Trochę gorsza niż poprzednia część. Tom pierwszy jak dla mnie mocne 7, tutaj max 6.5

Po wydarzeniach z pierwszego tomu jest prawie 2 letni przeskok czasowy i tylko pierwsze kilkadziesiąt stron dzieje się w miejscu akcji z poprzedniej książki w celu pokazania zmian jakie zaszły na świece i u bohaterów. Cała reszta to statek i morze, co zresztą dość jednoznacznie sugeruje tytuł.
Sama historia jest ciekawa, chociaż wg mnie nie aż tak, jak cały upadek jaki miał miejsce w części pierwszej i ukazywanie wydarzeń bezpośrednio po nim, jak ludzie odbudowywali na nowo cywilizacje. Tutaj już tego nie czuć.
Żenujące i męczące stają się za to uwagi co do "wielkości" głównego bohatera i zachwyty nad nim.
Odnoszę również wrażenie, że rozwój bohaterów w tej części po prostu utknął w miejscu i nie wygląda na to aby, coś się miało zmienić w kolejnym tomie.
O ile wcześniej mogliśmy śledzić rozwój i zmagania prawie każdego z nich, tak tutaj po prostu są i w sumie tyle.
Po bardzo dobrym rozpoczęciu jakie było w części pierwszej, tutaj zaczyna już coś pękać.

Trochę gorsza niż poprzednia część. Tom pierwszy jak dla mnie mocne 7, tutaj max 6.5

Po wydarzeniach z pierwszego tomu jest prawie 2 letni przeskok czasowy i tylko pierwsze kilkadziesiąt stron dzieje się w miejscu akcji z poprzedniej książki w celu pokazania zmian jakie zaszły na świece i u bohaterów. Cała reszta to statek i morze, co zresztą dość jednoznacznie sugeruje...

Drugi tom cyklu ,,Wojny Rady" Johna Ringo. Niestety dużo gorszy od pierwszego; musiałem się naprawdę zmuszać i czytać na raty, żeby dotrwać do końca. Trzy czwarte książki bohaterowie płyną przez morze by dotrzeć do enklawy syren - płyną, płyną i płyną, a końca nie widać. Zmuszeni jesteśmy czytać w kółko o powtarzających się manewrach jeźdźców smoków/wiwernów i codziennym życiu marynarzy. Tak naprawdę nie dzieje się nic ciekawego. Dopiero po dopłynięciu na miejsce robi się ciekawiej, lecz niestety nie na tyle, żeby zrekompensować nam udrękę brnięcia przez resztę historii. Pierwszy tom wprowadzał pewną świeżość - przede wszystkim ciekawie skonstruowany świat. Tutaj Herzer wciąż jest supermenem i macho (cała strona zachwytów nad przyrodzeniem Herricka? Ringo - przegiąłeś),Talbot wciąż jest niezwyciężonym badassem, Rachel coraz bardziej zmienia się w cnotliwą zakonnicę, Bast nadal myśli tylko o jednym, królik nadal jest szalony... itd. Tak naprawdę, gdyby nie historia Megan, byłbym bardzo zły, że w ogóle zmarnowałem czas na czytanie tej książki. Na Matkę - czemu całość nie mogła być tak napisana, jak historia Megan?
Powieść dla wytrwałych fanów, chcących poznać dalsze losy bohaterów z pierwszego tomu. Bardzo wytrwałych.

Drugi tom cyklu ,,Wojny Rady" Johna Ringo. Niestety dużo gorszy od pierwszego; musiałem się naprawdę zmuszać i czytać na raty, żeby dotrwać do końca. Trzy czwarte książki bohaterowie płyną przez morze by dotrzeć do enklawy syren - płyną, płyną i płyną, a końca nie widać. Zmuszeni jesteśmy czytać w kółko o powtarzających się manewrach jeźdźców smoków/wiwernów i codziennym...

Porównując z 1 tomem to.. ŁAŁ! Rewelacja. Pierwszy mnie ogólnie rzecz biorąc zanudził. Nawet całego nie przeczytałem, bo miałem dość. I jakoś nie chciało mi się tego nadrabiać.

Porównując z 1 tomem to.. ŁAŁ! Rewelacja. Pierwszy mnie ogólnie rzecz biorąc zanudził. Nawet całego nie przeczytałem, bo miałem dość. I jakoś nie chciało mi się tego nadrabiać.

Druga część cyklu o świecie, który dźwiga się z wielkiego upadku zanurzając w średniowieczu.Tym razem główni bohaterowie książki "Tam będę smoki" przeżywają swe wielkie przygody na pełnym morzu. Siłą tej części cyklu są wielkie bitwy morskie, opisy podwodnego świata i odniesienia do historii marynistyki, a także wartka akcja, szpiedzy, syreny, smoki i inne dziwactwa :) Sądząc z posłowia autora czytając tę książkę bawiłam się równie dobrze jak on podczas jej pisania. Znów, jak pierwsza część, zabawna, trzymająca w napięciu, lekko baśniowa i inspirująca do pogłębiania wiedzy lektura.

Druga część cyklu o świecie, który dźwiga się z wielkiego upadku zanurzając w średniowieczu.Tym razem główni bohaterowie książki "Tam będę smoki" przeżywają swe wielkie przygody na pełnym morzu. Siłą tej części cyklu są wielkie bitwy morskie, opisy podwodnego świata i odniesienia do historii marynistyki, a także wartka akcja, szpiedzy, syreny, smoki i inne dziwactwa :)...

Cudowny Chlopiec Herzer jest jeszcze bardziej cudowny, ba lata nawet na wiwernie ( nie smoku :P ) Jego blizny i miesnie rozpalaja kolejne panny a przy poznawaniu nowych ludzi koniecznie musi opowiedziec jak to zgwalcono zaprzyjanzniona z nim kobiete ...cienkie .

Cudowny Chlopiec Herzer jest jeszcze bardziej cudowny, ba lata nawet na wiwernie ( nie smoku :P ) Jego blizny i miesnie rozpalaja kolejne panny a przy poznawaniu nowych ludzi koniecznie musi opowiedziec jak to zgwalcono zaprzyjanzniona z nim kobiete ...cienkie .

po przeczytaniu pierwszej części musiałem się za to zabrać
i troszkę się zawiodłem
oczekiwałem czegoś równie dobrego jak poprzednik
jednak to co dostałem nie było znacznie gorsze
moim zdaniem to nadal dobra książka
polecam

po przeczytaniu pierwszej części musiałem się za to zabrać
i troszkę się zawiodłem
oczekiwałem czegoś równie dobrego jak poprzednik
jednak to co dostałem nie było znacznie gorsze
moim zdaniem to nadal dobra książka
polecam

Drugi tom,niestety nie tak fajny jak pierwszy.
Wypadek,przy pracy ? Czy brak chęci do pisania ?
Cóż,a mogło być tak fajnie :-)
Bo i elfy,orkowie,smoki i syreny.
Wypisz wymaluj,fajny świat.
Ale,jakoś męczyłem się z tą książką.
I do upragnionego końca.
Bywa.

Drugi tom,niestety nie tak fajny jak pierwszy.
Wypadek,przy pracy ? Czy brak chęci do pisania ?
Cóż,a mogło być tak fajnie :-)
Bo i elfy,orkowie,smoki i syreny.
Wypisz wymaluj,fajny świat.
Ale,jakoś męczyłem się z tą książką.
I do upragnionego końca.
Bywa.

Druga część Wojny Rady autor ciekawie opisuje przebieg bitwy wprowadza nowe fascynujące postacie które nieco ożywiają przebieg wojny

Druga część Wojny Rady autor ciekawie opisuje przebieg bitwy wprowadza nowe fascynujące postacie które nieco ożywiają przebieg wojny

Do epilogu było dużo gorzej niż w pierwszej części. Natura nienasyconego seksualnie samca zdominowała jakąkolwiek osobowość Herzera, a Rachel powoli zaczęła się zamieniać w zakonnice. Bast znów wróciła, żeby wszystkich uratować, a królik znów stał się siewcą chaosu. Nuuuudy. Do tego smoki i syreny, które z jednej strony ciekawe, z drugiej rozczarowujące, a na dodatek pochodzące z jednego laboratorium. Gdzieś w oddali zniknął cały zbudowany w poprzedniej książce świat. Szkoda. Ale potem spotykamy Megan. I powiem tyle, Megan warto poznać.

Do epilogu było dużo gorzej niż w pierwszej części. Natura nienasyconego seksualnie samca zdominowała jakąkolwiek osobowość Herzera, a Rachel powoli zaczęła się zamieniać w zakonnice. Bast znów wróciła, żeby wszystkich uratować, a królik znów stał się siewcą chaosu. Nuuuudy. Do tego smoki i syreny, które z jednej strony ciekawe, z drugiej rozczarowujące, a na dodatek...

Przyznam bez bicia, że musiałam w połowie przerwać lekturę. Mam szczerze dość zachwytów nad doskonałym Herzerem. Nie, ku**a, ja bardzo przepraszam za ten pojazd osobisty, ale autor musi mieć niezłe kompleksy, skoro uznał za stosowne poświęcić całą chędożoną stronę za zachwyty innych postaci penisem Herzera. POWAŻNIE. Scena w publicznej łaźni, pan doskonały się obnaża i wywiązuje się dialog w stylu:

- Och, panie Herzer, jakże wielki jest twój ch*j.
- Ach, to naturalne, wynikiem genów jest mój ch*j.
- Niemożliwe, kilka Przemian [coś w stylu zaawansowanej operacji plastycznej] musiał przejść twój ch*j.
- Nah, zapewniam, że z natury wielki jest mój ch*j.
- Och, Herzerze, co prawda niedawno zostałam zgwałcona, lecz podnieca mnie twój ch*j.

NO BOŻE ŚWIĘTY. Można napisać pracę magisterską na temat marysuowości Herzera. Dawno nie czułam tak silnej nienawiści do książkowej postaci. Nie jest w stanie tego złagodzić nawet silne skupienie się w tej części trylogii na smokach, wywernach i ich jeźdźcach (och, spoiler: Herzer zostaje jednym z nich, surprise, surprise). Mam dość. Szczerze dość. Książka leci w kąt i sięgnę po nią z powrotem dopiero, jak mi przejdzie.

Przyznam bez bicia, że musiałam w połowie przerwać lekturę. Mam szczerze dość zachwytów nad doskonałym Herzerem. Nie, ku**a, ja bardzo przepraszam za ten pojazd osobisty, ale autor musi mieć niezłe kompleksy, skoro uznał za stosowne poświęcić całą chędożoną stronę za zachwyty innych postaci penisem Herzera. POWAŻNIE. Scena w publicznej łaźni, pan doskonały się obnaża i...