Pierwszy tom "Fundacji" zawierał to, co najlepsze w retro sf. Drugi, będący bezpośrednią kontynuacją, podąża wedle tego samego schematu, stopniowo poddając go lekkim odkształceniom, ale dopiero na koniec pozwalając sobie na drastyczniejsze odstępstwa. Na tym etapie czuć już zmęczenie materiału, a wszystkie wady konstrukcji cyklu Asimova stają się ewidentne. To nie polityka na skalę galaktyczną, to konflikty mikroskopijnych państewek, wręcz konkurujących wiosek; planety opisywane są tu jako twory jednorodne, prawie zawsze rządzone przez jednego władcę lub organ prawodawczy, trudniące się praktycznie tylko jednym rodzajem działalności, czy to uprawą roli, czy turystyką, czy zarządzaniem; technologia i nauka nawet w poprzednim tomie nie były w tak oczywisty sposób sprowadzone do roli fabularnie wygodnego czary-mary. Jeśli od sf oczekujecie pochwały rozumu, to pewnie rozczaruje was, że "Fundacja i Imperium" coraz bardziej oddala się od zdrowego rozsądku, a zmierza ku mutacjom, superzdolnościom i magii. Pierwsze z dwóch opowiadań jest słabe i wypada blado na tle poprzedniego tomu, ale sytuację ratuje drugie, dłuższe - jest może zbyt wydumane, ale zawiera kilka uczciwych zwrotów akcji i zabawnie wymyślony czarny charakter. Słowem - Asimov obniża lot, ale ręce wciąż jeszcze ma na sterze.

Pierwszy tom "Fundacji" zawierał to, co najlepsze w retro sf. Drugi, będący bezpośrednią kontynuacją, podąża wedle tego samego schematu, stopniowo poddając go lekkim odkształceniom, ale dopiero na koniec pozwalając sobie na drastyczniejsze odstępstwa. Na tym etapie czuć już zmęczenie materiału, a wszystkie wady konstrukcji cyklu Asimova stają się ewidentne. To nie polityka...