Jesteśmy społecznością, która kocha książki

'Ale od Pigafetty wiem, co naprawdę mnie czeka. Chociaż cofam zegar wiszący na ścianie mojej kabiny, dni są coraz krótsze. Słońce wpada do morza tuż po kolacji, ogarnia nas ciemność, a ja boję się, odwracają się do okna, bo ktoś zasłania mi oczy. Oficerowie z uprzejmości nie zdradzają się z niczym, ale wyraźnie czuję, że powoli zsuwamy się z półkuli północnej w nicość południowego morza, w drodze do rajskich wysp, gdzie przyjaciółki francuskiego hydraulika siedzą w słońcu, plotą wieńce i o nim zapominają.' Fantasmagoryczny język, w którym można się wręcz pogubić i bez dostatecznej ciszy nie da się nawet zrozumieć krótkiego zdania. Ale warto włożyć wysiłek, by odkryć piękno tej książki. Autorka opisując zwykłe czynności, zdarzenia i przeciętnych ludzi, wyciąga na wierzch i eksponuje ich nadnaturalność, ich cudowność i nadprzyrodzoność, która w świecie tak niestałym objawia się powtarzalnością i rutyną. Warto.