Nie znalazłem z nią porozumienia. Choć zdarzają się ciekawe spostrzeżenia podróżne, to językowa koncepcja całości oddala mnie od treści. Mam wrażenie, jakby autorka pisała sama dla siebie i jako jedyna dobrze się rozumiała. Ja nie rozumiem. Wiele akapitów jest przekombinowanych językowo, sztucznie finezyjnych, natrętnie przeintelektualizowanych. Jeśli autorce chodziłoby o przekazanie wrażeń ze swoich podróży, to jest to wszystko zbyt zawiłe. A jeśli autorce chodziło o pokazanie siebie i swojej wewnętrznej za*ebistości, to jest to wszystko nieciekawe.

Nie znalazłem z nią porozumienia. Choć zdarzają się ciekawe spostrzeżenia podróżne, to językowa koncepcja całości oddala mnie od treści. Mam wrażenie, jakby autorka pisała sama dla siebie i jako jedyna dobrze się rozumiała. Ja nie rozumiem. Wiele akapitów jest przekombinowanych językowo, sztucznie finezyjnych, natrętnie przeintelektualizowanych. Jeśli autorce chodziłoby o...

Bardziej lub mniej ciekawe notki z pokrętnych podróży bliższych i dalszych.

Bardziej lub mniej ciekawe notki z pokrętnych podróży bliższych i dalszych.

Ksiazki z podróży zwykle są interesujące, a co dopiero, jeśli pisze je Manuela Gretkowska.
Polecam.

Ksiazki z podróży zwykle są interesujące, a co dopiero, jeśli pisze je Manuela Gretkowska.
Polecam.

„La donna Gretkowska e mobile”, toteż ma u mnie dwie siódemki i dwie pały, ale w ogóle lubię ją i doceniam jej błyskotliwość. Nie tracę więc czasu, ani Państwa cierpliwości i przechodzę do tekstu.
Lubię Stasiuka za „refleksje w drodze”; chciałem powiedzieć, że Manuelę też, lecz u niej to raczej refleksyjne prowokacje. Jeszcze nie wsiadła do samolotu, a już przyrównała świętą Trójcę chrześcijańską do hinduskiej, a jak wylądowała - to nas bawi grą słów hinduskiego taksówkarza (s.9):
„ - It's good. Im więcej bogów (gods),tym więcej dóbr (goods)..”

Oczywiście, gdy zwiedza sklepik w Katmandu z obrazkami trójcy Brahma – Wisznu – Sziwa, nie może się powstrzymać od prowokacji wobec katopolaka, wypowiadanej (niby) przez sprzedawcę - hinduistę (s.17):
„...Ponieważ Wisznu nie jest bogiem należącym do jednej religii, lecz uniwersalną zasadą, musi pojawić się we wszystkich wierzeniach... ...chrześcijanie wielbią jeden z aspektów Wisznu, nazywany Chrystusem...”

Niestety, im dalej tym gorzej. Gretkowska grzeszy pychą, nie dbając o czytelnika; zasuwa banialuki i żenujące „mądrości”, zaczynam się nudzić, aż do „odkrycia” (s.64):
„...Chrześcijański Bóg jest zarazem miłosierdziem Syna, surowością Ojca i łagodną obecnością Ducha. Jest niszczącym żywiołem kary i wybaczającą , stwórczą miłością..”

No cóż, szaleju się najadła. I pisze, co jej do głowy przyjdzie jak np. (s.70)
„....Vermeer wycofał się jak Wisznu ze stworzonego świata...”

Mimo próby tłumaczenia „złotej myśli” w tym samym akapicie, pozostaję zszokowany. Jeszcze nie ochłonąłem, a już na następnej stronie czytam (s.71):
„...Obrazy Bacona są kapliczkami wielorękiego Sziwy...”

….itd itp. Zaskoczony tym bełkotem dopiero teraz zainteresowałem się datą wydania; rok 1998 czyli początek jej kariery, tłumaczy wszystko. Traktuję to jako etap pośredni między wspomnianymi w pierwszym zdaniu pałami a siódemkami, co uzasadnia moją decyzję przyznającą 3 gwiazdki. A taki entuzjazm mnie towarzyszył.....

„La donna Gretkowska e mobile”, toteż ma u mnie dwie siódemki i dwie pały, ale w ogóle lubię ją i doceniam jej błyskotliwość. Nie tracę więc czasu, ani Państwa cierpliwości i przechodzę do tekstu.
Lubię Stasiuka za „refleksje w drodze”; chciałem powiedzieć, że Manuelę też, lecz u niej to raczej refleksyjne prowokacje. ...

Kolejna warta docenienia propozycja Gretkowskiej. Cenię tę autorkę, w wydaniu eseistki stała się interesująca. Kiedyś obawiałem się literackich rozczarowań, lecz nie wobec pani Manueli - każdą jej książkę mogę brać w ciemno i wiem, iż się nie zawiodę.

Kolejna warta docenienia propozycja Gretkowskiej. Cenię tę autorkę, w wydaniu eseistki stała się interesująca. Kiedyś obawiałem się literackich rozczarowań, lecz nie wobec pani Manueli - każdą jej książkę mogę brać w ciemno i wiem, iż się nie zawiodę.

Urocze relacje Manueli Gretkowskiej z egzotycznych podróży. Uroczy bon mot goni bon mot. Zazdroszczę podróży, zazdroszczę talentu do formułowania zgrabnych finezyjnych zdań. Mimo to książka, jak niemal wszystkie pozostałe publikacje pisarki, zupełnie pozbawiona jest treści.

Urocze relacje Manueli Gretkowskiej z egzotycznych podróży. Uroczy bon mot goni bon mot. Zazdroszczę podróży, zazdroszczę talentu do formułowania zgrabnych finezyjnych zdań. Mimo to książka, jak niemal wszystkie pozostałe publikacje pisarki, zupełnie pozbawiona jest treści.

dobra literatura podroznicza z "przemysleniami"

dobra literatura podroznicza z "przemysleniami"

Jedna z najlepszych książek napisanych przez Gretkowską. Bardzo klimatyczna.
Jest tam fragment (pod koniec, gdy mowa o Chinach) o jedzeniu zwierząt. W tekście pojawia się myśl, że ptaki nie mają twarzy więc można je jeść. Przytaczam to jako wymówkę dla samej siebie, ilekroć jakiś drób ląduje na moim talerzu. Pokrętne, ale - podobnie jak zielony groszek - chroni przed anemią.

Jedna z najlepszych książek napisanych przez Gretkowską. Bardzo klimatyczna.
Jest tam fragment (pod koniec, gdy mowa o Chinach) o jedzeniu zwierząt. W tekście pojawia się myśl, że ptaki nie mają twarzy więc można je jeść. Przytaczam to jako wymówkę dla samej siebie, ilekroć jakiś drób ląduje na moim talerzu. Pokrętne, ale - podobnie jak zielony groszek - chroni przed anemią.

Fantastyczna książka.Błyskotliwe spostrzeżenia, dosadne określenia cięte riposty..a książka mimo to kobieca, delikatna, dotykająca tak intymną sferę jaką jest wiara.
Styl , język zupełnie w moim typie.

Fantastyczna książka.Błyskotliwe spostrzeżenia, dosadne określenia cięte riposty..a książka mimo to kobieca, delikatna, dotykająca tak intymną sferę jaką jest wiara.
Styl , język zupełnie w moim typie.

moim zdaniem jedna z jej najlepszych książek! Niesamowity dar obserwacji!

moim zdaniem jedna z jej najlepszych książek! Niesamowity dar obserwacji!