Odkąd w moje ręce wpadł "Atlas chmur" wielbię Mitchella. I choć rozumiem też zarzuty wobec jego książek, to nie jestem w stanie nie dać porwać się jego opowieściom. Bo nie jest to autor tradycyjnych fabuł. To mistrz malowania obrazków, scenek, kolorów i zapachów. I o ile tutaj nie mamy tym razem do czynienia z małpią woltyżerką i misz-maszem czasów, historii i gatunków literackich, jakimi obdarza nas zwykle autor, to konstrukcja jest jednak nieco podobna. Dostajemy kilkanaście luźno ze sobą powiązanych obrazków z życia brytyjskiego 13 latka, dorastającego w prowincjonalnym miasteczku początku lat 80 XX w. Codzienne problemy w szkole, w domu i we własnej głowie - niby nic ciekawego. Ale jak to jest opowiedziane! I choć nie ma tu żadnych nadprzyrodzonych wtrętów jest to obowiązkowa pozycja dla fanów "ejtisowej" nostalgii spod znaku "Stranger Things" czy "Magicznych lat" McCammona.

Odkąd w moje ręce wpadł "Atlas chmur" wielbię Mitchella. I choć rozumiem też zarzuty wobec jego książek, to nie jestem w stanie nie dać porwać się jego opowieściom. Bo nie jest to autor tradycyjnych fabuł. To mistrz malowania obrazków, scenek, kolorów i zapachów. I o ile tutaj nie mamy tym razem do czynienia z małpią woltyżerką i misz-maszem czasów, historii i gatunków...

Gdyby ktoś kochał Konstelacje lub zwyczajnie zatęsknił za literaturą u gruntu podobną, to chciałam polecić tytuł, któremu David Mitchell zdecydowanie stawia małą statuetkę wielkości Oscara, ale raczej z gumy balonowej niż czystego złota.

Paddy Clarke Ha Ha Ha! - Roddy Doyle

I tyle. Paddy też jest super : )

Gdyby ktoś kochał Konstelacje lub zwyczajnie zatęsknił za literaturą u gruntu podobną, to chciałam polecić tytuł, któremu David Mitchell zdecydowanie stawia małą statuetkę wielkości Oscara, ale raczej z gumy balonowej niż czystego złota.

Paddy Clarke Ha Ha Ha! - Roddy Doyle

I tyle. Paddy też jest super : )

Cyt.:
„Chłopaki to dranie, ale łatwo ich przejrzeć. Co myślą dziewczyny, to niezgłębiona tajemnica. Dziewczyny są nie z tego świata.”
David Mitchell, „Konstelacje”

David Mitchell, Brytyjczyk dwukrotnie nominowany do Nagrody Bookera za powieści „sen_numer_9” i „Atlas chmur” powieść „Konstelacje” zaczął pisać sporo przed wydaniem swoich najgłośniejszych książek. Początkowo w formie szkicu, mającego być niejako „wprawką” do poważnego pisania, o chłopcu mającym problemy z wymową i korzystającego z pomocy logopedy, z czasem pomysł ten rozwinął się do powieści.

Rok z życia trzynastolatka, mieszkającego w małej miejscowości hrabstwa Worcestershire. Anglia początku lat 80-tych, rządy premier Margaret Thatcher, wojna o Falklandy, początki recesji obejmującej Wyspy Brytyjskie, muzyka lat 80-tych.

I na tym tle zwyczajne/niezwyczajne życie chłopca, który próbuje dopasować się do społeczności szkolnej, niezwykle uzdolnionego i wrażliwego. Jak odnaleźć swoje miejsce w życiu, zdobyć akceptację i radzić sobie z odrzuceniem. Dojrzewanie, fascynacja płcią. Wybory, których musimy dokonać i które będą miały wpływ na nasze życie i za które poniesiemy odpowiedzialność.

Miejscami zabawna opowieść o poważnych problemach. Znakomita, niemal poetycka historia. Świetnie opowiedziana, miejscami niemal na pograniczu jawy i snu i jednocześnie pełna niedopowiedzeń.

Zmusza do namysłu, rozśmiesza, wzrusza.

Polecam.

Cyt.:
„Chłopaki to dranie, ale łatwo ich przejrzeć. Co myślą dziewczyny, to niezgłębiona tajemnica. Dziewczyny są nie z tego świata.”
David Mitchell, „Konstelacje”

David Mitchell, Brytyjczyk dwukrotnie nominowany do Nagrody Bookera za powieści „sen_numer_9” i „Atlas chmur” powieść „Konstelacje” zaczął pisać sporo przed wydaniem swoich najgłośniejszych książek. Początkowo w...

Opowieść o dojrzewaniu, nastoletnich problemach. Poznajemy rok z życia trzynastolatka, który boryka się z jąkaniem, ma problemy w rodzinie, pisze potajemnie wiersze. Powieść warta uwagi, napisana lekkim stylem.

Opowieść o dojrzewaniu, nastoletnich problemach. Poznajemy rok z życia trzynastolatka, który boryka się z jąkaniem, ma problemy w rodzinie, pisze potajemnie wiersze. Powieść warta uwagi, napisana lekkim stylem.

David Mitchell to autor nierówny, ale jego "Konstelacje" uznawane za angielską odpowiedź na "Buszującego w zbożu" wg mnie biją przygody Holdena Caulfielda na głowę. To również opowieść o dojrzewaniu, ale życie Jasona Taylora jest zwyczajnie ciekawsze niż bohatera powieści Salingera i lepiej dopieszczone przez Mitchella.

David Mitchell to autor nierówny, ale jego "Konstelacje" uznawane za angielską odpowiedź na "Buszującego w zbożu" wg mnie biją przygody Holdena Caulfielda na głowę. To również opowieść o dojrzewaniu, ale życie Jasona Taylora jest zwyczajnie ciekawsze niż bohatera powieści Salingera i lepiej dopieszczone przez Mitchella.

Kolejne spotkanie z Davidem Mitchelem i kolejny strzał w dziesiątkę. Specyficzny klimat jego powieści nie przypadnie do gustu wszystkim, ale warto spróbować.
Nie jest to z pewnością powieść dla takich fanów fantasy, którym do szczęścia wystarczą wróżki, smoki.

Kolejne spotkanie z Davidem Mitchelem i kolejny strzał w dziesiątkę. Specyficzny klimat jego powieści nie przypadnie do gustu wszystkim, ale warto spróbować.
Nie jest to z pewnością powieść dla takich fanów fantasy, którym do szczęścia wystarczą wróżki, smoki.

Rok z życia chłopca. Trudny to był rok. Dojrzewanie, wyjazd siostry, rodzinne problemy. Do tego dorastanie to czas walki o swoją niezależność i próby odpowiedzi na pytanie, kim jestem i kim chcę być.
Książka jest szczera, pisana z olbrzymią lekkością. Do tego przesycona jest Anglią lat 80, tamtejszą popkulturą, co czyni ją dodatkowo ciekawą i wartą poznania. Choć objętościowo robi wrażenie, to jest warta każdej strony.

Rok z życia chłopca. Trudny to był rok. Dojrzewanie, wyjazd siostry, rodzinne problemy. Do tego dorastanie to czas walki o swoją niezależność i próby odpowiedzi na pytanie, kim jestem i kim chcę być.
Książka jest szczera, pisana z olbrzymią lekkością. Do tego przesycona jest Anglią lat 80, tamtejszą popkulturą, co czyni ją dodatkowo ciekawą i wartą poznania. Choć...

Jakie "konstelacje"? Kto wymyślił ten tytuł? Oryginalnie powieść nazywa się "Black Swan Green" i żadnych konstelacji (przepraszam jeśli spoiler) tam nie ma.
Lubię klimat Anglii lat 80. i to był główny powód zainteresowania tą pozycją. (Czytałem wcześniej "Atlas Chmur" ale był taki... meh.) Jeśli ktoś lubi ten klimat, to pewnie mu się spodoba, bo książka jest mocno zabarwiona kostkami rubika i muzyką Duran Duran. Nie to jednak mnie urzekło w tej książce. Historia opowiadana przez Jasona Taylora to w miarę uniwersalna historia o dorastaniu, budzeniu się indywidualnej tożsamości i poszukiwaniu samego siebie. Pomimo chaotycznej konstrukcji (ma się wrażenie, że poszczególne rozdziały były pisane osobno, jako opowiadania),autor zachowuje symetrię opisywany zdarzeń mając na uwadze, by żaden wątek nie pozostał niedokończony.

Jakie "konstelacje"? Kto wymyślił ten tytuł? Oryginalnie powieść nazywa się "Black Swan Green" i żadnych konstelacji (przepraszam jeśli spoiler) tam nie ma.
Lubię klimat Anglii lat 80. i to był główny powód zainteresowania tą pozycją. (Czytałem wcześniej "Atlas Chmur" ale był taki... meh.) Jeśli ktoś lubi ten klimat, to pewnie mu się spodoba, bo książka jest mocno...

Książka bardzo ciekawa. Styl podobny do "Chłopca z Nowego Jorku" Hermana Wouka.

Książka bardzo ciekawa. Styl podobny do "Chłopca z Nowego Jorku" Hermana Wouka.

Rozwijać się nie będę. Opis jest niezgodny z treścią. To rok z życia dojrzewającego chłopaka, w dodatku bardzo bystrego. Wciąż podziwiam umiejętność Mitchella - jest w stanie wejść w czyjąś głowę i przelać jej zawartość na papier.

Rozwijać się nie będę. Opis jest niezgodny z treścią. To rok z życia dojrzewającego chłopaka, w dodatku bardzo bystrego. Wciąż podziwiam umiejętność Mitchella - jest w stanie wejść w czyjąś głowę i przelać jej zawartość na papier.