No i po kilku latach wróciłem do trylogii kryminalnej Świetlickiego.
Dlaczego? Bo to po prostu (bardzo) dobre książki.
Ci oceniający tu srogo, jakkolwiek Szanowni i Drodzy Czytelnicy, wydaje mi się, że nie do końca doceniają to dzieło, w szczególności "Dwanaście", zarzucając najczęściej autorowi, że pomiędzy początkiem a końcem pozostawił ich na pastwę przepaści nudy. Może fabularnie niewiele się dzieje, to racja, ale też czytając powieść, "czytamy" malutki krakowski światek, malutkie krakowskie rozmowy, tą pielgrzymkę barową, przesypywanie czasu jak piasku przez palce.
Bo właśnie - kryminał to fabuła. Intryga ma pędzić, bohaterowie mówić, śledzić, tropić. Ale dlaczego wymagamy tego od kryminału? Bo w gruncie rzeczy - jako gatunek - jest (uprzejmie proszę o wybaczenie tej szarży) sztywny, schematyczny i linearny tak, że gdyby go odrzeć z kostiumu dziania się, moglibyśmy zostać z intelektualną zgagą.
Jak ja się cieszę, że nie śledziłem kolejnych perypetii rozwiedzionego prokuratora, komisarza co kręci wąsem, trochę obleśnego typa z wrocławskiego międzywojnia.
A wracając do Świetlickiego. Skoro się nudzimy, to może czas byłoby docenić tą świetlikową frazę, ten dystans, naigrawanie się z konwencji, która nie tylko bawi ironią. Ona po prostu gra. Jak dobry wiersz.
Bo to nie jest kryminał, proszę Państwa. Zagorzali przeciwnicy poezji dali się nabrać Mistrzowi.
No i ten bohater - to Świetlicki, czy nie Świetlicki?

No i po kilku latach wróciłem do trylogii kryminalnej Świetlickiego.
Dlaczego? Bo to po prostu (bardzo) dobre książki.
Ci oceniający tu srogo, jakkolwiek Szanowni i Drodzy Czytelnicy, wydaje mi się, że nie do końca doceniają to dzieło, w szczególności "Dwanaście", zarzucając najczęściej autorowi, że pomiędzy początkiem a końcem pozostawił ich na pastwę przepaści nudy. Może...