Opowiadania nie należą do moich ulubionego gatunku literackiego, właściwie za nimi nie przepadam. Po burzliwej, zakończonej hektolitrami łez lekturze "Rudej Sfory", obiecałam sobie zapoznać się z twórczością Mai Lidii Kossakowskiej. Jako, że w portfelu pusto - pozostają zasoby biblioteki. Kiedy dostrzegłam zbiór opowiadań, początkowo kręciłam nosem. Po chwili przywołałam siebie do porządku: "Nie grymaś, bierz co jest." Nie pamiętam, kiedy z taką przyjemnością zaczytywałam się w opowiadania. To było uzależniające, skłaniające do refleksji, dostarczające niemałych emocji. Kossakowska nie bez powodu została okrzyknięta jedną z najważniejszych twórczyń polskiej fantastyki.

Poza tytułowymi "Więzami krwi", książka zawiera 7 innych opowiadań i jedną mikropowieść. Wszystkie ułożone w porządku chronologicznym, poprzedzone krótką adnotacją na temat utworu i okoliczności jego powstania. Zbiór opowiadań otwiera debiut autorki, opowiadanie "Mucha", które po raz pierwszy ukazało się w 1997 roku na łamach "Fenixa" (nr 60). Z tego też względu podeszłam do niego ze sporą dozą wyrozumiałości. Choć nie zachwyca jak późniejsza twórczość, potencjał i specyficzne operowanie słowem jest bardzo widoczne. "Mucha" doczekała się kontynuacji opowiadaniem "Diorama", który znamionuje znaczny postęp. Pozostała twórczość nie jest z sobą w jakikolwiek sposób powiązana.

Najbardziej spodobał mi się "Smutek", w którym znajdziemy krytykę ekspansji kosztem dzikiej przyrody. Opowiadanie cechuje wyobcowanie, spokój z narastającym uczuciem grozy. Zaraz za nim plasuje się minipowieść "Zwierciadło", traktujący o świecie Ludzi Luster. Może w końcu przeczytam "Alicję w Krainie czarów" Carrolla, bo motyw przechodzenia przez lustro do innej rzeczywistości jest chętnie eksplorowany. Historia Cruxa i Koral aż prosi się o rozbudowanie. Podobnie ma się przy opowiadaniu "Spokój Szarej Wody", stworzonym na potrzeby antologii o katach. Postać Mistrza Ambrosiusa jak i koncepcja wykonywania wyroków jako coś więcej niż ścięcie głowy bardzo mi się spodobały. Mam nadzieję, że Maja jeszcze do niego wróci choćby kolejnym opowiadaniem.

Nie zabrakło krytyki ślepego konsumpcjonizmu zaprezentowanego w "Schizmie", czy też studium opętania i fanatyzmu jakim jawi mi się "Hekatomba". Tytułowe "Więzy krwi" odnoszą się do twórczości Lovecrafta, znanego z mitologii Cthulhu". Mroczne, demoniczne i wciągające - chwilami trudne do wyobrażenia. Całość zamyka "Szkarłatna fala" umiejscowiona na Pacyfiku w czasie II wojny światowej.

"Więzy krwi" odczarowały moją niechęć do krókich form, opowiadań. Kiedy czytam, chcę poznać historię w jak najszerszym spektrum, zżyć się z bohaterami, spędzić z nimi trochę czasu. Opowiadanie przez swoją lichość stron nie pasuje do mojej przywiązującej się natury. Poprzez chronologiczny rozkład utworów, czytelnik może obserwować drogę twórczą pisarki, która obecnie staje się jedną z moich ulubionych. Różnorodność tematyczna została spowita mgłą ponurości graniczącej z depresyjnością. Z tego kręgu wyłamuje się, co ciekawe, opowiadanie o katach, które jest swojskim potraktowaniem zimnego zawodu. To jednak "Smutek" swoją przestrzenią, samotnością i zewem natury stał się najbliższy memu sercu. Każdy kto ceni sobie twórczość Mai Lidii Kossakowskiej z pewnością sięgnie po ten zbiór, który mnie skrajnie zachwycił, że sama sobie niedowierzam.

Opowiadania nie należą do moich ulubionego gatunku literackiego, właściwie za nimi nie przepadam. Po burzliwej, zakończonej hektolitrami łez lekturze "Rudej Sfory", obiecałam sobie zapoznać się z twórczością Mai Lidii Kossakowskiej. Jako, że w portfelu pusto - pozostają zasoby biblioteki. Kiedy dostrzegłam zbiór opowiadań, początkowo kręciłam nosem. Po chwili przywołałam...