To już ostatni tom trylogii "Doradcy i Królowie".

Podejrzenia z poprzednich części wyjaśniają się, potwierdzają, choć pojawia się dodatkowych kilka sekretów, które wcześniej były zakryte. Tzigone została uwięziona w świecie Cienistych Faerie i poznaje tragiczną przeszłość jej matki, a Matteo wraz z przyjaciółmi dziewczyny poszukuje sposobu na uwolnienie jej. Stary król Halruaa stara się jakoś wspomóc wszystkich, ale polityczne intrygi jego przeciwników wprowadzają wiele zamieszania w życie tych, dla których Tzigone jest przyjaciółką i wychowanką.

Zaś Kiva wraz z nekromantą Akhalaurem knuje zemstę, która ma mieć straszliwe konsekwencje... i wszystko rusza ku tragicznemu w skutkach finałowi.

No. W skrócie, tak fabuła wygląda. Dzieje się bardzo dużo, sporo, szybko. Akcja i fabuła jest wręcz gęsta od zwrotów akcji, od działań postaci i fabularnych wydarzeń. Pewne sytuacje jednak wydają się być stanowczo za bardzo naciągane, nawet jak na magiczny świat Forgotten Realms i Halruaa, państwo magów. Spisek staje się coraz bardziej ciężki, wydaje się, że nie wszystko zostało dopracowane, albo poprawiane "na szybko", w trakcie pisania, bo nie wszystkie elementy pasują do siebie idealnie. Przynajmniej takie jest moje wrażenie i odczucie. Jakoś zabrakło mi głębi i pomysłu. Postacie zdrajców wydają się być takie same, różnią się tylko imionami. Wciśnięty wydaje mi się na siłę wątek z wieżą Basela - śmierć, zamknięcie, atak, znów śmierć... Podobnie jak i Kiva, jej pomysł z zemstą pod koniec, w trakcie "finałowej walki", nawróceniem i ponownym wkroczeniem na ścieżkę zła robi się... naciągany, jak jakaś gumka z majtek. Podobnie zresztą jest w trakcie pojedynku magicznego, oraz późniejszych wydarzeń. Pani Cunningham zdaje się zatracać w nadmiarze akcji, postaci i wydarzeń.

Największy żal mam właśnie do finału trylogii. Jest... rozczarowujący. Już w połowie domyślamy się, jak się to wszystko zakończy, wiemy, co jest potrzebne, ale końcówka wydaje się być bardzo słaba, nędzna i niespecjalnie przekonywująca. Nagle i magicznie wiadomo, jak zadziałać, postacie znikają jak za dotknięciem (hm) magicznej różdżki, podczas gdy na polu bitwy szaleje nekromanta... Bez obrazy, ale kompletnie nie kupuję tego pomysłu, jaki autorka nam zaserwowała. Wątek jest bardzo nieprzemyślany, sytuacje naciągane a postacie zachowują się tak, jakby taka walka i wydarzenia były wręcz codziennością.

Choć w jakiś sposób tak jest, bo zawsze, gdy autorka sięgała do finału swych pozycji, nagle wszystko było trochę za proste, za lekkie i rozczarowujące. Prawie jak zamiana króla Halruaa w kupkę popiołu, a potem przywrócenie mu poprzedniej postaci, jakby to było całkiem zwykłe zaklęcie...

Ale, o gustach się nie dyskutuje. Ważne, że lektura jest lekka, prosta i przyjemna, nie wymagająca od czytelnika dogłębnej znajomości świata. Postacie są łatwe do zapamiętania, i choć zachowują się często infantylnie, dają się lubić. Zdecydowanie, to pozycja, którą warto znać i po którą z pewnością chętnie znów sięgnę...

http://kaginbox.blox.pl/2016/04/Wojna-Magow.html

To już ostatni tom trylogii "Doradcy i Królowie".

Podejrzenia z poprzednich części wyjaśniają się, potwierdzają, choć pojawia się dodatkowych kilka sekretów, które wcześniej były zakryte. Tzigone została uwięziona w świecie Cienistych Faerie i poznaje tragiczną przeszłość jej matki, a Matteo wraz z przyjaciółmi dziewczyny poszukuje sposobu na uwolnienie jej. Stary król...