[opinia ukazała się także na moim blogu: http://paskudnerecenzje.blogspot.com/ ]

Trudno nie zauważyć, że ostatnio w literaturze i kinematografii nastąpił wysyp wampirów. Wampiry krwiopijcy, wampiry świecące w słońcu, wampiry walczące, wampiry dobre, złe i jakie tylko sobie zamarzymy. Moda jak moda, zapewne przeminie za jakiś czas. Osobiście już 3 lata temu, zanim rozkwitła ona na dobre - odczuwałam zmęczenie tym trendem. Czasem jednak człowiek potrzebuje jakiejś odmiany i zdecydowałam się na sięgnięcie do korzeni tego nurtu, czyli do XIX wieku.

Joseph Sheridan Le Fanu, żyjący w latach 1814-1873, irlandzki pisarz i dziennikarz z pewnością przysłużył się do rozwoju gatunku grozy. Łamiące tabu, kipiące wybujałą erotyką powieści gotyckie szybko przyniosły mu sławę, ale również kłopoty. W wieku 59 lat zmarł na zawał serca, sukcesywnie podsycany obfitymi stanami lękowymi. Największą sławę przyniosło mu opowiadanie "Carmilla", które ukazało się w 1972 roku w zbiorze opowiadań "In a Glass Darkly".

O "Carmilli" usłyszałam całkiem niedawno, przy okazji pewnego wypadu ze znajomymi do kina. Film, na który się wybraliśmy był bardzo kiepski, zaintrygował mnie jednak sam motyw, na podstawie którego powstał. Zmysłowa wampirzyca, uwodząca młode dziewczęta. Zachłanna namiętność, prowadząca do pełnego podporządkowania sobie ofiary. Sheridan Le Fanu stworzył podwaliny do czegoś, co wpisało się na stałe w kanon literatury grozy. Prekursor "Draculi" Brama Stokera zbudował obraz intrygujący, mrożący krew w żyłach i zapadający w pamięć na długo. Kobieta-wamp, piękna, ponętna, okrutna i zła.

Długo tej książki szukałam, dowiadywałam się o niej, aż stało się. Dostałam ją w prezencie.

"Carmilla" to zaledwie 80-stronnicowa nowela, przeplatana gdzieniegdzie obrazkami. Egzemplarz wydany w Polsce ponad 100 lat po napisaniu, czyli w 1974 roku. Główną bohaterką jest młoda dziewczyna, półsierota mieszkająca z ojcem i dwiema guwernantkami w pięknej, odludnej rezydencji, położonej pod lasem, kilka kilometrów od najbliższego domu. Pewnego dnia podczas spaceru, dziewczyna i jej ojciec zostają świadkami wypadku, po którym do ich domu trafia piękna i tajemnicza Carmilla, cierpiąca na napady histerii i lunatyzmu, nie chcąca zdradzić historii swojego życia ni pochodzenia. Po jakimś czasie w okolicy zaczynają dziać się dziwne rzeczy. W położonej nieopodal wiosce ludzie zaczynają umierać od dziwnej choroby, połączonej z szaleństwem i majakami. Główna bohaterka zaprzyjaźnia się z piękną nieznajomą, później czasie adorowana przez nią - zakochuje się naiwnym, wzniosłym i niewinnym uczuciem. Miłość obu dziewcząt jest trudna, przeplatana szaleństwem Carmilli oraz napadami dziwnej egzaltacji. 18 letnia bohaterka zaczyna popadać w szaleństwo...

Z początku szło mi opornie, język książki był dla mnie nieco niestrawny, ze względu na barierę czasową. Szybko jednak rozsmakowałam się w powieści i czytałam ją powoli, uważnie, z prawdziwą przyjemnością. Egzaltowany język, jakim posługiwały się postacie, dawał pewien rodzaj przyjemnego odrealnienia i pewnej odmiany. Jest to ten rodzaj horroru, który lubię najbardziej. Nie ma hektolitrów krwi, flaków, a groza sączy się pomału. Czytelnik snuje się w domysłach i, choć nie jest zaskoczony rozwiązaniem sprawy, daje ono dużą satysfakcję. Prawdziwy urok tej historii tkwi w ogromnej przebiegłości czarnego charakteru, który pozuje na osobę bezbronną, lękliwą i wyjątkowo nieśmiałą, w rzeczywistości będąc sprawcą całego zła.

Trochę zawiodło mnie wydanie tej noweli, konkretnie obrazki pojawiające się między rozdziałami. Rozumiem, że została ona wydana prawie 40 lat temu jednak nie wierzę, że nie mieliśmy wtedy wspaniałych, zdolnych rysowników. Rozumiem, że być może wydawnictwo chciało oddać tymi pracami ducha epoki, jednak z miernym skutkiem.

[opinia ukazała się także na moim blogu: http://paskudnerecenzje.blogspot.com/ ]

Trudno nie zauważyć, że ostatnio w literaturze i kinematografii nastąpił wysyp wampirów. Wampiry krwiopijcy, wampiry świecące w słońcu, wampiry walczące, wampiry dobre, złe i jakie tylko sobie zamarzymy. Moda jak moda, zapewne przeminie za jakiś czas. Osobiście już 3 lata temu, zanim rozkwitła...