Erberto Petoia

Na pierwszy rzut oka książka stanowiła pozycję, którą każdy miłośnik wampirów czy wilkołaków powinien posiadać. Ciekawa okładka, duża ilość ilustracji, prawie 400 stron, obiecujące rozdziały. Zdobyłam ją, gdy tylko zauważyłam reklamę w jakiejś gazecie. Książka zgadzała się co prawda z opisem, odbiegła jednak znacznie od moich wyobrażeń względem niej. Przede wszystkim była bardzo nierówna. Najpierw dostałam rozwleczony i utrzymany w okropnie nudnym badawczym stylu wstęp. Później poznaję przodków tych dwóch istot w kulturze klasycznej, która wiązała się silnie z mitami i biblią, co było dosyć solidnym wprowadzeniem w tematykę. Pomyślałam sobie, że autor będzie śledził te wierzenia w sposób chronologiczny. Jednak w późniejszych rozdziałach ten porządek się gdzieś rozjeżdża. Tak samo mamy z treścią poszczególnych podrozdziałów. Miałam takie wrażenie, jakby książkę pisało z 15 osób i każda dorzucała twój wygrzebany tekst, który uznał za interesujący. Mamy w książce zbiorowisko wszelkiego rodzaju tekstów jak kazania, relacje z pewnych wydarzeń, fragmenty dzieł literackich czy krwawe opowieści, które równie dobrze odnalazłby się w oryginalnym kanonie baśni braci Grimm. Czy pozycja była ciekawa? Choć muszę przyznać, że niektóre fragmenty poruszyły interesujące i mniej znane patologie z tamtych czasów (jak nie mieszczące się w głowie profanowanie zwłok w imię jakiegoś chorego podejrzenia o wampiryzm czy procesy ludzi podejrzanych o wilkołactwo),to ogólnie jednak pozostawia u mnie wielki niedosyt. Czasami myślałam, że taki był złośliwy cel niniejszej książki. Każdy większy rozdział miał potencjał, by stać się oddzielną książką, bo tematyka była naprawdę obszerna, może zbyt obszerna, by dało się ją upchnąć w jednej książce.