„Ale może lepiej kochać i przegrać, niż się bać.”

Część druga przygód Alexa Crossa wydała mi się znacznie okrutniejsza niż część pierwsza i to już było dla mnie za dużo. W sumie, każdy kryminał zaczyna się od nieprzyjemnego dreszczu makabry – ale z reguły, później, jest to powieść bardzo budująca – bo poprzez szukanie i znalezienie mordercy, ma się wrażenie oczyszczenia świata i pokonania zła – to moja wizja kryminałów:). Tu, makabra następowała po makabrze z prędkością światła!

W tej powieści – odwrotnie niż w pierwszej – Alex czasami mnie drażnił – stał się taki bardziej płaczliwy. W pierwszej części był z niego większy twardziel. Za to druga bohaterka - Kate, była wspaniała i przejęła całą moją sympatię.

Takie powieści zawsze wywołują u mnie ciarki – bo przecież nigdy nie wiadomo, czy w okolicy, naprawdę, nie mieszka jakiś szaleniec. Dlatego - na razie:) - dam sobie spokój z powieściami o seryjnych mordercach.

„Ale może lepiej kochać i przegrać, niż się bać.”

Część druga przygód Alexa Crossa wydała mi się znacznie okrutniejsza niż część pierwsza i to już było dla mnie za dużo. W sumie, każdy kryminał zaczyna się od nieprzyjemnego dreszczu makabry – ale z reguły, później, jest to powieść bardzo budująca – bo poprzez szukanie i znalezienie mordercy, ma się wrażenie oczyszczenia...