No cóż. Przyznać muszę, że dawno nie przeczytałam książki od A do Z, bez przerzucania kartek, czy choćby omijania akapitów. Nie sprawdzając jak się skończy, ani nie zaglądając w dalsze rozdziały, kiedy się toto rozkręci.

Tu się wszystko kręci od początku i do końca. Od pierwszego rozdziału czytelnik jest w temacie i siedzi w historii po uszy.

Ciekawe wątki. Ciekawe postacie. Historia w tle. Dawna Polska. Mamy tu zaborców, hrabiów, chłopstwo. Przyglądamy się życiu jednej czy drugiej hrabiny, ale też ciekawi nas opowieść o studentce z małego miasteczka i jej otoczeniu. Dwa różne okresy historyczne przeplatają się ze sobą, szukając wspólnego mianownika.

Nie wszystko rozjaśnia się nam po przeczytaniu Zajezierskich. Przed nami jeszcze dwa tomy. Ale znamy i wiemy już wystarczająco dużo, by z ciekawością sięgać po kolejne.

Konkretną (dla mnie) zaletą Cukierni jest historia opisana w krótkich rozdziałach. To bardzo ułatwia czytanie przy małym dziecku. ;)

Książka ma zasadniczo jedną wadę. Bardzo często przeskakujemy z lat tysiąc osiemset to czasów bieżących. I o ile teraźniejszość jest spójna i dotyczy kilku osób, więc łatwo nam jest ogarnąć kto, co i dlaczego, o tyle przeszłość jest skomplikowana i może powodować zagubienie czytelnika.
Najpierw czytamy o Zajezierskich, potem przeskok do teraźniejszości, powrót do dawnych lat, tym razem znajdujemy rodzinę Bysławskich, później znów teraźniejszość, po której wracamy do przeszłości, ale już do pani Blatko i jej historii. I tak wiele, wiele, razy.

Przyznam, że do połowy książki ciągle zastanawiałam się, czy to co czytam dotyczy pani Barbary, czy może pani Bysławskiej, czy mowa o siostrze Tomasza, czy może którejś z panien Bysławskich. Cały czas też szukałam związku poszczególnych osób/rodów ze sobą.
Przy tym książka zawiera bardzo dużo osób bez znaczenia, które pojawiają się na jednej raptem stronie, a mimo to są przedstawione z imienia, nazwiska, a do tego zaznaczona jest krótka historia rodzinna albo przedstawione inne dane, bez związku z wątkiem głównym.
Można się zakręcić, co widzę (opisy) parę osób zrobiło, po czym rzuciło książkę w kąt.

Ja postanowiłam, że nie poddam się bez walki i nie żałuję. :)

No cóż. Przyznać muszę, że dawno nie przeczytałam książki od A do Z, bez przerzucania kartek, czy choćby omijania akapitów. Nie sprawdzając jak się skończy, ani nie zaglądając w dalsze rozdziały, kiedy się toto rozkręci.

Tu się wszystko kręci od początku i do końca. Od pierwszego rozdziału czytelnik jest w temacie i siedzi w historii po uszy.

Ciekawe wątki. Ciekawe...