Świetnie napisana. Pamiętam z dzieciństwa takie podwórka, więc dla mnie to także podróż w czasie. W czas, kiedy dzieci były dziećmi, kiedy po odrobieniu lekcji był czas na zabawę, a nie na "korki" i wszelkiego rodzaju zajęcia dodatkowe, które ustawione od przedszkola na tzw. "karierę". Ech "ale to już było i nie wróci więcej"... Szkoda.

Świetnie napisana. Pamiętam z dzieciństwa takie podwórka, więc dla mnie to także podróż w czasie. W czas, kiedy dzieci były dziećmi, kiedy po odrobieniu lekcji był czas na zabawę, a nie na "korki" i wszelkiego rodzaju zajęcia dodatkowe, które ustawione od przedszkola na tzw. "karierę". Ech "ale to już było i nie wróci więcej"... Szkoda.

Ten Poznań, te dzieci... Fantastycznie byo czytać o Polsce lat 50-tych, opisanych jak sączące się opowieści koleżanki. Dla mnie rewelacja.

Ten Poznań, te dzieci... Fantastycznie byo czytać o Polsce lat 50-tych, opisanych jak sączące się opowieści koleżanki. Dla mnie rewelacja.

Po raz kolejny udało mi się upolować prawdziwego smaczka. Tę książkę znalazłam przez przypadek w koszu z przecenami. Kosztowała dokładnie 5zł. Nie zmylmy się jednak ceną.Opowiedziana w niej treść, jest warta wiele więcej. Ta powieść, jest bowiem, widokówką z dzieciństwa. Czarno białym zdjęciem.Znalezionym na strychu pudełkiem z skarbami lub dawno nie używaną skakanką.
Za zwyczaj nie wklejam not wydawniczych, ale ta jest kwintesencją tej historii, więc nie będę kombinować.

,,Szprycha i Pająk dorastają na poznańskim podwórku w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych. Dni wypełniają im niekończące się zabawy, jednak obserwując codzienne życie mieszkańców kamienicy, dzieci dostrzegają więcej, niżby się mogło wydawać. Znają mężczyzn w czarnych "flakach", pojawiających się na podwórku, wiedzą, że Czechosłowacja, w której przebywa Inżynier, to tak naprawdę gęsto zaludniona cela jednego z poznańskich aresztów. Wiedzą, że istnieją ONI, od których w tajemniczy sposób zależy los dorosłych.
Śmierć Stalina budzi nadzieję. Wracają od dawna niewidziani sąsiedzi, a kilka lat później na podwórko przy ulicy Asnyka dobiegną odgłosy skandującego tłumu i wystrzałów. Tymczasem między młodymi bohaterami rodzi się prawdziwe, choć subtelnie okazywane uczucie. Dziecięcy Bóg jest stale obecny pod postacią oka Trójcy Świętej narysowanego na bruku. To pokolenie będzie brało udział w solidarnościowym zrywie. ,,

Ta historia jest prosta, autentyczna i za razem urzekająca. Czuć w niej,odrysowane przez panią Koftę,obrazy zapamiętane z dzieciństwa. Język nie jest wymuskany. Momentami bardzo potoczny, ale w końcu to opowieść o zwykłych ludziach zaplątanych w proces historyczny. Nie znajdziemy tu wysublimowanych kreacji bohaterów. Nie zagłębimy się w ich przemyślenia. Zyskamy jednak znacznie więcej. Przez parę godzin znajdziemy się na prawdziwym, szarym komunistycznym podwórku. Wsłuchamy się w odgłosy kamienic. Poczujemy na swojej skórze unoszący się w powietrzu kurz. Przez szparę w drzwiach podsłuchamy wypowiadane szeptem półsłówka.

Polecam osobą, które od dawna szukają w prozie pełnokrwistych bohaterów i pisanych prosto z serca historii.
No i oczywiście każdemu, kto ma ochotę, choć na chwilę przenieść się w okres dzieciństwa.
Ta książka sprawiła, że znów poczułam zapach karmelizowanych jabłek i pieczonych pierniczków :)

Po raz kolejny udało mi się upolować prawdziwego smaczka. Tę książkę znalazłam przez przypadek w koszu z przecenami. Kosztowała dokładnie 5zł. Nie zmylmy się jednak ceną.Opowiedziana w niej treść, jest warta wiele więcej. Ta powieść, jest bowiem, widokówką z dzieciństwa. Czarno białym zdjęciem.Znalezionym na strychu pudełkiem z skarbami lub dawno nie używaną skakanką.
Za...

Bardzo zgrabnie napisane wspomnienia z dzieciństwa, z podwórkowego życia dzieci z kamienicy lat 50-tych. Niby nic takiego a czytałam tą książkę z dużą przyjemnością. Bez melodramaty, niebanalnie, tak jak trzeba !

Bardzo zgrabnie napisane wspomnienia z dzieciństwa, z podwórkowego życia dzieci z kamienicy lat 50-tych. Niby nic takiego a czytałam tą książkę z dużą przyjemnością. Bez melodramaty, niebanalnie, tak jak trzeba !

Niedosyt. Chciałoby się widzieć, co dalej.

Niedosyt. Chciałoby się widzieć, co dalej.