Wspominałam o tym przy pierwszy tomie, ale na wszelki wypadek powtórzę - Wskrzeszenie magii było planowane jako trylogia, ale trzeci tom się nie ukazał i nie wiadomo, czy się kiedykolwiek pojawi. Więc jeśli dwa pierwsze tomy przypadkiem Ci gdzieś nie zalegają, nie sięgaj po nie. Drugi tom ma swoje zakończenie, nie jest urwany w pół słowa, ale jeśli chodzi o historię jako całość, to pozostaje ona boleśnie niezakończona. Jest to bardzo przykre, bo wydarzenia są opisane w taki sposób, żeby czytelnik mocno zżył się z bohaterami (chociaż bywają oni czasem irytujący) i smutno jest ich tak zostawiać przed końcem ich drogi, kiedy ich losy wciąż są mocno niepewne.
Drugi tom skonstruowany jest tak samo jak pierwszy - mamy naprzemiennie rozdziały Sadimy i Hahpa. Czyta się dalej bardzo przyjemnie, chociaż tym razem wyłapałam trochę literówek, ale też fabularnych nieścisłości. Przede wszystkim godna politowania była scena, w której jedna z postaci się ukrywa, przebrana i pod zmienioną tożsamością, ale kiedy ten, kto jej szuka, zwraca się do niej prawdziwym imieniem, natychmiast się przyznaje, że to ona. To było tak bezsensowne, że aż ręce opadają.
Historie obu postaci trochę się od siebie oddalają. Już czytając pierwszy tom, mocno zastanawiałam się, co się stanie dalej z Sadimą, bo z fabuły jasno wynika, że później jej nie ma, a przynajmniej nie z Franklinem. No niestety, przed połową drugiego tomu się dowiedziałam, i bardzo żałuję. Ta historia zrobiła się jeszcze bardziej brutalna i przykra niż wcześniej. W pierwszym tomie rozdziały Sadimy miały zawsze w sobie chociaż jakąś nutkę optymizmu, zawsze mimo trudów było tam trochę pozytywnych emocji; była to równowaga dla tragicznego położenia Hahpa. Tym razem całość była bardzo, bardzo depresyjna. A że, jak wspominałam, czytając, czujemy się mocno zżyci z bohaterami, to intensywnie przeżyłam wszystkie złe rzeczy, które im się przydarzyły. Na szczęście nie jest tak do końca, potem akcja rozwija się w nieco lepszym kierunku, a dalej jest raz lepiej, raz gorzej, ale przynajmniej nie wszystko, co spotyka bohaterów, jest krzywdzące i smutne.
Nie ma tu już oczywiście ożywczej pomysłowości pierwszego tomu (jak to z drugimi tomami bywa), więc historia była dla mnie mniej porywająca. Pozostała bardzo interesująca i wiele bym dała, żeby się dowiedzieć, jak się skończy, ale to już inne emocje niż te towarzyszące początkom opowieści.

Wspominałam o tym przy pierwszy tomie, ale na wszelki wypadek powtórzę - Wskrzeszenie magii było planowane jako trylogia, ale trzeci tom się nie ukazał i nie wiadomo, czy się kiedykolwiek pojawi. Więc jeśli dwa pierwsze tomy przypadkiem Ci gdzieś nie zalegają, nie sięgaj po nie. Drugi tom ma swoje zakończenie, nie jest urwany w pół słowa, ale jeśli chodzi o historię jako...