Żyjące poza czasem kosmiczne siły prowadzą eksperymenty z rodzajem ludzkim w alternatywnej wersji naszego świata, w której używa się broni automatycznej i komputerów, ale też jeździ się lektykami i katuje ludzi na poprzecznym bierwionie. To ostatnie głównie po to, żeby Fiałkowski mógł w boleśnie oczywisty sposób odtworzyć historię ukrzyżowania Jezusa, przyprawiając ją smętnymi dylematami swoich nadludzkich bohaterów. Zamiana imion - Jezus = Admis, Judasz = Kario - wypada komicznie, a sytuacji nie poprawiają egzaltowane, pretensjonalne dialogi, pod postacią których przekazywana jest praktycznie cała ekspozycja. Za fabułą podążałem z najwyższym trudem - i pół biedy, że nieraz oczywiste wątki podane były w sposób niejasny i mylący, przede wszystkim pokonywała mnie ziejąca z powieści nuda. Osobiście nie jestem w stanie wskazać ani jednego argumentu przemawiającego na korzyść Fiałkowskiego, jeśli nie liczyć niezbyt pocieszającego: "czytałem gorsze rzeczy". W moim odczuciu "Adam, jeden z nas" nie jest może obraźliwy, ale czas z nim spędzony uważam za zmarnowany.

Żyjące poza czasem kosmiczne siły prowadzą eksperymenty z rodzajem ludzkim w alternatywnej wersji naszego świata, w której używa się broni automatycznej i komputerów, ale też jeździ się lektykami i katuje ludzi na poprzecznym bierwionie. To ostatnie głównie po to, żeby Fiałkowski mógł w boleśnie oczywisty sposób odtworzyć historię ukrzyżowania Jezusa, przyprawiając ją...