Na początku nic nie rozumiem. Przecież miało być o nowoczesnym mężczyźnie! A tu szable błyszczą, ostrogi brzęczą, szturmy jakieś… Czytam jednak nadal. I nadal nie rozumiem. Nie rozumiem! Pojawiają się łzy. Łzy! Łzy, łez, łzami wypływa niezrozumienie moje. Z odsieczą przybywa mi Paweł, bohater książki, który z erudycją właściwą prawnikowi - prawnikowi z kancelarii - Kancelarii - własnej Kancelarii! - wyjaśnia mi, że niezrozumienie owo wynika z braku odpowiedniego zbioru w moim mózgu płci żeńskiej. Płci! Płci żeńskiej! To jest książka napisana przez mężczyznę, o mężczyźnie, dla mężczyzny. Dla mnie, dla mojej kobiecej miękkości, to zbyt skomplikowane - to dla mego mózgu płci żeńskiej zbyt duży wysiłek, aby takie zawiłe treści, treści prawdziwie męskie ogarnąć. Do tego trzeba twardości, twardości iście męskiej. Z twardością i przez twardość jedynie te treści można przyswajać. Ja mogę sobie co najwyżej książkę kucharską poczytać i jajecznicę usmażyć, przyprawiając solą z łez moich żeńskich.
Ps. A tak na serio - jak już się człowiek przyzwyczai do specyficznego stylu pisania autora oraz przełknie zniewagi pod adresem płci żeńskiej, to jest to całkiem spoko książka. A teraz kończę te głupoty i lecę podgrzewać bigos dla mojego mężczyzny, który lada chwila powinien powrócić ze szturmu na bar. Przy odrobinie szczęścia powróci martwy, bo „mężczyźnie Polakowi najbardziej do twarzy ze śmiercią. A kobiecie Polce we Łzach i w czerni jest najlepiej’’. No.

Na początku nic nie rozumiem. Przecież miało być o nowoczesnym mężczyźnie! A tu szable błyszczą, ostrogi brzęczą, szturmy jakieś… Czytam jednak nadal. I nadal nie rozumiem. Nie rozumiem! Pojawiają się łzy. Łzy! Łzy, łez, łzami wypływa niezrozumienie moje. Z odsieczą przybywa mi Paweł, bohater książki, który z erudycją właściwą prawnikowi - prawnikowi z kancelarii -...

Jeden balon patriotyczny. Drugi samczo-męski. W złym samca wydaniu. I w złym wydaniu patriotyzmu. Oba przekuć, nadęte do granic. Kiedy poczułem o czym jest opowieść, drżałem jak rusałka. Są dwie rzeczy, z których (gdy zbyt nadęte) chcę się śmiać. Nadęty patriotyzm (nie mylić z prawdziwym). I nadęta samczość/łamana przez męskość (nie mylić jw.)
Zanosiło się dobrze. Groteskowe rozbicie auta, sceny z dziadkiem, gwałt w garażu (przecież się prosiła). Coś się popsuło w końcówce. Gdzieś autor popędził. Groteska działa, jak ociera się o rzeczywistość. Jak rzeczywistość głaska. Musi być punkt styczny. Gdy groteska szybuje za daleko - zalatuje bujdą. Obniżam za to. Wszak celnych trafień jest więcej. Autor trafia w "pseuda". Pseudo męskość. Pseudo honor. Pseudo wiarę. Kilka innych.

Jeden balon patriotyczny. Drugi samczo-męski. W złym samca wydaniu. I w złym wydaniu patriotyzmu. Oba przekuć, nadęte do granic. Kiedy poczułem o czym jest opowieść, drżałem jak rusałka. Są dwie rzeczy, z których (gdy zbyt nadęte) chcę się śmiać. Nadęty patriotyzm (nie mylić z prawdziwym). I nadęta samczość/łamana przez męskość (nie mylić jw.)
Zanosiło się dobrze....

Po książkę sięgnęłam, jako jedną z serii Archipelagi, nie wiedząc nic na jej temat. Okazała w być świetna. Język,humor, bohater - wszystko jest tu wyraziste. Zmagania głównego bohatera z rzeczywistością, która nie mieści się w jego ciasnych horyzontach są z jednej strony zabawne , z drugiej zaś strony mogą przerażać,gdy pomyślimy, że tacy ludzie istnieją naprawdę i co gorsza dostają władzę w swoje ręce. Książkę dobrze podsumowuje cytat" Polak, kiedy idzie rozmawiać, w Bój rusza. Polak nie ma argumentów, ma Świętą Rację"

Po książkę sięgnęłam, jako jedną z serii Archipelagi, nie wiedząc nic na jej temat. Okazała w być świetna. Język,humor, bohater - wszystko jest tu wyraziste. Zmagania głównego bohatera z rzeczywistością, która nie mieści się w jego ciasnych horyzontach są z jednej strony zabawne , z drugiej zaś strony mogą przerażać,gdy pomyślimy, że tacy ludzie istnieją naprawdę i co...

Dużo tu metafor, przenośni, wiele odniesień do Polski, do polskości, taki trochę współczesny Gombrowicz ale prostszy. Nic odkrywczego, choć powieść sama w sobie dobra, momentami śmieszna, momentami tragiczna. Po pierwszy 50 stronach specyficzny styl językowy przestaje przeszkadzać. Polecam w drodze do pracy, na podróż pociągiem... szybko i bez zbędnego bólu egzystencjonalnego czytelnika...

Dużo tu metafor, przenośni, wiele odniesień do Polski, do polskości, taki trochę współczesny Gombrowicz ale prostszy. Nic odkrywczego, choć powieść sama w sobie dobra, momentami śmieszna, momentami tragiczna. Po pierwszy 50 stronach specyficzny styl językowy przestaje przeszkadzać. Polecam w drodze do pracy, na podróż pociągiem... szybko i bez zbędnego bólu...

Bardzo dobra nowa proza, psychologizujca I trochę szalona, o męskoci.

Bohater tak bardzo, bardzo stara się być męski, że naturalnie nasuwa się pytanie: co to jest męskość teraz?

Jeśli ktoś polubił to spojrzenie Bieńkowskiego, może zajrzeć na kobiecość u Chutnik w jej "Kieszonkowym atlasie kobiet".

Bardzo dobra nowa proza, psychologizujca I trochę szalona, o męskoci.

Bohater tak bardzo, bardzo stara się być męski, że naturalnie nasuwa się pytanie: co to jest męskość teraz?

Jeśli ktoś polubił to spojrzenie Bieńkowskiego, może zajrzeć na kobiecość u Chutnik w jej "Kieszonkowym atlasie kobiet".

Nie czytajcie noty edytorskiej do tej książki! Przez cały czas zastanawiałem się: gdzie jest to pytanie - "Polska, ale jaka"? A ono, złośliwie, ukryło się w samym zakończeniu, psując nieco radość z czytania!

Zagłębiwszy się w życie prawdziwie Twardego Mężczyzny, pokazawszy nam piękny, prosty świat widziany przez filtr pogardy dla Miękkości (jakże skrzętnie skrywanej pod maską troski),dla pochwiactwa, miękasów i zwisiorów, dopiero pod koniec wywodu Bieńkowski zadaje najważniejsze pytanie: co nam, mężczyznom, w zasadzie daje ta Twardość? Toż poza mile spędzonym na lekturze Biało-czerwonego czasem dała nam Dziadka-Ojca powstańca, dowódcę, żołnierza, który nie potrafi się z otoczeniem inaczej komunikować, niż tylko przez przemoc! Dała nieporadnego Pawcia, zapatrzonego w pokolenia walczące o wolność i zwycięstwo - nigdy militarne, broń Boże! Nam przecież, jak to Bieńkowski podsumowuje, tylko o moralne chodziło. Da i pewnie Wiktora, kontynuującego rodzinną tradycję pogardy dla zwisiorów. Co w końcu miał zrobić z takimi znakomitymi przykładami w osobie Pradziadka, a być może i Dziadka w jednej osobie? Ojca? Może odlecieć do ciepłych krajów?

Do przemyślenia dla wszystkich, którzy powołują się na męską godność. Pozdrowienia z happeningu "Pajęczyna".

Nie czytajcie noty edytorskiej do tej książki! Przez cały czas zastanawiałem się: gdzie jest to pytanie - "Polska, ale jaka"? A ono, złośliwie, ukryło się w samym zakończeniu, psując nieco radość z czytania!

Zagłębiwszy się w życie prawdziwie Twardego Mężczyzny, pokazawszy nam piękny, prosty świat widziany przez filtr pogardy dla Miękkości (jakże skrzętnie skrywanej pod...

Schemat fabularny książki Marcina Bieńkowskiego jest bardzo prosty. Paweł, człowiek sukcesu, mąż i ojciec , ulega wypadkowi samochodowemu pod wpływem alkoholu, po czym ucieka z miejsca wypadku. Po przybyciu do domu oczekuje tylko wsparcia i chwili spokoju, a tymczasem żony nie ma i nie wiadomo kiedy wróci, na stole brak obiadu i wizyta „Dziadka, a być może Ojca w jednej osobie”, nie przebiega do końca tak, jak Paweł to sobie zaplanował. Główny bohater przeżywa rozstrój nerwowy, który w miarę rozwoju wydarzeń coraz bardziej się pogłębia. Dlaczego?
Proza Bieńkowskiego ukazuje pewien palący problem, który jest na co dzień pomijany – problem mężczyzny we współczesnym świecie. Zakrzyczani przez feministki, w ciągłym strachu, by nie spojrzeć nazbyt lubieżnie/złośliwie/zwyczajnie na koleżankę z pracy i przygnieceni obawą, by nie poprosić żony o wykonanie jakiejś zbyt kobiecej czynności. Postawiono im sprzeczne wymagania, którym siłą rzeczy nie są w stanie sprostać. Z jednej strony – tradycja, polskość, honor; z drugiej – partnerstwo, współczesność, równouprawnienie. I jak tu się połapać? Z jednej strony Twardość, z drugiej Miękkość – dwie przeciwności, których nie da się pogodzić. Należy podjąć decyzję i wybrać jedną z opcji, a tymczasem tego zrobić nie można! Mężczyzna ma być czuły i wytrwały, silny i elastyczny, pracowity, ale nie zapracowany. Opozycje można mnożyć.
Cała książka utrzymana jest w nieco schizofrenicznym i groteskowym klimacie. Patrzymy na świat oczami bohatera i śledzimy narrację z wnętrza jego głowy. Trudno z nim sympatyzować, trudno mu również nie współczuć. Paweł został wychowany silną ręką przez „Dziadka, a może i Ojca w jednej osobie” – człowieka, który chodzi w mundurze z szablą u boku, który brał udział we wszystkich możliwych walkach, bitwach i powstaniach, dla którego ojczyzna, a zaraz potem honor mężczyzny jest najważniejszy. Mężczyzna nigdy nie płacze, nie skarży się, nie mówi zbyt wiele, a swoje życie poświęca ponadczasowej pracy na rzecz narodu. Przez pryzmat tego wzorca Paweł postrzega rzeczywistość, która w żaden sposób nie chce utrzymać się w jego sztywnych ramach. Zdawałoby się, że zagubienie i dezorientacja byłyby w tej sytuacji zupełnie na miejscu. Jednak nasz bohater doskonale wie, jak powinien świat wyglądać i jeżeli jest inaczej, to na pewno nie on się myli. Jeżeli jego syn odnosi jakieś szkody w zabawie z nim, to znaczy że jest niepełnowartościowy i powinien się bardziej starać. Jeżeli jego żona jest niezadowolona, pomimo tego, że on sam jest idealnym mężem, to znaczy, że coś z nią jest nie tak. Tym prostym sposobem Paweł świetnie radzi sobie z otoczeniem i tylko od czasu do czasu bywa zdziwiony – dlaczego nikt nie docenia jak wspaniałym jest facetem?
Wszystko to zostało osadzone w polskości tradycyjnej, historycznej, chrześcijańskiej, sarmackiej, nieugiętej i zawziętej, by nie przeminąć wraz z naturalnym upływem czasu i skonfrontowane ze współczesnością oraz aspiracjami do bycia państwem prawdziwie europejskim. Mikroskopijnym odbiciem tego polskiego makrokosmosu jest pajęczyna – happening, który opisuje Student, jedna z marginalnych postaci w książce. 11-tego listopada grupa ludzi oplotła centrum Warszawy biało-czerwonymi wstążkami, blokując ruch wszelkich pojazdów i utrudniając poruszanie się przechodniom. Piękny symbol historycznego onanizmu, któremu z taką lubością oddają się Polacy. Cała książka jest tego typu pajęczyną – pokazuje czasem w przerażający, czasem w zabawny sposób, co stałoby się z mózgiem przeciętnego Polaka, gdyby naprawdę żył tylko według tradycji, wielbił symbole narodowe i karmił się polską historią. Stałby się psychopatą niezdolnym funkcjonować wśród społeczeństwa (A może właśnie doskonale zdolnym! Patrząc na Pawła, można się obawiać, jak wielu ludzi tylko się maskuje…).
„Biało-czerwony” Bieńkowskiego na pewno przysporzy czytelnikowi szybszego bicia serca a nieraz trzeba będzie przerwać lekturę i dać sobie chwilę, by się uspokoić. To, że martyrologia polska ciągle trwa i ma się świetnie, jest smutną prawdą, podaną tutaj w bezkompromisowy sposób. Kontrowersyjne tezy nie są wygładzane, wprost przeciwnie – dosadny i nieprzyjemny sposób ich wyłożenia pobudza czytelnika do rozważenia niewygodnych faktów. Z pewnością uświadamia pewne palące kwestie, które staramy się spychać gdzieś na dno świadomości. Jednak one istnieją i domagają się rozwiązania, o ile nie chcemy kolejnego powstania otumanionych mężczyzn walczących z rzeczywistością.

Schemat fabularny książki Marcina Bieńkowskiego jest bardzo prosty. Paweł, człowiek sukcesu, mąż i ojciec , ulega wypadkowi samochodowemu pod wpływem alkoholu, po czym ucieka z miejsca wypadku. Po przybyciu do domu oczekuje tylko wsparcia i chwili spokoju, a tymczasem żony nie ma i nie wiadomo kiedy wróci, na stole brak obiadu i wizyta „Dziadka, a być może Ojca w jednej...

Polecam. Często wybuchałem gromkim śmiechem z gorzkim poczuciem, że śmieję sie z samego siebie. Do przemyślenia

Polecam. Często wybuchałem gromkim śmiechem z gorzkim poczuciem, że śmieję sie z samego siebie. Do przemyślenia

Czytać taką książkę facetowi jest ciężko. Nie żeby był miękasem jakimś, pochwiakiem, fają rozlazłą, ale to bodaj najważniejszy i najtwardszy przeciwnik prawdziwego mężczyzny- on sam. Stąd też Biało-czerwonego czyta się sapiąc ciężko, z zapartym tchem, ciśnieniem jakimś i nawet jeśli sposób narracji kuleje czasami, a poupychane wszędzie stereotypy osadzają się niewygodnie gdzieś na dnie męskiej świadomości, od dzieła Bieńkowskiego trudno jest się oderwać. Książka wciąga, tym właściwie, że wyolbrzymia męską twardość, męską dumę, męskie ego i w ogóle męskość, polskość. Groteskowo ujęty stereotyp Polaka-mężczyzny, człowieka sukcesu, narodowego odkupiciela rozbawił mnie niejednokrotnie, ale wzbudził też kilka refleksji, więc- spełniła swoją rolę i z czystym sumieniem składam na łamach portalu rekomendację tego tekstu.
Na koniec dodam tylko, że przewrotnie, nie tylko ko facetach Bieńkowski pisze.
Ale to dzieje się już jakoś mimowoli...

Czytać taką książkę facetowi jest ciężko. Nie żeby był miękasem jakimś, pochwiakiem, fają rozlazłą, ale to bodaj najważniejszy i najtwardszy przeciwnik prawdziwego mężczyzny- on sam. Stąd też Biało-czerwonego czyta się sapiąc ciężko, z zapartym tchem, ciśnieniem jakimś i nawet jeśli sposób narracji kuleje czasami, a poupychane wszędzie stereotypy osadzają się niewygodnie...

Pomysł na książkę był nawet ciekawy, ale jego realizacja, przyjęta forma prezentacji świata i bohaterów oraz sposób narracji to kompletna porażka. Po dobrej i solidnej pozycji jaką było "Nic" duże rozczarowanie dla mnie.

Pomysł na książkę był nawet ciekawy, ale jego realizacja, przyjęta forma prezentacji świata i bohaterów oraz sposób narracji to kompletna porażka. Po dobrej i solidnej pozycji jaką było "Nic" duże rozczarowanie dla mnie.