Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W znakomitych książkach Anny Boleckiej dramat ludzkiego losu czy tragiczne wydarzenia rzadko bywają jednoznaczne, ponieważ zakorzenione są w głębszej rzeczywistości, która nie jest czarno-biała. „Rzeka była płytka — mówi doktor Mieczysław, bohater ‚Medalionu z perłą’ — ale pod nią płynęła ta prawdziwa — podziemna, drugie dno.” I właśnie to drugie dno, które doktor ujrzał w niezwykłym śnie, nadaje ton twórczości Boleckiej. Ton cichy, niejednoznaczny, ponieważ to drugie dno, mimo że w naszym życiu najważniejsze, rzadko pozwala na jasny i dobitny przekaz. W ten sposób powstaje przestrzeń poza codziennym oglądem świata i poza myśleniem, gdzie migocą kształty najważniejszej, choć zawsze spowitej tajemnicą, rzeczywistości. Nie podobna jej uchwycić ani walką, ani racjonalną analizą, lecz tylko uważnym i głębokim słuchaniem, najpierw autorki, potem czytelnika. Tak właśnie słyszy przede wszystkim kobieta (i kobieca dusza mężczyzny),kiedy zagłębiona w wewnętrzny świat, wydobywa z ciemności to, co w niej ukryte. Wnikanie w ciemność nieobce jest doktorowi Mieczysławowi, który mówi: „Żeby pojąć, co dzieje się w drugim człowieku, należy wyjść z siebie, zanurzyć się w mroku, potem powrócić do siebie i dopiero wtedy oceniać.” Również i teatr, jeśli prawdziwy, zrazu wchodzi w mrok, w głębszą rzeczywistość. Mimo że dla wielu ludzi teatr to po prostu wielkie udawanie. Ale to tylko pozory — mówi Halszka, aktorka, jedna z głównych bohaterek „Medalionu z ametystem” i „Medalionu z perłą”. „—To powierzchnia — dodaje. — Gdy popatrzymy głębiej, zobaczymy to, o co naprawdę chodzi.” Jej rozmówca nie pojmuje. Chodzi „o porządkowanie świata — wyjaśnia Halszka. - Ten nasz, dzisiejszy, rozpadł się. Tamten, w którym się urodziliśmy, w którym wzrośliśmy – już nie istnieje”. I oto dotykamy wątku, który jak podziemny, ale uporczywy strumień przewija się przez całą powieść. Kryzys kultury, kryzys wartości, kryzys sensu życia.