Sezon jesienno-zimowy to mój ulubiony czas na czytanie klasyków grozy. W poprzednich latach przeczytałam "Draculę" (kocham),opowiadania Poe'ego (bardzo lubię),"Frankensteina" (lubię) oraz "Doktora Jekylla..." (nie przepadam). Natomiast w tym roku sięgnęłam po nowelę, której zawdzięczamy motyw wampirzycy lesbijki.

Akcja historii rozgrywa się w Austrii. Pewnego dnia, do posiadłości mieszkającej z ojcem Laury, trafia Carmilla – młoda i piękna, podupadła na zdrowiu dziewczyna. Z czasem stan dotychczas zdrowej Laury zaczyna się pogarszać, a w okolicy dzieją się rzeczy lekko mówiąc podejrzane.

Choć obawiałam się, że "Carmilla" okaże się jedynie literacką ciekawostką, czytało mi się ją naprawdę przyjemnie. Choć nie jest to dzieło tak rozbudowane i obfitujące w opisy, jak późniejszy "Dracula", Le Fanu i tak udaje się zbudować atmosferę tajemniczości. Osadzenie historii w europejskich zamczyskach i ruinach, typowe dla gotyckich utworów, zawsze mnie urzeka.

Bardzo pozytywnie zaskoczył mnie w "Carmilli" aspekt lesbijski. Nie był on jedynie podtekstem, jak spodziewałam się przed lekturą. Laura i Carmilla wymieniają pocałunki oraz cudownie dramatyczne wyznania miłości. Autor podkreśla też, jak ważna była to relacja dla głównej bohaterki pod koniec historii. Mimo przerażających dla niej wydarzeń, na końcu książki pierwsza miłość nadal budzi u Laury nostalgiczne skojarzenia.

Jedynym mankamentem, który nieco mnie irytował podczas czytania, była naiwność głównej bohaterki. Trudno uwierzyć, by ktoś nie był w stanie połączyć pewnych faktów. Ale cóż, domyślam się, że konstrukcja jej postaci przedstawia sposób myślenia o kobietach charakterystyczny epoki.

https://www.instagram.com/kiczcock/

Sezon jesienno-zimowy to mój ulubiony czas na czytanie klasyków grozy. W poprzednich latach przeczytałam "Draculę" (kocham),opowiadania Poe'ego (bardzo lubię),"Frankensteina" (lubię) oraz "Doktora Jekylla..." (nie przepadam). Natomiast w tym roku sięgnęłam po nowelę, której zawdzięczamy motyw wampirzycy lesbijki.

Akcja historii rozgrywa się w Austrii. Pewnego dnia, do...

Zacna gotycka nowelka. Z ciekawymi ilustracjami. Klasyka gatunku, do przeczytania w jeden wieczór. Zabrakło mi wyjaśnień dotyczących matki Carmilli. Ale ogólnie naprawdę dobra proza w starym stylu.

Zacna gotycka nowelka. Z ciekawymi ilustracjami. Klasyka gatunku, do przeczytania w jeden wieczór. Zabrakło mi wyjaśnień dotyczących matki Carmilli. Ale ogólnie naprawdę dobra proza w starym stylu.

Urzekająca nowelka, po którą powinien sięgnąć każdy pasjonat gatunku. Fabularnie nie zaskakuje, ale jest napisana pięknym językiem, dzięki czemu płynie się przez wszystkie strony. Pomimo upływu czasu nie straciła na wartości i kiedy ją czytałam, czułam ten sam klimat, co w ‘Darze krwi’ S.T. Gibson czy anime ‘Shiki’.
Żałuje, że tak długo czekała na mojej liście TBR, bo niemal od pierwszej strony trafiła na listę ulubieńców.

Urzekająca nowelka, po którą powinien sięgnąć każdy pasjonat gatunku. Fabularnie nie zaskakuje, ale jest napisana pięknym językiem, dzięki czemu płynie się przez wszystkie strony. Pomimo upływu czasu nie straciła na wartości i kiedy ją czytałam, czułam ten sam klimat, co w ‘Darze krwi’ S.T. Gibson czy anime ‘Shiki’.
Żałuje, że tak długo czekała na mojej liście TBR, bo...

Bardzo tajemnicza i mroczna, przy czym napisana pięknym językiem. Posiada wszystkie ważne elementy powieści gotyckiej, na które zwraca uwagę Jerzy Strzetelski w posłowiu. Co ciekawe, na postaci Carmilli, głównie pod wzlędem seksualnej żądzy, wzorował się sam Bram Stoker, więc warto po nią sięgnąć chociażby z tego względu - zobaczyć dlaczego podjął takie decyzje.

Sięgając po powieść po raz drugi odkryłem wiele ciekawych rzeczy, które umknęły mi przy pierwszej z nią styczności, dzięki czemu bawiłem się nawet lepiej niż kiedyś, nie dość, że odkrywając nowe smaczki, to jeszcze zachwycając się tym, jak autor umiejętnie przedstawiał wszystkie wydarzenia. Sama możliwość przeczytania kolejny raz książki o tematyce wampirycznej, zwłaszcza czegoś, co można nazwać klasykiem gatunku, pozwala na wyszukanie elementów w niej zawartych w innych dziełach i akurat Carmilla posiada bardzo wiele takich 'kwiatków', na których wzorowali się inni autorzy.

Powieść jak najbardziej godna polecenia, a osoby lubiące i w jakiś sposób interesujące się wampirami odnajdą się w niej szczególnie.

Bardzo tajemnicza i mroczna, przy czym napisana pięknym językiem. Posiada wszystkie ważne elementy powieści gotyckiej, na które zwraca uwagę Jerzy Strzetelski w posłowiu. Co ciekawe, na postaci Carmilli, głównie pod wzlędem seksualnej żądzy, wzorował się sam Bram Stoker, więc warto po nią sięgnąć chociażby z tego względu - zobaczyć dlaczego podjął takie decyzje.

Sięgając...

W końcu udało mi się zapoznać z pozycją, która dwukrotnie zdobyła laur pierwszeństwa; pierwszy za wykreowanie wizerunku wampira w literaturze, drugi za przedstawienie romantycznej relacji między kobietami. O ile wampirów nam dziś nie brakuje, o tyle chętnie przeczytałbym jeszcze jakieś romanse traktujące o kobietach.

Tyle, jeśli idzie o historię tego dziełka. A co z treścią? Jeśli ktoś już o „Carmilli” słyszał, z pewnością pozycja ta nie będzie dla niego zagadką. Ta licząca sobie nieco ponad osiemdziesiąt stron książeczka nie jest szczególnie powalająca, a styl – nieco lovecraftowski – trąci myszką i nie pozwala otworzyć się na element zaskoczenia.

W końcu udało mi się zapoznać z pozycją, która dwukrotnie zdobyła laur pierwszeństwa; pierwszy za wykreowanie wizerunku wampira w literaturze, drugi za przedstawienie romantycznej relacji między kobietami. O ile wampirów nam dziś nie brakuje, o tyle chętnie przeczytałbym jeszcze jakieś romanse traktujące o kobietach.

Tyle, jeśli idzie o historię tego dziełka. A co z...

Carmilla to ledwie nowelka, ciut bardziej rozbudowane opowiadanie. Ciekawa dla każdego fana powieści wampirycznych, jako że w pewnym sensie wytyczyła trendy. Wówczas popularne nie były ani wątki lesbijskie, ani wampiry. Nie da się ukryć, że powieści grozy z czasem niestety obrastają mchem. Nie inaczej stało się z Carmillą. Współczesnemu czytelnikowi wyda się ona sztampowa, schematyczna, przewidywalna. Ma swój urok, jednak lekturę polecam raczej w kategoriach sentymentalnych.

Na zachętę dla tych, którym ta ciekawostka umknęła, zdradzę, że Carmilla stanowiła inspirację dla Draculi.

Carmilla to ledwie nowelka, ciut bardziej rozbudowane opowiadanie. Ciekawa dla każdego fana powieści wampirycznych, jako że w pewnym sensie wytyczyła trendy. Wówczas popularne nie były ani wątki lesbijskie, ani wampiry. Nie da się ukryć, że powieści grozy z czasem niestety obrastają mchem. Nie inaczej stało się z Carmillą. Współczesnemu czytelnikowi wyda się ona sztampowa,...

Lubię odkrywać nieco już przykurzone nowele fantastyczne. Widać w nich jak na dłoni, jak w ciągu nieco ponad setki lat rozwinęły się popularne dziś tropy i wątki oraz jak, mimo upływu lat, pociągające są oryginalne dzieła.
"Carmilla" to poprzedniczka "Draculi" - krótka, przepełniona napięciem historia z wątkiem wampirycznym. Zawiera zadziwiający, odstręczający erotyzm, niepokój ogarniający mimo blasku dnia, niewypowiedzianą tajemnicę. Klasyczna, charakterystyczna dla gotyku narracja sprawia, że czytelnik szybko odkrywa prawdę i gorączkowo pragnie, by i bohaterowie wreszcie zaczęli się jej domyślać. I zakończenie również klasyczne, aż miło sobie przypomnieć tę nieoczywistą dziś, bo uchodzącą za sztampową, konstrukcję.

Lubię odkrywać nieco już przykurzone nowele fantastyczne. Widać w nich jak na dłoni, jak w ciągu nieco ponad setki lat rozwinęły się popularne dziś tropy i wątki oraz jak, mimo upływu lat, pociągające są oryginalne dzieła.
"Carmilla" to poprzedniczka "Draculi" - krótka, przepełniona napięciem historia z wątkiem wampirycznym. Zawiera zadziwiający, odstręczający erotyzm,...

Warto przeczytać chociażby ze względu na wampiryczny wątek lesbisjki. Jako osoba otwarta na tematykę lgbt bardzo doceniam, że taki tekst powstał już w XIX wieku. Książka trzyma w napięciu, to niewątpliwie, ma ciekawą, dość nietypową narrację, a opisy nocnych scenerii wprost urzekają!

Warto przeczytać chociażby ze względu na wampiryczny wątek lesbisjki. Jako osoba otwarta na tematykę lgbt bardzo doceniam, że taki tekst powstał już w XIX wieku. Książka trzyma w napięciu, to niewątpliwie, ma ciekawą, dość nietypową narrację, a opisy nocnych scenerii wprost urzekają!

Tekst stanowi znakomity przykład na to, że sztampa i schematy mogą działać, jeżeli są w przyzwoitym stopniu wykorzystane. Bo w zasadzie zaczynając czytać tę nowelę wiadomo, w jakim kierunku potoczą się losy samotniczki z tajemniczej, oddalonej od świata rezydencji i nowo poznanej przyjaciółki. I jak się okazuje - i tak niczemu to nie przeszkadza.

Historia jest do połknięcia na jeden raz, bo liczy sobie nieco ponad sto pięćdziesiąt stron, ale sądzę, że czytelnicy niechętni tak oszczędnej objętości historii znajdą w środku coś dla siebie. LeFanu pisze bardzo treściwie, buduje złożone zdania i nie podrzuca tak znienawidzonych przeze mnie zbędnych akapitów. Ciężko rozgraniczyć moment, w którym opowiadanie zmienia się w powieść, ale sądzę, że ta kategoryzacja się raczej niepotrzebna w przypadku historii dobrych - a taką niewątpliwie jest Carmilla.

Nie sposób rozpisać się szerzej na temat tego tekstu, ale jedno przekazać muszę - to klasyka gatunku grozy i nie starszy tak, jak współczesne dzieła tego gatunku. Posiada cechy charakterystyczne dla początków tego nurtu, szczególnie w kwestii elementów gotyckich. Już samo odosobnienie rezydencji, w której toczy się akcja przywodzi na myśl tajemnicze, ponure pustkowie, o którego istnieniu wie nie wielu poza mieszkańcami, a i rzadko kiedy zbłąkani podróżni chcą się w takie miejsca zapuszczać.

Na szczególną uwagę zasługuje relacja głównej bohaterki i tytułowej Carmilli. To swego rodzaju przyjaźń z domieszką fascynacji na nawet przechodzącą w coś zdecydowanie bardziej złożonego. Przyciąganie między bohaterkami to element historii, który wywarł na mnie największe wrażenie - napisany z wyczuciem, nie pozwalający oderwać się do lektury i wręcz elektryzujący. Tak jak nie jestem specjalnie chętna do czytania romansów i wątków miłosnych w jakichkolwiek powieściach, tak zawsze powtarzam, że dobrze napisany romans i tak mnie porwie. Rzadko się to zdarza, ale w Carmilli się zdarzyło.

Co tu dużo mówić - Carmilla to fascynujące dzieło klasyki powieści gotyckiej, wampirycznej i grozy w jej bardzo prostym, ale nie pozbawionym wdzięku ujęciu. To historia przewidywalna, ale zdecydowanie nie pozwalająca się nudzić, w dodatku pokazująca, jak w treściwy sposób zbudować ciekawe postacie, przyzwoicie wciągającą opowieść i sugestywny klimat.

Tekst stanowi znakomity przykład na to, że sztampa i schematy mogą działać, jeżeli są w przyzwoitym stopniu wykorzystane. Bo w zasadzie zaczynając czytać tę nowelę wiadomo, w jakim kierunku potoczą się losy samotniczki z tajemniczej, oddalonej od świata rezydencji i nowo poznanej przyjaciółki. I jak się okazuje - i tak niczemu to nie przeszkadza.

Historia jest do...

(...)
Ostatnią i moją ulubioną historią jest oczywiście „Carmilla”, czyli inspiracja, dzięki której powstał „Dracula”. Połączenie niewinności z okrutnym potworem. Zło w pięknej oprawie czające się pod dachem we własnym domu – wręcz do niego zaproszone. Akcja rozgrywająca się w malowniczej, lecz odludnej okolicy, w zamku. Tuż obok wymarła wioska. I namacalne poczucie samotności.
(...)
Całość dostępna na:
https://erapapieru.home.blog/2020/03/14/w-ciemnym-zwierciadle-carmilla-i-inne-opowiadania-joseph-sheridan-le-fanu/

(...)
Ostatnią i moją ulubioną historią jest oczywiście „Carmilla”, czyli inspiracja, dzięki której powstał „Dracula”. Połączenie niewinności z okrutnym potworem. Zło w pięknej oprawie czające się pod dachem we własnym domu – wręcz do niego zaproszone. Akcja rozgrywająca się w malowniczej, lecz odludnej okolicy, w zamku. Tuż obok wymarła wioska. I namacalne poczucie...