Polgara Czarodziejka

Przyznam, że długo czytałam "Polgarę"; zgrzytał mi tutaj styl, dosyć suchy i toporny - czyli taki, jaki pojawił się w późniejszych częściach Belgariady.
Ja tam Polgarę bardzo lubię i nie przeszkadza mi, że wystylizowano ją trochę na Mary Sue. Sądzę, że o wiele bardziej wyidealizowana jest jej siostra, prawdopodobnie jedna z najbardziej sztucznych postaci w tym cyklu.
Belgarath nadal jest takim wścibskim, dużym chłopcem, który na dobrą sprawę znajduje się pod pantoflem swojej córki; jego utarczki słowne z Pol sprawiają, że lektura nie jest taka ciężka. Sama Pol jest osobą o sporym temperamencie - to uznaję za plus, lubię bohaterów o wyrazistym charakterze, a nie potulne owieczki, jak chociażby Beldaran. Przyznam, że trochę nie podoba mi się wybór męża Polgary, który jest jak na nią zbyt flegmatyczny i spokojny, ale cóż...
Trudno nie wspomnieć o Poledrze, matce głównej bohaterki - bądź co bądź, obie są połączone swego rodzaju więzią. Nie polubiłam jej - często zadzierała nosa i była nazbyt wyniosła.
Książkę mogę polecić tylko fanom "Belgariady" - w przeciwnym razie czytelnik może się po prostu znudzić - tym bardziej, że wszelakie intrygi nie są na bardzo wysokim poziomie.