Grzegorz Werle, syn zamożnego przemysłowca czuje na sobie piętno niekoniecznie słusznych decyzji ojca sprzed lat. Targają nim niepokoje, wyrzuty sumienia przez decyzje, z którymi osobiście nie miał nic wspólnego, przez co też czyni celem swojego żywota przynajmniej częściową naprawę błędów, a konkretnie, obnażenie kłamstw i ściągnięcie kloaki obłudy z ubogiej, acz szczęśliwej rodziny Ekdalów. Sądzi on bowiem, że zbudowana jest ona na zatrutych fundamentach. Grzegorz, którego intencje zdają się być szczere zaślepiony jest jednak swoją wizją "idealnych pożądań", których poszukuje od lat, co warto dodać, bezskutecznie. W rodzinie swojego przyjaciela z dzieciństwa dopatrzył się szansy utworzenia rodziny czystej i wolnej od zakłamania, a co więcej - naprawy błędów swego ojca. Reakcja Hialmara na zerwanie kurtyny była jednakowoż odmienna od tej, której spodziewał się Grzegorz. Wyrzeka się nie tylko małżonki, ale przeklina też własną (być może - tego pewien nie jest, choć nagle widzi w jej oczach "starego Werle") córkę. Targany jest wewnętrznymi rozterkami. Z początku drze list z urodzinową, bardzo hojną zresztą, darowizną od ojca Grzegorza, na drugi dzień jednak klei go i mataczy coś o tym, że nie jemu o tej jałmużnie decydować. Podobnież pewien jest wyprowadzki i rozpoczęcia nowego życia z dala od żony i córki, zarzekając się, że w tym domu nie przełknie ani kęsa jedzenia, a przy stole (klejąc list), zajada śniadanie pytając się, czy nie mógłby przez pare dni pozostać w domu tłumacząc się dużą ilością rzeczy ojca, którego to (zupełnie o zdanie niepytanego) miał zamiar zabrać ze sobą. Sytuacja kończy się jednak tragicznie. Jadwiga, córka Hialmara, poświęca dla miłości ojca to, co ma najcenniejsze. Miast dzikiej kaczki, która była jej oczkiem w głowie, strzela sobie w pierś. Zrobiła to tak, jak jej polecił dziadek ("Potrzeba strzelać w piersi, widzisz to najpewniejsze, tylko trzeba strzelać pod pióra, rozumiesz?")

Tytułowa, szerzej rozumiana Dzika kaczka została więc postrzelona w skrzydło, wpadła do głębin morskich, po czym została uratowana przez starego pana Werle. Żyła jednak w zamknięciu, na strychu, w sztucznie zbudowanym ekosystemie, w którym to też odnajdywał się ojciec Hialmara, stary myśliwy, a można by rzec, że i cała rodzina ("Tylko niech nigdy nie ujrzy więcej ani morza ani nieba."). Rodzina ta, stety lub nie, morze to ujrzała, i niebo też.

Grzegorz Werle, syn zamożnego przemysłowca czuje na sobie piętno niekoniecznie słusznych decyzji ojca sprzed lat. Targają nim niepokoje, wyrzuty sumienia przez decyzje, z którymi osobiście nie miał nic wspólnego, przez co też czyni celem swojego żywota przynajmniej częściową naprawę błędów, a konkretnie, obnażenie kłamstw i ściągnięcie kloaki obłudy z ubogiej, acz...