Chyba czas stworzyć oddzielną półkę dla takich perełek pt. "Literatura menstruacyjna". Szykanujące i seksistowskie, ale lepszego określenia nie znajduję.
Dlaczego historie o kobietach zawsze muszą być pełne cierpienia i bezradności a kobiece postacie potrafią być jedynie uosobieniem uległości i męczeństwa? Wiem, że takie były czasy itd., ale naprawdę nudzi mnie już i drażni taki sposób ukazywania kobiet i robienia z nich ciągle biednych, skrzywdzonych ofiar. Kiedyś ktoś powiedział mi, że woli pisarzy-mężczyzn, bo "lepiej się znają". Wtedy się oburzyłam, ale teraz widzę, że niestety coś w tym jest - mało jest kobiet-pisarek, które potrafią wyzbyć się tych kobiecych kompleksów i pisać o czymś rzeczowo, z dystansem, bez tego wszechobecnego martyrologiczno-płaczliwego tonu.
Dodatkowo cała "akcja" powieści skupia się na pogaduszkach w salonach różnych ludzi lub "siedzeniu w głowie" głównej bohaterki, tudzież innych bohaterów (również niezbyt ciekawych).
Jestem zawiedziona...

Chyba czas stworzyć oddzielną półkę dla takich perełek pt. "Literatura menstruacyjna". Szykanujące i seksistowskie, ale lepszego określenia nie znajduję.
Dlaczego historie o kobietach zawsze muszą być pełne cierpienia i bezradności a kobiece postacie potrafią być jedynie uosobieniem uległości i męczeństwa? Wiem, że takie były czasy itd., ale naprawdę nudzi mnie już i drażni...