Tak naprawdę jest mi bardzo ciężko ocenić tą książkę a muszę przyznac, że to dość rzadko mi się zdarza. Albo pokocham albo znienawidzę. Tutaj mam mieszane uczucia.

Książka przede wszystkim jest zupełnie inna od jej poprzedniej części. Nie spotkamy tu już dużej ilości dialogów, spotkań, podróży, osobistych opowieści Liz. Wiadomo są wyjątki, ale jest ich dość mało. Jak sama autorka napisała w podziękowaniach jest to książka FAKTU. Co to oznacza? Oznacza to, że w tej całej gonitwie w poszukiwaniu sensu małżeństwa i przekonywania się do niego poznamy całą jego historię, różnice jakie możemy spotkać pomiędzy naszym postrzeganiem małżeństwa a postrzeganiem go przez inne narodowości i kultury. Dowiemy się z punktu naukowego co małżeństwo oferuje kobiecie i meżczyźnie i jakie wyrzeczenia może, ale nie musi wyegzekować.
Nie zgadzam się ze wszystkim co w książce zostało napisane i przede wszystkim do nastawienia samej autorki, która momentami opisuje małżeństwo jako najgorsze co może się przydażyć kobiecie i, że to ona zawsze na nim najwięcej traci. Najwyraźniej mamy odrębne zdanie na ten temat.
Książki nie przeczytałam jednym tchem, musiałam ją sobie dawkować aby zbyt się nie wkurzać. Aczkolwiek nie moge powiedzieć, że pomimu tylu różnic książka mi się nie podobała, bo podobała. Dlaczego? Bo lubię książki, które oprócz podobania się wymagają ode mnie myślenia i stawiania się w różnych sytuacjach. Lubię się porównywać i odnajdywać cząstki swoich postępowań w życiu innych ludzi (jeśli wiecie o czym mówię). Dlatego też pozwolę przytoczyć sobie mój ulubiony cytaty, z którym cholernie się identyfikuję.
Książkę polecam osobom, ktore mają ochote poczytać rozprawę o małżeństwie. Za i przeciw, nie jest to książka dla każdego. Najzwyczajniej w świecie niekórych może umęczyć.


'Dokładnie tego oczekiwałam kiedyś od miłości (inspiracji, sielanki) i juz miałam zamiar tego samego oczekiwać od Felipe... mamy być dla siebie jedynym źródłem radości i szczęścia. Naszym jedynym zadaniem jako małżokow jest być całym światem dla tej drugiej osoby. Takie było moje przekonanie do tej pory. [...] Pierwszy raz w życiu przyszło mi do głowy, że może za wiele wymagam od miłości, a przynajmniej, że może zbyt wiele spodziewam się po małżeństwie. Chyba przeciażyłam ładunkiem oczekiwań tę starą rozklekotaną łajbę małżeństwa. Nie to było jej przeznaczeniem."

Tak naprawdę jest mi bardzo ciężko ocenić tą książkę a muszę przyznac, że to dość rzadko mi się zdarza. Albo pokocham albo znienawidzę. Tutaj mam mieszane uczucia.

Książka przede wszystkim jest zupełnie inna od jej poprzedniej części. Nie spotkamy tu już dużej ilości dialogów, spotkań, podróży, osobistych opowieści Liz. Wiadomo są wyjątki, ale jest ich dość mało. Jak sama...