Pierwsze co zachwyciło mnie już z samego początku to niesamowicie barwny język Karen Blixen. Ona maluje słowem. Moja wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach przy każdym opisie krajobrazu afrykańskiego. Dodatkowo książkę czyta się lekko, nie jest nużąca, mimo braku dialogów i wartkiej akcji, pochłania się ją w zawrotnym tempie.

O treści również mogę powiedzieć same dobre rzeczy. Porównywałam cały czas opisy różnych wydarzeń, czy zachowań Afrykańczyków, do tego w jaki sposób pisał o nich Kazimierz Nowak w swoich listach z podróży. Były do siebie bardzo zbliżone, a wręcz identyczne. Pożegnanie Afryki w przypadku Karen Blixen było też zresztą bardzo podobne do pożegnania Nowaka. Oboje czuli głęboki smutek na myśl o opuszczeniu ich ukochanego miejsca. O ile w przypadku Blixen była to jej farma i góry Ngong, o tyle w przypadku Nowaka była to cała Afryka, może poza kolonialnymi miastami.

Różnice między tymi dwiema postaciami pojawiają się na polu ideologicznym. Blixen ewidentnie nie jest przeciwniczką kolonii, a wręcz przeciwnie, uważa je za coś bardzo dobrego. W niektórych rozdziałach wprost pisze o posiadaniu na własność Afryki i jej mieszkańców przez Europejczyków raczej w superlatywach. Niemniej jednak szanuje istnienie i dumę Afryki.

Książa bardzo mi się podobała, podejrzewam, że jeszcze kilka razy po nią sięgnę. Gorąco polecam wszystkim!

Pierwsze co zachwyciło mnie już z samego początku to niesamowicie barwny język Karen Blixen. Ona maluje słowem. Moja wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach przy każdym opisie krajobrazu afrykańskiego. Dodatkowo książkę czyta się lekko, nie jest nużąca, mimo braku dialogów i wartkiej akcji, pochłania się ją w zawrotnym tempie.

O treści również mogę powiedzieć same...