Carmilla to romans grozy, lub inaczej powieść gotycka; jedno z pięciu opowiadań zbioru Przez zwierciadło w zagadce z 1872 r.

Jak pokazuje historia, upiory – w tym wampiry, zagościły w literaturze pięknej od czasów romantyzmu, jako przeciwwaga do wcześniejszego rozsądku epoki oświecenia.Baudelaire opisywał kobietę-wampira jako tę pełną skrajnych sprzeczności: skromna i rozpustna, krucha i krzepka. I właśnie z tym też będziemy mieli do czynienia w „Carmilli”. Z „szatańskim monstrum” wyposażonym w piękno i urok.

Już po kilku stronach widzę, że mam do czynienia dokładnie z takim samym schematem jak w innym dziele tego autora, tj. „Stryju Silasie”. Odludne miejsce; stary ojciec i nastoletnia córka której matka zmarła; zaufana, kochająca opiekunka, która towarzyszy młodej dziewczynie od najmłodszych lat; zamiast rezydencji – zamek i sekretne przejścia. Co więcej, jest to historia dokonana, opowiadana przez starszą, dojrzalszą Laurę jako przeszła – narratorka odtwarza to, co już się kiedyś wydarzyło.

Rdzeń fabuły składa się z dwóch elementów: niesamowity sen z dzieciństwa, o którym bohaterka nie jest w stanie zapomnieć- zapowiedź czegoś, co się wydarzy; oraz dawny, wymarły już ród Karnsteinów, który to spaja losy bohaterów.

Wampiry zawsze stały nisko w mojej osobistej hierarchii wszelakich potworów. Zdecydowanie bardziej „szanuję” zombie. Wampirzy powab nigdy na mnie nie działał i nie zadziała, co nie zmienia faktu, że „Carmilla” przypadła mi do gustu. Dosłownie przed chwilą skończyłem inne dzieło Le Fanu, tj „Stryja Silasa” i tak siłą rozpędu poznałem także to opowiadanie. Drugim powodem były opinie, gdzie przeczytałem, że pisarz był pionierem w kwestii homoseksualnej kobiety-wampira i zapoczątkował całe to pasmo nieśmiertelności, krwi, trumien, wabiącego piękna, osinowych kołków itd. które trwa do dziś. I ostatni powód – tych pięknie wyglądających w ręku 85 stron, tak nęcących swoją zgrabną objętością (w porównaniu ze „Stryjem Silasem” to niemal jak pojedyncza kartka). Reasumując, nie miałem innego wyjścia jak zapoznać się z tym dziełem. A teraz zupełnie na poważnie – dzieło okazało się udane, wcale nie żałuję, że przeczytałem.

Autor bardzo skrupulatnie przygotowywał się do pisania utworów, dokładnie kreślił charakterystykę swoich upiorów, czego najlepszym przykładem jest „Carmilla”. Bardzo dużo czytał na ten temat i posiadał rozległą wiedzę. Zawarł mnóstwo wampirycznych informacji np. proces unieszkodliwiania wampira oraz jego życia seksualnego; i co ciekawe nie znalazło się to ani w „posłowiu” ani w „ słowie od autora” tylko zgrabnie umieszczone wewnątrz samego opowiadania. Np. dowiedzieć się można, że Carmilla żyła w swoistym więzieniu z liter – mogła przedstawiać się jako dama o dowolnym imieniu, byle tylko składało się z liter jej prawdziwego imienia.

Irlandczyk świetnie zbudował kontrast. Sielanka, codzienność, nieświadomość głównej bohaterki podszyta szerzącą się zarazą, zbliżającym się niebezpieczeństwem. Czytelnik o wiele szybciej niż młoda Laura orientuje się w sytuacji, otrzymuje poszlaki aż do namacalnych dowodów (np. w postaci zębów). Wszystko jest tajemnicze, wiele jest też niedopowiedzeń. To proza bardzo poetycka, nasycona dokładnymi opisami przyrody.

Muszę przyznać, że przedstawione w tym opowiadaniu zmysłowe, erotyczne napięcie między bohaterkami; miłość pokazana jako synonim sprzeczności; młyn ambiwalentnych uczuć, stała walka przeciwności bardzo mi się spodobało. Zazwyczaj przy okazji wątków romantycznych w książkach chętnie z takowych szydzę i krytykuję, jednak w przypadku „Carmilli” nie mogę powiedzieć złego słowa. Bardzo eteryczna, plastyczna, zmysłowa (i burzliwa) relacja dwóch kobiet.

Pomyślcie sobie, gdyby dziś wzięto na warsztat to krótkie dzieło Irlandczyka np. dzięki jakiemuś reżyserowi w Hollywood żeby je w należyty sposób odświeżyć, uczynić maszynką do zarabiania pieniędzy…..oj, działo by się. Czy widzicie ten zapierający dech w piersiach casting dla obu żeńskich ról? Jedna piękniejsza od drugiej… Kto zagra Laurę, która gwiazda wcieli się w Carmillę? …Sam casting by wystarczył, te plotki, zdjęcia, domysły, potem plakaty wszędzie… To by dopiero było, ociekające seksem widowisko…ku uciesze obu płci!

-------------
Le fanu w prekursorki sposób wyraził w tym krótkim opowiadaniu kobiece ukryte pragnienia oraz pożądanie zawarte w formie wampiryzmu lesbijskiego. Wampirzyca, która łamie zakaz aktywności fizycznej, przynależny dotychczas tylko mężczyźnie; zaprzecza normie heteroseksualnej, a poza tym do góry nogami zostaje wywrócona hierarchia kobiecych ról społecznych.

Poznajcie Le Fanu – rewolucjonistę-inspiratora. Nikt inny jak właśnie Irlandczyk; syn duchownego, z wykształcenia prawnik; wprowadził na literacką scenę motyw kobiety - wampira o homoseksualnych skłonnościach i dał innym twórcom powód do płodzenia podobnych dzieł. A wypłynęło ich po Le Fanu bez liku, sami przyznajcie.

Carmilla to romans grozy, lub inaczej powieść gotycka; jedno z pięciu opowiadań zbioru Przez zwierciadło w zagadce z 1872 r.

Jak pokazuje historia, upiory – w tym wampiry, zagościły w literaturze pięknej od czasów romantyzmu, jako przeciwwaga do wcześniejszego rozsądku epoki oświecenia.Baudelaire opisywał kobietę-wampira jako tę pełną skrajnych sprzeczności: skromna i...