Najciekawsze wydało mi sie nietypowe postępowanie dwójki bohaterów - pisarki Helen oraz lowelasa Ralpha.
Znów fabuła książki osadzona jest na uniwersytecie, na którym pracownicy toczą abstrakcyjne, akademickie rozważania, oderwani kompletnie od realnego życia, martwiąc się zbyt małą pulą pieniędzy na badania naukowe i swoją płynnością finansową.

Bardzo aktualny temat zaistniał dzięki kognitywiście próbującym stworzyć sztuczną inteligencję.
Specyficzny, przewrotny humor Lodge'a.

Najciekawsze wydało mi sie nietypowe postępowanie dwójki bohaterów - pisarki Helen oraz lowelasa Ralpha.
Znów fabuła książki osadzona jest na uniwersytecie, na którym pracownicy toczą abstrakcyjne, akademickie rozważania, oderwani kompletnie od realnego życia, martwiąc się zbyt małą pulą pieniędzy na badania naukowe i swoją płynnością finansową.

Bardzo aktualny temat...

David Lodge po raz trzeci przeniósł mnie do małego światka brytyjskiego uniwersytetu i w zabawny sposób przedstawił relacje między pracownikami, ich rodzinami i studentami. A ponieważ głównymi bohaterami są profesor kognitywistyki i pisarka prowadząca kursy twórczego pisania, więc autor wpisuje całą opowiadaną historię w głoszoną przez tego pierwszego teorię chaosu i reprezentowaną przez kobietę teorię o wyjątkowości ludzkiej natury.
Fabuła przeplatana jest prowadzonymi przez bohaterów typowo akademickimi dyskusjami, które obrazują oderwanie od realnego świata i życie w namiastce rzeczywistości pracowników naukowych uniwersytetu. Sprawy zwykłego człowieka znajdują się na obrzeżu ich świadomości, a kiedy przychodzi im się z nimi zmierzyć często są bezradni jak dzieci. Campus uczelniany to miejsce, gdzie można pozwolić sobie na długie dysputy o abstrakcyjnych problemach, gdzie wszyscy się znają i wzajemnie obserwują, gdzie wydaje się, że wszyscy są szczęśliwi i mają poukładane życie. Tymczasem kolejni bohaterowie zapełniają sobie pustkę egzystencjalną płytkimi romansami bez zobowiązań, udziałami w kolejnych przyjęciach i rozrywkach, a jedynym problemem jest obawa przed utratą finansowania wydziału i brak pieniędzy na badania naukowe.
Bardzo ciekawą postacią wydała mi się Helen, pisarka, która przyjmuje posadę wykładowczyni na uczelni, aby pozbierać się po śmierci ukochanego męża. Jej wychodzenie z żałoby jest naprawdę zaskakujące, a zachowany w pamięci portret męża ulega nagłej zmianie. Podobną przemianę wewnętrzną przechodzi Ralph- uwodziciel i zadufany w sobie mężczyzna, dla którego punktem zwrotnym będzie uświadomienie sobie własnej śmiertelności. Losy tej dwójki potoczą się w zaskakującym kierunku.
„Myśląc...” to powieść bardzo urozmaicona pod względem narracji. W kolejnych rozdziałach śledzimy pisany przez Helen tradycyjny dziennik, nagrywane przez Ralpha na dyktafon refleksje na temat codziennych wydarzeń, maile wymieniane przez różnych bohaterów oraz zwykłą narrację odautorską. Na to samo wydarzenie spoglądamy oczami różnych postaci i widzimy, jak różnie je postrzegają. To również dowód w głoszonej przez głównego bohatera teorii o ludzkiej świadomości.
Lubię takie książki, które zmuszają mnie do gimnastyki umysłowej, a takie są utwory D. Lodge'a.

David Lodge po raz trzeci przeniósł mnie do małego światka brytyjskiego uniwersytetu i w zabawny sposób przedstawił relacje między pracownikami, ich rodzinami i studentami. A ponieważ głównymi bohaterami są profesor kognitywistyki i pisarka prowadząca kursy twórczego pisania, więc autor wpisuje całą opowiadaną historię w głoszoną przez tego pierwszego teorię chaosu i...

Lodge jest/był teoretykiem literatury. Jako jego miłośnica kiedyś sprowadziłam sobie jego publikacje naukowe. Ta książka jest wprawdzie typową, upojną powieścią campusową ale bawi się także teorią chaosu. Lodge w najlepszej formie!!!

Lodge jest/był teoretykiem literatury. Jako jego miłośnica kiedyś sprowadziłam sobie jego publikacje naukowe. Ta książka jest wprawdzie typową, upojną powieścią campusową ale bawi się także teorią chaosu. Lodge w najlepszej formie!!!

Z Lodgem łatwo się zakumplować, już po kilku jego książkach, każda kolejna to przyjemny powrót do znanego stylu, humoru, ale jednak całkiem nowej, niepowtarzalnej opowieści. Co jak co, historię to on umie zbudować, plecie ją z takich cieniutkich niteczek codzienności, daje to +100 do rzeczywistości, a do tego mamy wstęp do głowy bohaterów. Satysfakcjonujące doświadczenie, mimo bardzo prostej, wręcz schematycznej fabuły, ale tylko Lodge potrafi z takim wdziękiem dać poczucie czytelnikowi, że w życiu jednocześnie nic nie ma znaczenia, jak i wszystko ma sens.

Z Lodgem łatwo się zakumplować, już po kilku jego książkach, każda kolejna to przyjemny powrót do znanego stylu, humoru, ale jednak całkiem nowej, niepowtarzalnej opowieści. Co jak co, historię to on umie zbudować, plecie ją z takich cieniutkich niteczek codzienności, daje to +100 do rzeczywistości, a do tego mamy wstęp do głowy bohaterów. Satysfakcjonujące doświadczenie,...