Ta powieść Boleckiej wprowadza w inny świat. Bogactwo języka, jego melodyjność i kunszt mają w tym swój wielki udział. Jeżeli do tego dodamy wątki, w tym historyczny, społeczny i inne, mamy pełnię doskonałości literackiej.

To również tekst pełen kontrastów. Delikatność i zarazem sugestywność opisu balansują że sobą, podobnie jak teraźniejszość z przeszłością, jak kultury współistniejące ze sobą na Kresach.

Czytamy o dojrzewaniu człowieka w zakresie fizyczności, jak i duchowości. Obserwujemy jego "wtapianie się" w otoczenie, a jednocześnie ciągłą jego obcość i dystans. Zapoznajemy się z folklorem tych obszarów, z wierzeniami, tradycjami i obrzędowością, co nadaje magiczny wymiar tej prozie. A co najbardziej uderzające, to stałe przypominanie o związku człowieka z Naturą, z tą siłą, która nas wszystkich otacza i wpływa na nas w każdym aspekcie. Religia i wspomniana Natura przenikają się, uzupełniają, o dziwo wcale się wzajemnie nie wykluczając. Rzeczywistość staje obok metafizyki czy wręcz magii na tym samym poziomie.

Wśród tych wszystkich elementów mamy postać Pradziadka. Od burzliwych - w sensie zarówno duchowym, jak i fizycznym - początków aż do samego końca, wydawałoby się, pełnego niepokoju, jednak później uśmierzonego mentalnym powrotem do łona matki.

Wiele antynomii, wątków i motywów, w urzekającym językowym anturażu.

Ta powieść Boleckiej wprowadza w inny świat. Bogactwo języka, jego melodyjność i kunszt mają w tym swój wielki udział. Jeżeli do tego dodamy wątki, w tym historyczny, społeczny i inne, mamy pełnię doskonałości literackiej.

To również tekst pełen kontrastów. Delikatność i zarazem sugestywność opisu balansują że sobą, podobnie jak teraźniejszość z przeszłością, jak...