Pomyłka, moim zdaniem to nawet awangardowe nie jest. Język piękny, rzeczywiście liryczny, ale całość jest jak wydmuszka. W potoku metafor wciąż gubiłam wątek.. Czytając miałam wrażenie, że ta niemalże poetycka mowa ma zasłonić fakt, że autorka nie ma nic do powiedzenia.

Pomyłka, moim zdaniem to nawet awangardowe nie jest. Język piękny, rzeczywiście liryczny, ale całość jest jak wydmuszka. W potoku metafor wciąż gubiłam wątek.. Czytając miałam wrażenie, że ta niemalże poetycka mowa ma zasłonić fakt, że autorka nie ma nic do powiedzenia.

Dziwią mnie porównania "Gwiazd epoki lodowcowej" do twórczości Bułhakowa. W jego przypadku fantazyjne wydarzenia były ściśle osadzone w perfekcyjnie dopracowanej rzeczywistości. U Šerelytė mamy do czynienia z bezładnym bełkotem i niezrozumiałym przesłaniem. Miała być surrealistyczna ucieczka z szarej litewskiej wsi - powstały negatywnie absurdalne i pozbawione sensu wizje, które można mieć po zbyt dużej dawce środków halucynogennych. Najwidoczniej wieś oglądana po kwasie przestaje być taka szara.

Dziwią mnie porównania "Gwiazd epoki lodowcowej" do twórczości Bułhakowa. W jego przypadku fantazyjne wydarzenia były ściśle osadzone w perfekcyjnie dopracowanej rzeczywistości. U Šerelytė mamy do czynienia z bezładnym bełkotem i niezrozumiałym przesłaniem. Miała być surrealistyczna ucieczka z szarej litewskiej wsi - powstały negatywnie absurdalne i pozbawione sensu wizje,...

Nie. Dojmujące wrażenie, że awangardowość, że "strumieniowość" stylu ma - przepraszam za psychoterapeutyczną wycieczkę - ochronić autorkę przed bólem przesycającym rzeczywistość tu opisywaną (a może zamazywaną). Jednak to dobre pióro, może z czasem nabierze odwagi, żeby widzieć i opisywać, co widzi. Nawet strumieniem, ale odważniej.

Nie. Dojmujące wrażenie, że awangardowość, że "strumieniowość" stylu ma - przepraszam za psychoterapeutyczną wycieczkę - ochronić autorkę przed bólem przesycającym rzeczywistość tu opisywaną (a może zamazywaną). Jednak to dobre pióro, może z czasem nabierze odwagi, żeby widzieć i opisywać, co widzi. Nawet strumieniem, ale odważniej.

Możecie się ze mną nie zgodzić, ale trąci mi to Bułhakowem. I jest to całkiem ciekawa wariacja dla miłośników gatunku, zwłaszcza, że Autorka ma własny styl, który jednak nie każdemu może odpowiadać (zresztą nie tylko ona cierpi na taka przypadłość, ale w tym wypadku wydaje mi się, że trzeba szczególnie uczulić potencjalnych czytelników) - surrealizmu i abstrakcji można nabierać garściami, przez co łatwo można się pogubić. Książka jest napisana pięknym językiem - dla tych lirycznych metafor, które Autorka świetnie wkomponowała w całość, gotów jestem po nią sięgnąć jeszcze nie raz!

Warto zajrzeć do tej lektury, może męczyć, niemniej jest warta poświęconego jej czasu.

Możecie się ze mną nie zgodzić, ale trąci mi to Bułhakowem. I jest to całkiem ciekawa wariacja dla miłośników gatunku, zwłaszcza, że Autorka ma własny styl, który jednak nie każdemu może odpowiadać (zresztą nie tylko ona cierpi na taka przypadłość, ale w tym wypadku wydaje mi się, że trzeba szczególnie uczulić potencjalnych czytelników) - surrealizmu i abstrakcji można...

Nihil novi.

Nihil novi.