Mam mieszane uczucia. Owszem, nie wątpię, że na Litwie mogła to być książka przełomowa, ale dla mnie, osoby spoza opisywanego pokolenia, urodzonej dużo później i w innym kraju, dla której opisywane wydarzenia są odległym wspomnieniem, dla mnie jest więc to książka nieporuszająca emocjonalnie. Nie chwyta za serce, nie pozostanie w mojej świadomości na długo - owszem, jest przygnębiająca, a opisywane doświadczenia/wydarzenia bywają przerażające, ale jednak jestem poza tym pokoleniem i pewnie dlatego nie robi to na mnie aż takiego wrażenia.

Mam mieszane uczucia. Owszem, nie wątpię, że na Litwie mogła to być książka przełomowa, ale dla mnie, osoby spoza opisywanego pokolenia, urodzonej dużo później i w innym kraju, dla której opisywane wydarzenia są odległym wspomnieniem, dla mnie jest więc to książka nieporuszająca emocjonalnie. Nie chwyta za serce, nie pozostanie w mojej świadomości na długo - owszem, jest...

Jedna z najbardziej ponurych książek, jakie zdarzyło mi się przeczytać. Samo w sobie nie jest to jeszcze wadą. Natomiast pesymizm narratora - litewskiego spadochroniarza służącego w sowieckim wojsku, w połączeniu z koszarowymi - dosłownie - sytuacjami i językiem okazały się bardzo przygnębiające.
Książka ma formę wspomnień Litwina, byłego żołnierza sowieckiej armii. Autor skupia się na przemocy i alienacji jakiej doświadczają rekruci oraz kłopotach z życiem erotycznym bohaterów, także po odejściu z wojska. Te ostatnie wynikają z koszarowego seksizmu, jakim przesiąkają młodzi żołnierze oraz typowego dla demoludów deficytu życia emocjonalnego. W efekcie mężczyźni wychowywani w latach 70-siatych, w końcówce potęgi ZSRR mają już przez całe życie niskie umiejętności budowania relacji z kobietami, a szerzej: kiepskie kompetencje społeczne.
W książce znajdziemy sporo opisów wulgarnych, podszytych lękiem przed samotnością zachowań mężczyzn - kolegów narratora z armii.
Całość to literatura surowa, odważna, rozliczająca się z traumami pokolenia "przeczołganego" przez system wojskowości ZSRR. Pełno w niej gorzkich refleksji na temat wpływu tamtych doświadczeń na współczesne życie Litwinów, zwłaszcza tych, którzy jak autor rodzili się w latach sześćdziesiątych. Zdaniem Parulskisa to kolejne litewskie "stracone" pokolenie, zniszczone przez rusyfikację, sowietyzację, podważenie zaufania do kogokolwiek i wiary w cokolwiek.
Na Litwie książka była literackim wydarzeniem. W Polsce raczej nie będzie, bo nie jest to literatura uniwersalna - zbyt mocno skupia się na specyfice doświadczenia konkretnego pokolenia, w konkretnym miejscu na ziemi.

Jedna z najbardziej ponurych książek, jakie zdarzyło mi się przeczytać. Samo w sobie nie jest to jeszcze wadą. Natomiast pesymizm narratora - litewskiego spadochroniarza służącego w sowieckim wojsku, w połączeniu z koszarowymi - dosłownie - sytuacjami i językiem okazały się bardzo przygnębiające.
Książka ma formę wspomnień Litwina, byłego żołnierza sowieckiej armii. Autor...

2018
2021.09.07

2018
2021.09.07