Książka od dawna czekała na mojej półce na swoją kolej. Kupiłam ją, bo jak tu nie kupić książki ze smokiem w tytule, kiedy się uwielbia te fantastyczne stworzenia?
W końcu jednak, po lekturze innych typów książek, zatęskniłam za fantastyką i postanowiłam wreszcie wziąć się za tę pozycję.
Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron, choć poczucia, że jest w jakiś sposób wybitna, nie doznałam. Jednak czytało się szybko, przyjemnie. I ostatecznie połknęłam książkę w łącznie 4 dni. A to znaczy, że jest dobrze.
Od początku uwiódł mnie sposób, w jaki opisywano smoki – z dokładnością, jakiej często brakuje pozycjom, w których te cudowne stworzenia się pojawiają.
Zadziwiało mnie również bardzo skrupulatne słownictwo i opisy z zakresu żeglugi i marynarki. Dziwiło mnie to chwilami do tego stopnia, że złapałam się na myśleniu, że autor musi być facetem, który się bardzo tym interesuje i ma niesamowitą wiedzę… No a przecież autorem jest kobieta. I tym bardziej podziwiam stopień znajomości tego zagadnienia.
Nie wszystko z tego słownictwa rozumiałam, ale książka napisana jest w taki sposób, że łatwo sobie wszystko wyobrazić i czytelnik nie czuje się przytłoczony nazwami, nie trzeba się szczególnie skupiać, by zrozumieć, o co chodzi. A to jest moim zdaniem ważne, kiedy się czyta pozycje, w których dokładnie opisywana jest jakaś dziedzina. Często ktoś, kto nie ma o niej pojęcia, może się poczuć po prostu głupio, bo nie wie, o czym czyta. A w tej książce mamy właśnie umiar- nie trzeba być inżynierem, architektem czy żeglarzem, a niezrozumienie co jakiś czas poszczególnych słówek zupełnie nie przeszkadza w podążaniu za fabułą.
Chwilami, szczególnie na początku lektury, byłam lekko zawiedziona tym, że jedynym fantastycznym elementem w fabule są smoki. Brakowało mi innych elementów – może odrobiny magii, innych fantastycznych stworzeń, ale w miarę czytania stawało się jasne, dlaczego autorka umieściła w swojej historii tylko smoki.
Dopracowanie opisów każdego smoka, wymyślenie nazw do każdej rasy w taki sposób, by nie było to przypadkowe, wszystkie szczegóły na temat smoków – to wszystko w miarę czytania zupełnie niweluje pragnienie usadowienia w fabule również jakichś innych fantastycznych gatunków.
Ten jeden wystarcza i jego przedstawienie jest tak skrupulatnie dopieszczone, że naprawdę chylę czoła. A książek o smokach, mimo ogromnej fascynacji tym gatunkiem chyba każdego fana fantastyki, jest niewiele. Już nie wspomnę, że w najpopularniejszych pozycjach, które doczekały się nawet ekranizacji, mamy wiwerny, a nie smoki, co boli, naprawdę boli… I dlatego kolejny plus dla Naomi Novik – smoki to smoki, nie wiwerny.
Całą książkę czyta się szybko, zgrabnie. Rozdziały wydają się długie, ale połyka się w mgnieniu oka. Nic się nie wlecze, fabuła jest także dopracowana, nie zauważyłam niedociągnięć czy braku spójności w wątkach. Przeszkadza czasami duża ilość imion bohaterów oraz smoków i nazwy gatunków smoków, szczególnie w bitwie, kiedy wszystko dzieje się bardzo szybko. Jednak dzięki wartkości akcji nie trzeba się na tym koncentrować, można pominąć, nie skupiać się, bo wyobraźnia sama podsunie nam obrazy – smoka, awiatora czy innych bohaterów.
Pierwszy tom uważam więc za bardzo udany, już zamówiłam kolejny i nie mogę się doczekać aż odbiorę przesyłkę. Dobrze, że czeka na mnie jeszcze tak wiele tomów.

Książka od dawna czekała na mojej półce na swoją kolej. Kupiłam ją, bo jak tu nie kupić książki ze smokiem w tytule, kiedy się uwielbia te fantastyczne stworzenia?
W końcu jednak, po lekturze innych typów książek, zatęskniłam za fantastyką i postanowiłam wreszcie wziąć się za tę pozycję.
Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron, choć poczucia, że jest w jakiś sposób...