by zrozumieć to, co się czyta, takim jakie jest naprawdę, by odnaleźć głębszy sens, który skrywa lód i woda, woda i lód...

Przez połowę przeczytanej książki nie byłam pewna do czego zmierza i czyją historię tak naprawdę chce przekazać w swojej książce Majgull Axelsson.
Okazało się, że wiele.
Wiele emocji, dramatów, tajemnic, które autorka wplata tak bardzo umiejętnie, tak prosto, jednocześnie przyprawiając o niezły ból głowy, by zrozumieć to, co się czyta, takim jakie jest naprawdę, by odnaleźć...

Pozycja ta jest dość ciekawa. Historia prowadzona jest na dwóch liniach czasowych. Dowiadujemy się o chłopaku muzyku, który trafia do zespołu i robi karierę jako wokalista. Wychowuje go jego ciotka, podczas gdy jego wyjeżdżała i nie była pryz nim obecna. Druga linia czasowa opowiada nam historię dziewczyny, kuzynki wielkiej gwiazdy, która nie ma przy sobie nikogo. Jest to dość ciekawa pozycja, bez szokujacego zakończenia (moim zdaniem) język pisarki także jest dość przystępny, mimo wszystko uważam, że jest delikatnie przegadana i mogłaby być krótsza. Jednak sądzę, że warto podjąć się jej przeczytania 👍

Pozycja ta jest dość ciekawa. Historia prowadzona jest na dwóch liniach czasowych. Dowiadujemy się o chłopaku muzyku, który trafia do zespołu i robi karierę jako wokalista. Wychowuje go jego ciotka, podczas gdy jego wyjeżdżała i nie była pryz nim obecna. Druga linia czasowa opowiada nam historię dziewczyny, kuzynki wielkiej gwiazdy, która nie ma przy sobie nikogo. Jest to...

Twórczość Majgull Axelsson do przyjemnych i rozrywkowych nie należy, wręcz przeciwnie. Jest pełna nieprzyjemnych i niewygodnych tematów, traum, bólu i problemów. Nie pozostawia jednak czytelnika obojętnym. Autorka w czasem chłodny i rzeczowy sposób prowadzi fabułę i przedstawia nam bohaterów z problemami, skomplikowane relacje jakie ich łączą, nie ubarwia tego, bezlitośnie wszystko obnaża. Jest w tej powieści porzucenie, odrzucenie, zdrada, nienawiść, skomplikowana miłość. Jest niemożność poradzenia sobie z problemami. Jest próba stawienia im czoła.

Relacje między bohaterami są lekko mówiąc toksyczne. Pełne zamierzchłych krzywd, żalu, pretensji i lęków. Axelsson w świetny sposób to ujęła, bez taniej psychodramy i zbędnego melodramatyzmu. Nie popada w skrajności, nie wyolbrzymia. Po prostu przedstawia nam niewygodną, bolesną prawdę a całość jest w dosyć mroczny, niepokojący i duszny sposób. I co najważniejsze – autorka nie ocenia, nie jest stronnicza.

Prawda w tej książce jest podawana bez znieczulenia, wzbudza spore emocje, nie obiecuje happy endu. Pełno w niej napięcia. Nie jest to lektura łatwa i przyjemna, nie pozostawia złudzeń. Ale to perfekcyjnie skonstruowana obserwacja ludzkiej psychiki i zachowań ludzkich. Autorka jest w tym wręcz znakomita. Na plus zasługuje też klimat jaki stworzyła, a zwłaszcza to dziwne, klaustrofobiczne wrażenie, które panuje arktycznym lodołamaczu, na którym toczy się akcja.

Jedna z moich znajomych stwierdziła, że lektura tej powieści wymaga sporego samozaparcia. Coś w tym jest. Ja osobiście nie byłem w stanie przeczytać jej na raz, musiałem sobie robić kilka przerw. Książka zmusza do przemyśleń, nierzadko na niewygodne tematy. I zdecydowanie jest to historia, która zostaje w głowie na długo. Polecam, zdecydowanie warto.

Twórczość Majgull Axelsson do przyjemnych i rozrywkowych nie należy, wręcz przeciwnie. Jest pełna nieprzyjemnych i niewygodnych tematów, traum, bólu i problemów. Nie pozostawia jednak czytelnika obojętnym. Autorka w czasem chłodny i rzeczowy sposób prowadzi fabułę i przedstawia nam bohaterów z problemami, skomplikowane relacje jakie ich łączą, nie ubarwia tego, bezlitośnie...

Po raz kolejny Axelsson wprowadza czytelnika w depresyjny nastrój.
I nie potrafię racjonalnie wyjaśnić, czemu mi się to podoba, dlaczego ponownie czytam jej książkę z dużym zainteresowaniem.

Tym razem nie ma tu elementów baśniowych (akurat to na plus),czasami jest szara codzienność, czasami blask gwiazdy pop, a może właściwie jej cień. Innym razem to biel skutego lodem morza.

Wszystkie te barwy i odcienie odsłania nam jednak autorka stopniowo, dawkuje spokojnie pewne informacje, by na koniec wszystko ze sobą powiązać.

Radości tu niewiele,a nawet jak się na chwilę pojawia to i tak sprawia wrażenie niezasłużonej.

Powieść tylko dla wybranych czytelników, którym takie smutne klimaty odpowiadają. Smutne, ale ładnie napisane ...

Po raz kolejny Axelsson wprowadza czytelnika w depresyjny nastrój.
I nie potrafię racjonalnie wyjaśnić, czemu mi się to podoba, dlaczego ponownie czytam jej książkę z dużym zainteresowaniem.

Tym razem nie ma tu elementów baśniowych (akurat to na plus),czasami jest szara codzienność, czasami blask gwiazdy pop, a może właściwie jej cień. Innym razem to biel skutego lodem...