Jestem po lekturze zaledwie pierwszej (z trzech) części sagi Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk i ze spokojem duszy mogę klepnąć magicznych 7 bardzo dobrych gwiazdek. I lecę do księgarni po dwie kolejne, bo ciekawość mnie zżera, jak się potoczyły dalsze losy bohaterów Gutowa i okolic. Takie klimatyczne miasteczka naprawdę istnieją? Jeśli tak, to ja już teraz chcę się teleportować, choćby po to, by spróbować jagodzianki domowego przepisu z Cukierni pod Amorem. Takie właśnie maleńkie elementy mnie w tej powieści zachwyciły. Świat przedstawiony ze smakiem, skrupulatnością, z gustem. Barwność postaci. Zgrabnie ułożona fabuła. I ta polszczyzna! Kto jeszcze pisze taką piękną polszczyzną wśród naszych pisarzy? Mam wrażenie, że wszyscy niepotrzebnie się silimy na nowoczesność, a bogactwo naszego języka wolimy zastąpić ekonomicznością potoczności, zapożyczeń językowych. A ta powieść naprawdę wiele by straciła bez umiejętności językowych Adamczyk. Zarówno w przedstawianiu współczesnych losów mieszkańców Gutowa, jak i po retrospektywnym przeniesieniu w wiek XIX. Całość czytałam z rumieńcem na twarzy. Przypomniały mi się te czasy, gdy z zapartym tchem czytałam podkradane od ciotki Rodziewiczówny. Ale równie dobrze w tym kontekście wspominam wszystkie Orzeszkowe, Prusy i inne szkolne lektury (to trzeba mieć fizia w głowie, naprawdę!). W podobnym stylu właśnie świat swój kreuje Adamczyk - chapeau bas!
No dobrze, żeby nie było aż tak słodko do niemożliwości. Bo ta powieść też ma swoje mankamenty. Mam świadomość, że recenzję tę kieruje do tych, co raz na jakiś czas przeczytać chcą sobie dobry romans. Ponieważ wątków miłosnych w "Cukierni.." nie brak, nietrudno też przewidzieć, że tych dwoje, co się spotka na kartach jednego rozdziału, połączy gorący romans i że raczej owocem tegoż będzie kolejny bękart. Mam też świadomość, że bardziej genealogicznie losów swych bohaterów pokręcić nie można było (i chwała za umieszczenie drzewa na końcowych kartach powieści). Że ten z tą, a ta z tamtym i tym jednocześnie...i tak w kółko. Ale na szczęście wszystko to Adamczyk potrafi zgrać, ułożyć w spójną historię. Nie każdemu się może podobać, ja także w pewnych momentach trochę się irytowałam. Ale taka jest już zależność, wada, zaleta (jak kto woli) romansu. No może wątek lesbijski jednej z sióstr Bysławskich, w dodatku zakonnicy, to może leciuteńka przesada (ten, kto czytał, a uważa, że mylę się, niech mnie poprawi, błagam).
Mogę więc polecić i biegnę po kolejną część do księgarni, bo mnie pani Adamczyk zostawiła z takim zakończeniem, że nie wytrzymam!!

Jestem po lekturze zaledwie pierwszej (z trzech) części sagi Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk i ze spokojem duszy mogę klepnąć magicznych 7 bardzo dobrych gwiazdek. I lecę do księgarni po dwie kolejne, bo ciekawość mnie zżera, jak się potoczyły dalsze losy bohaterów Gutowa i okolic. Takie klimatyczne miasteczka naprawdę istnieją? Jeśli tak, to ja już teraz chcę się...