rozwińzwiń

Królowa Pajęczych Otchłani

Okładka książki Królowa Pajęczych Otchłani Paul Kidd
Okładka książki Królowa Pajęczych Otchłani
Paul Kidd Wydawnictwo: ISA fantasy, science fiction
292 str. 4 godz. 52 min.
Kategoria:
fantasy, science fiction
Wydawnictwo:
ISA
Data wydania:
2002-01-01
Data 1. wyd. pol.:
2002-01-01
Liczba stron:
292
Czas czytania
4 godz. 52 min.
Język:
polski
ISBN:
8388916599
Średnia ocen

6,3 6,3 / 10

Oceń książkę
i
Dodaj do biblioteczki

Porównaj ceny

i
Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Ładowanie Szukamy ofert...

Patronaty LC

Książki autora

Mogą Cię zainteresować

Oceny

Średnia ocen
6,3 / 10
65 ocen
Twoja ocena
0 / 10

OPINIE i DYSKUSJE

Sortuj:
avatar
5685
728

Na półkach: , , ,

Uhhh.... czy ktoś właśnie spisał jeden z początkowych odcinków "Critical Role"*? Mam dziwne wrażenie, że tak właśnie było. Choć... nie. To było WZOROWANIE SIĘ na Critical Role. Bardzo mocno, ale jednak. Co mnie osobiście bardzo boli. Bo zamiast dobrej, lekkiej książki dostałam raczej kiepską sesję RPG... ale od początki.

Świat Greyhawk znam bardzo słabo. Przyznaję się bez bicia, że to nie jest ta część olbrzymiego świata FR, do której pałam jakąś absolutną miłością, o znajomości tym bardziej nie mówię. Bo takowej nie ma. Jednak gdybym miała ryzykować i po tej tylko pozycji określać, czy chcę zagłębiać się w ten świat czy nie... gwałtownie oponuję, mówię, że lol-nope, dziękuję, postoję... No nie. Absolutnie nie kupiłam tego świata. A może raczej sposobu, w jaki autor go kreował, siląc się na zachowanie stylu sesji, z popcornem, chipsami, colą, piwem, rzutami kośćmi (oczywiście, krytyki leciały, a co!) i śmiechem. Oki. Doceniam staranie, ale średnio to mnie przekonało. No nie. Jak sama jestem fanką spotkań ze znajomymi i gry w porządnego RPG, z kartą postaci, wczuciem się w rolę i w ogóle, wszystkim, tak tu... tu mnie wiele odrzucało.

Zacznijmy może od opisu świata. Tego... nie ma. Po prostu nie ma. Opisy są bardzo skąpe, pisane po łebkach, na zasadzie: wyobraźcie sobie to sami. Zwłaszcza mocno odczuwałam to w czasie postoju drużyny czy walki. A może po prostu cały czas. Wciąż było tu coś, co mi nie siedziało, brak mi było tej nuty realizmu, opisania co gdzie i jak... Mistrzostwem były demony na 30-metrowych kolumnach i metalowe powierzchnie, których chwilę wcześniej nie było. Trącało mi to mocno PG *Power Gaming* w wykonaniu GM *Game Master, Mistrz Gry, prowadzący sesję*. I wadziło w odbiorze lokacji. Poza tym, nie dowiedziałam się o świecie niczego, poza faktem, że został zniszczony przez demona *jakież to odkrywcze!*, i teraz jest źle i niedobrze. Bo najeżdża go Lolth...

...i przechodzimy do wisienki na powieści. Postaci.

Nie wiem, czy zacząć od najgorszych, czy najlepszych. Chyba... zacznę od najgorszych. Lolth. Pajęcza Królowa, bogini Drowów, absolutne wcielenie zła, paskudne, złe, pajęczakowate, złe, złe... wspominałam, że złe? Taaaaaak. Czytający tą książkę, zapomnijcie o klasycznym wcieleniu Lolth! Zapomnijcie o tej, która w świecie FR siała strach! Dostaniecie tu... amerykańską, rozwydrzoną nastolatkę, z idealnym ciałem. Bo przecież. Ale poza tym, to rozwydrzoną nastolatkę, która jest w swoim zachowaniu nie tyle żałosna, co śmieszna. I zniechęcająca. Ona jest zła... bo po prostu opisano ją fatalnie. I tyle. Nie ma w sobie niczego, czego bym oczekiwała od Pajęczej Bogini. Co najwyżej, naraża się na pośmiewisko swoim zachowaniem. Dla równowagi, Morag akurat była postacią dobrze wykreowaną... ale o niej później. Z tych złych... No błagam ja was, cała drużyna "dobrych" była dla mnie kpiną. Nie wspominam ani o wątku "romansu" między faerie a Justicarem, czy miłością sfinksa i człowieka *TAK!* - bo to było po prostu naciągane, że aż amerykańskie. I złe. Postacie "dobrych" drażniły mnie swoim przedstawieniem. Faerie była durna i naiwna, sfinks nie przekonywał mnie w żaden sposób, a dwóch ludzi... aha? jeden miszczu miecza, a drugi kuszy? Okey... Nawet specjalnie nie przyjęłam do wiadomości ich imion. Po prostu postacie miałkie i mdłe, jakich wiele trafia się początkującym graczom - wszystek idealne, wszystek najlepsze. Dodajmy do tego idealne ciała, zmysł mody, zaklęcia które wychodzą bez problemu... no cud-malina! Szkoda tylko, że to EPIC stało się wstępem do tragedii. Nie, po prostu nie kupiłam tych postaci, uznałam je za zwyczajnie złe, źle przedstawione. Ich "zawsze mi się wszystko udaje" moce, co strona niemal, też drażniły. Escalla to już w ogóle, jakiś absurd - faerie w jej wydaniu otwierała mi w kieszeni nóż. Nie, dziękuję, postoję, nie zamierzam jej tolerować. Walka między mistrzem a uczniem była po prostu naciągana. Lolth też kierowała się absurdalnymi motywami, żadnymi poważnymi - serio, chęć zemsty na drużynie? Osobiście? Nie prościej było wysłać kilka drowich zabójców, albo wykosztować się na jakiś solidny czar? Nie? Nie.

A z tych lepszych postaci? Morag. Wprawdzie tana`ri przedstawiono tu dość infantylnie, ale ją kupiłam. Miała swoje niezłe pięć minut, a dogryzanie Lolth zwyczajnie mnie bawiło. Nie zawsze, ale jednak. Więc było dobrze, i jej postać trochę ratuje wszystko. Ale tylko trochę. Poza tym, Polk i Popiół. Tak, oni dwaj też ratowali sytuację i sprawili, że się uśmiechnęłam kilka razy, choć wizja, że wskrzeszenie przenosi herosa w ciało borsuka i bliżej nieokreślona ożywiona skóra piekielnego ogara... kręcę nosem. I uciszam: miecz mnie denerwował.

Więc ogólnie? Ogólnie, to kiepsko. Heroic fantasy z nadmiarem PG, gdzie wszystko układa się po myśli drużyny, wliczając w to rzuty. Średnio kupuję takie kwestie. Czytało się mi też niespecjalnie dobrze, a nawet źle. Męczyłam się szybko, co kilka stron odrywałam się od lektury, nie mogąc się na niej skupić. Miałam dziwne wrażenie, że po prostu ta książka, styl autora i tłumacz się nie popisali. Że zrobili coś na zasadzie zrobienia, bez większego zastanowienia się. Jasne. Przymykając oczy na wszelkie niedociągnięcia i nadmiar heroizmu, jest ok. Ale tak... nie.

Średnio na jeża, nawet gorzej. Jako jedna z nielicznych ze świata FR, który wszak bardzo lubię i cenię, ta książka zostaje przeze mnie uznana za słabą i raczej nie do przełknięcia w najbliższych latach.

*lokowanie produktu. Serio serio ;)

//Opinia do przeczytania również tu: http://kaginbox.blox.pl/2016/08/Krolowa-Pajeczych-Otchlani.html

Uhhh.... czy ktoś właśnie spisał jeden z początkowych odcinków "Critical Role"*? Mam dziwne wrażenie, że tak właśnie było. Choć... nie. To było WZOROWANIE SIĘ na Critical Role. Bardzo mocno, ale jednak. Co mnie osobiście bardzo boli. Bo zamiast dobrej, lekkiej książki dostałam raczej kiepską sesję RPG... ale od początki.

Świat Greyhawk znam bardzo słabo. Przyznaję się bez...

więcej Pokaż mimo to

avatar
5
5

Na półkach: ,

Świętna książka ! Zaczynając czytać książkę nie spodziewałem się że są to kolejne przygody Justicara ! Książka jak najbardziej na wczesne poranki i długie zimowe wieczory !

Plusy :
- Relacje między Loth a Morąg (tym bardziej zaskakujące zakończenie)
- Stary jak świat motyw zemsty a nawet kilka wplątany w jeden, jak nabardziej na plus !
- Stary dobry Polk i jego zmiana w borsuka !:)
- Dalsze losy Jusicara i jego załogi .
- Główny bohater nie pokonuje sam armii wrogów ,odnosi wiele ciężkich ran .
- Kilka słów o młodości Justicara
- Wielki plis za świetne opisany pojedynek Justicara ze swoim mistrzem Recco.
- Książka opowiada o zmaganiach całej drużyny a nie tylko o jednej postaci.

Jedyny minus to dla mnie "Doskonałe zakończenie" jest stanowczo za krótkie a z ostatniego rozdziału mogła być kolejna piękna i ciekawa książka :(
-

Świętna książka ! Zaczynając czytać książkę nie spodziewałem się że są to kolejne przygody Justicara ! Książka jak najbardziej na wczesne poranki i długie zimowe wieczory !

Plusy :
- Relacje między Loth a Morąg (tym bardziej zaskakujące zakończenie)
- Stary jak świat motyw zemsty a nawet kilka wplątany w jeden, jak nabardziej na plus !
- Stary dobry Polk i jego zmiana w...

więcejOznaczone jako spoiler Pokaż mimo to

avatar
214
27

Na półkach:

niełatwo ocenić tą pozycję. przeczytałem bez większego bólu.. ale porywająca lektura to nie była. jakby ktoś grał w grę rpg i pisał pamiętnik z tej gry... niby ok ale trochę nudnawe, przewidywalne.. czwórka bohaterów, borsuk, gadające futro piekielnego ogara i gadający miecz idą pokonać zło, a przy okazji skarby jakieś zagarnąć. jak mamy problem siup do przenośnej dziury. gdyby to mialo być na wesoło, to bym się bawił świetnie, ale to było na poważnie. typowy przeciętniak. przeczytałem, nie żałuję ale oczekiwałem czegoś więcej.
brakuje jakiegokolwiek elementu zaskoczenia

niełatwo ocenić tą pozycję. przeczytałem bez większego bólu.. ale porywająca lektura to nie była. jakby ktoś grał w grę rpg i pisał pamiętnik z tej gry... niby ok ale trochę nudnawe, przewidywalne.. czwórka bohaterów, borsuk, gadające futro piekielnego ogara i gadający miecz idą pokonać zło, a przy okazji skarby jakieś zagarnąć. jak mamy problem siup do przenośnej dziury....

więcej Pokaż mimo to

avatar
79
29

Na półkach:

Greyhawk #2

Po książkę sięgnąłem z czystej ciekawości świata GreyHawk, no i może troszkę z powodu okładki, gdzie dość skąpo ubrana pani walczy z Lolth - Pajęczą Królową. Nie, żebym był jakimś wielkim fanem pająków, czy też napalał się na malowane (dość niezdarnie zresztą) panny, ale coś w okładce mnie urzekło i postanowiłem zgłębić lekturę.

Już na samym początku poznajemy naszą drużynę - tropiciela Justicara wraz z towarzyszami. Jak na D&D drużyna wcale nie jest tak dziwna, bo w jej skład wchodzi wspomniany wcześniej tropiciel, jego uczeń władający magiczną kuszą równie dobrze jak mieczem, posiadający znaczną wiedzę o zagadkach sfinks, faerie, która pozjadała wszystkie rozumy projektantów mody oraz przeniesiony do borsuczego ciała bliżej nie znany mi bohater lubujący się w mocnych trunkach. Wspomnieć należy również o dwóch magicznych artefaktach - ożywionym mieczu z czystej pozytywnej energii oraz o skórze piekielnego ogara, która również jest ożywiona.

Fabuła nie zapowiadała się ciekawie. Ot, na wskutek wcześniejszych poczynań naszych bohaterów, tytułowa Królowa Pajęczych Otchłani pragnie zemsty na tropicielu i kochającej go Faerie. Nic nowego, po prostu kolejne D&D’kowe heroic fantasy.

Po kilkunastu stronach zmieniłem zdanie. To nie do końca typowe heroic. Tutaj drużyna nie ma zamiaru ratować całego świata ocalając przy okazji każdą napotkaną osobę. Nie. W tym przypadku drużyna martwi się tylko i wyłącznie o własne interesy i o swoje (jak to mówiła Escalla) najładniejsze tyłeczki na świecie.

O ile przedstawiciele płci pięknej w drużynie są słodcy, ładni, mili i kobiecy, tak męska część drużyny dość często mnie denerwowała, zwłaszcza borsuk Polk. Henry jak dla mnie jest upośledzonym klonem swojego nauczyciela, zaś Justicar jest po prostu maszyną do zabijania. Tak czy siak, z bohaterami można się zżyć i poczuć klimat sesji RPG podczas której byli odgrywani. Bo idę o zakład, że właśnie tak powstała ta książka - krakersy, paluszki, cola i turlanie kostkami.

Choć fabuła jest przewidywalna, dialogi chwilami miałkie jak puder dla niemowlaków, bohaterowie nie do końca mają swą osobowość, to książka mi się bardzo podobała. Jej klimat i humor są znakomite. Każde zdanie napisane jest by czytelnik się dobrze bawił i poczuł zapach amerykańskiego D&D.

Z całą pewnością książkę mogę polecić miłośnikom lekkiego, nie zobowiązującego fantasy w klimatach amerykańskich. Ludziom, którzy chcą czytając bawić się, a jednocześnie bawiąc się czytać. Dla mnie była to idealna odskocznia od życia codziennego, która przypomniała mi dlaczego właśnie kocham fantasy.

Greyhawk #2

Po książkę sięgnąłem z czystej ciekawości świata GreyHawk, no i może troszkę z powodu okładki, gdzie dość skąpo ubrana pani walczy z Lolth - Pajęczą Królową. Nie, żebym był jakimś wielkim fanem pająków, czy też napalał się na malowane (dość niezdarnie zresztą) panny, ale coś w okładce mnie urzekło i postanowiłem zgłębić lekturę.

Już na samym początku poznajemy...

więcej Pokaż mimo to

avatar
56
24

Na półkach: ,

Jeszcze więcej sojuszników, wrogów i zadymy. Czegóż chcieć więcej od niezobowiązującego fantasy? Polecam serdecznie

Jeszcze więcej sojuszników, wrogów i zadymy. Czegóż chcieć więcej od niezobowiązującego fantasy? Polecam serdecznie

Pokaż mimo to

avatar
128
80

Na półkach: ,

Jest to książka prosta, ale w swojej prostocie strasznie zabawna. Takie fantasy z półki szeroko dostępnej dla każdej grupy wiekowej. Dodatkowo "Popiół" jeden z "bohaterów" tej książki wprawiał mnie w dobry nastrój niejednokrotnie.

Jest to książka prosta, ale w swojej prostocie strasznie zabawna. Takie fantasy z półki szeroko dostępnej dla każdej grupy wiekowej. Dodatkowo "Popiół" jeden z "bohaterów" tej książki wprawiał mnie w dobry nastrój niejednokrotnie.

Pokaż mimo to

Książka na półkach

  • Przeczytane
    94
  • Posiadam
    42
  • Chcę przeczytać
    23
  • Ulubione
    6
  • Fantasy
    4
  • Mam i nie oddam
    1
  • Forgotten realms & D&D
    1
  • Moje
    1
  • Forgotten Realms
    1
  • Chcę przeczytać: Książki
    1

Cytaty

Bądź pierwszy

Dodaj cytat z książki Królowa Pajęczych Otchłani


Podobne książki

Przeczytaj także