"Robimy zdjęcia, by zachować pamięć, ale naturą zdjęć jest zapominanie."

Książka zapowiadała się przeciętnie. Na szczęście okazała się być nie tylko historią o zaginionej dziewczynce.
Oprócz kryminalnej zagadki zniknięcia, autorka zwraca uwagę czytelnika na inne wątki. Są rozważania o naturze ludzkiej pamięci, o sztuce fotografii i surfowaniu. Widzimy, jak owa tragedia wpływa na ojca oraz jego związek. Nadzieje na odnalezienie dziewczynki maleją. Ludzie się poddają, angażują w ważniejsze sprawy. Tylko Abby nie przestaje szukać dziewczynki. To z kolei prowadzi do jej wyobcowania wśród znajomych.
To już druga powieść Michelle Richmond, jaką miałam przyjemność przeczytać. Autorka ma dobry styl, dzięki czemu książkę czyta się naprawdę bardzo szybko, a wyobraźnia jest w pewien sposób poruszona – ponownie miałam wrażenie, że opisywane sceny dzieją się przed moimi oczami.

"Moje ograniczone pole widzenia sprawia, że staję się osobą, z jakimi nie lubię przebywać."
"Przywiózł wiolonczelę do domu i położył na jej łóżku - to miała być niespodzianka. Gdy Emma weszła do pokoju i zobaczyła instrument, była tak szczęśliwa, że aż zsikała się w majtki. - To właśnie jest wspaniałe w dzieciach - mówił, gdy relacjonował mi tę historię przez telefon. - Kiedy ostatnio byłaś czymś tak podekscytowana, żeby z wrażenia zsikać się w majtki?"
"Naukowcy uważają, że wspomnienia węchowe są jednymi z najsilniejszych wspomnień emocjonalnych, ponieważ węch jest jedynym zmysłem powiązanym z układem limbicznym, który jest częścią mózgu odpowiedzialną na emocje."

"Robimy zdjęcia, by zachować pamięć, ale naturą zdjęć jest zapominanie."

Książka zapowiadała się przeciętnie. Na szczęście okazała się być nie tylko historią o zaginionej dziewczynce.
Oprócz kryminalnej zagadki zniknięcia, autorka zwraca uwagę czytelnika na inne wątki. Są rozważania o naturze ludzkiej pamięci, o sztuce fotografii i surfowaniu. Widzimy, jak owa tragedia...