Kafka po koreańsku. Byłam zdumiona, że Piotr Kofta (na stronie dziennik.pl) określił tego pisarza dokładnie tak samo jak ja. Miło, że ktoś potwierdza moją opinię. Dalszej części artykułu nie przeczytałam, bo, szczerze mówiąc, nie była mi do niczego potrzebna.

Jak kocham literaturę orientalną, tak nie lubię uniwersalnego wydźwięku. Nie tego w niej szukam, chcę poznać lepiej obcą kulturę. Niestety nie wiedziałam, że europejska nijakość jest aż tak zaraźliwa. To mnie rozczarowało. Ale postarajmy się na tym na razie nie skupiać.

Książka była na mojej liście do przeczytania od dawna. Może ten wampir w tytule mnie skusił, może koreański autor, a może samo wydawnictwo, które zajmuje się literaturą z tego kraju. Jednak pewnie bym na nią nie trafiła, gdybym oddając do biblioteki jakąś inną książkę, nie zauważyła na półce z nowościami (choć przede mną czytało ją kilkanaście osób), że stoi i na mnie patrzy, choć nie ma oczu. Tracąc miejsce w kolejce pobiegłam ją zabrać, zanim ktoś mnie ubiegł. Byłam bardzo zadowolona z tego przypadku. Aż zaczęłam ją czytać.

Autor pisze ciekawie. Przez tekst się płynie, nic nie stoi na drodze, ale język jest prosty. Brakuje w nim magii, którą w Azji uwielbiam. Jest zbyt prosto, zbyt nijako. I muszę przyznać, że spodobałoby mi się o wiele bardziej, gdyby nie świadomość pochodzenia autora. A tak patrzę na niego z lekką niechęcią, choć czytało się bardzo dobrze.

Spodobało mi się to, że w opowiadaniach głównymi bohaterami są zupełnie różni ludzie - z zawodu, z zainteresowań, z poglądów. Były to dla mnie bardziej portrety niż opowiadania. Ledwie kilkanaście stron jedno, wampiry, pioruny, przeprowadzki i windy. Zwyczajne-niezwyczajne życie. Podoba mi się, że nie są banalne w swojej prostocie. Niestety nie przemawiają do mnie w pełni. Kafka też nie przemawia, choć z nim sytuacja jest gorsza, bo za nim po prostu nie przepadam.

Nie wiem, czy polecam. Szczerze nie wiem, bo ja czuję się zawiedziona, choć nie było źle. Może kogoś to zainteresuje. Ale nawet ten tytułowy wampir był jakiś mało wampirzy. Na trzy przeczytane przeze mnie książki z Korei Południowej tylko jedna miała w sobie ten cudowny klimat. Czyżby to jakaś narodowa tendencja do upraszczania?

Kafka po koreańsku. Byłam zdumiona, że Piotr Kofta (na stronie dziennik.pl) określił tego pisarza dokładnie tak samo jak ja. Miło, że ktoś potwierdza moją opinię. Dalszej części artykułu nie przeczytałam, bo, szczerze mówiąc, nie była mi do niczego potrzebna.

Jak kocham literaturę orientalną, tak nie lubię uniwersalnego wydźwięku. Nie tego w niej szukam, chcę poznać lepiej...