Cykl o Kobiecym Klubie Zbrodni zaczęłam od 3 tomu, co nie przeszkadzało mi w przyjemnym czytaniu- zwłaszcza, że kilka lat temu oglądałam serial oparty na tych książkach.
Akcja szybka, czytanie jeszcze szybsze- może to też zasługa krótkich rozdziałów, co nadaje książce dynamiki. Ze spokojem serca mogę polecić ten kryminał.

Cykl o Kobiecym Klubie Zbrodni zaczęłam od 3 tomu, co nie przeszkadzało mi w przyjemnym czytaniu- zwłaszcza, że kilka lat temu oglądałam serial oparty na tych książkach.
Akcja szybka, czytanie jeszcze szybsze- może to też zasługa krótkich rozdziałów, co nadaje książce dynamiki. Ze spokojem serca mogę polecić ten kryminał.

Ten tom niezbyt przypadł mi do gustu. Być może ze względu  na zbyt polityczny temat powieści. Ostatnio mam serdecznie  dość  polityki. A może że względu  na Jill...

Miasto pada ofiarą zamachów terrorystycznych. Ale oprócz  tego giną prominente osoby. Odnalezienie sprawcy staje się  dla Lindsay osobistym celem. 

Akcja jak zwykle  jest wartka,  momentami  mam nawet  wrażenie,  że zbyt wartko to idzie. Postacie  są niezbyt ciekawe a zakończenie  też jest jakieś  nijakie. Takie to sobie.

Ten tom niezbyt przypadł mi do gustu. Być może ze względu  na zbyt polityczny temat powieści. Ostatnio mam serdecznie  dość  polityki. A może że względu  na Jill...

Miasto pada ofiarą zamachów terrorystycznych. Ale oprócz  tego giną prominente osoby. Odnalezienie sprawcy staje się  dla Lindsay osobistym celem. 

Akcja jak zwykle  jest wartka,  momentami  mam nawet ...

7.5
Czytało się bardzo szybko, lekko i z niecierpliwością na kolejne strony. Świetny pomysł z krótkimi rozdziałami przez co pędzi się przez przedstawianą historię.

7.5
Czytało się bardzo szybko, lekko i z niecierpliwością na kolejne strony. Świetny pomysł z krótkimi rozdziałami przez co pędzi się przez przedstawianą historię.

Kolejna odsłona przygód pani porucznik Lindsay Boxer tak średnio przypadła mi do gustu. Może przez to, że zamachowcy tak krwawo rozprawiają się z mniej lub bardziej wyimaginowanym przeciwnikiem? Może przez to, że zupełnie nie kupuję ich argumentów o zgniłych i niedobrych kapitalistach? A nie kupuję ich dlatego, że jak historia uczy opresyjny ustrój może być tworem każdej opcji politycznej, nawet tej zwalczającej kapitalizm. Może dlatego, że w imię walki o rzekomy dobrobyt biednych i uciśnionych bezpardonowo zabijają również właśnie tych, którzy dzięki własnej pracy staraj się nie być ani biednymi, ani uciśnionymi? Wreszcie może dlatego, że autorzy tak bezwzględnie „rozprawili się” z jedną z moich ulubionych członkiń Kobiecego Klubu Zbrodni?
Ponadto za minus uznaję całe prowadzone śledztwo, w którym czytelnik może być tylko i jedynie obserwatorem. Choćby nie wiem co, nie dostajemy szansy na odkrycie tożsamości sprawców, a i samej policji część informacji dosłownie spada „z nieba”, a konkretnie zostaje im udostępniona (mniej lub bardziej oficjalnymi ścieżkami) przez agentów FBI. To bardzo wygodny trik dla pisarza, przyznaję, ale niewielka frajda dla kogoś, kto chciałby przeczytać w jaki sposób policja dochodzi po nitce do kłębka.
Bywało lepiej.

Kolejna odsłona przygód pani porucznik Lindsay Boxer tak średnio przypadła mi do gustu. Może przez to, że zamachowcy tak krwawo rozprawiają się z mniej lub bardziej wyimaginowanym przeciwnikiem? Może przez to, że zupełnie nie kupuję ich argumentów o zgniłych i niedobrych kapitalistach? A nie kupuję ich dlatego, że jak historia uczy opresyjny ustrój może być tworem każdej...

Niby w tej książce, napisanej przez duet amerykańskich pisarzy Jamesa Pattersona i Andrew Grossa, wszystko jest, co powinno być w powieści kryminalnej: zbrodnia (nawet kilka zabójstw),intryga polityczna i stosunkowo wyrazista główna bohaterka (obecnie warunkiem sukcesu powieści musi być obsadzenie kobiety w jednej z głównych ról),Lindsay Boxer, porucznik policji w San Francisco. A jednak czytając zwłaszcza pierwsze rozdziały nie mogłem się pozbyć wrażenia, że to utwór nie doświadczonych pisarzy, a debiutantów. I to debiutantów mających pewne trudności z opanowaniem sztuki atrakcyjnego prowadzenia opowieści. Później jest lepiej – intryga się zagęszcza, fabuła nabiera rumieńców i chociaż sprawców zbrodni znamy od początku (tak skonstruowano powieść),to lektura może wciągnąć.

Główną słabością powieści jest, nazwałbym to, infantylizm narracyjny. Nie chodzi nawet już o to, że narracja jest niezasadnie rozproszona, prowadzona z punktu widzenia różnych osób. Autorzy budują zdania i sceny irytująco łopatologicznie, z mnóstwem zbędnych zdań, a nawet osób (przykładowo, nie rozumiem, co miała wnieść do intrygi powieści kryminalnej postać męża zamordowanej prokurator),całość sprawia wrażenie sklejanych, trochę na siłę, kawałków. Być może przyczyną jest to, że autorzy (mężczyźni) prowadzą opowieść z punktu widzenia porucznik Boxer i starają się wczuć w myśli i psychikę kobiety. Jeśli tak, to fatalnie o nich świadczy, gdyż czytając tekst można pomyśleć, że pani porucznik, błyskotliwa i odważna (już w pierwszej scenie ratuje dziecko z płonącego domu),jest w sumie mało poradna w życiu osobistym i dość infantylna w swoich rozważaniach.

Niby w tej książce, napisanej przez duet amerykańskich pisarzy Jamesa Pattersona i Andrew Grossa, wszystko jest, co powinno być w powieści kryminalnej: zbrodnia (nawet kilka zabójstw),intryga polityczna i stosunkowo wyrazista główna bohaterka (obecnie warunkiem sukcesu powieści musi być obsadzenie kobiety w jednej z głównych ról),Lindsay Boxer, porucznik policji w San...

Było słabo, nudno, bez polotu. Zawiodłem się.

Było słabo, nudno, bez polotu. Zawiodłem się.

"Trzy obliza zemsty" to na razie moja ulubiona pozycja z serii Kobiecego Klubu zbrodni.Akcja jak zwykle wartka, sprawy nie są tak oczywiste jak się wydają. Zakończenie nie jest zaskakujące jak dotychczas ale nie mam tego Pattersonowi za złe
Cała historia była na tyle wciągająca, że nie zauważyłam kiedy skończyłam czytać...

"Trzy obliza zemsty" to na razie moja ulubiona pozycja z serii Kobiecego Klubu zbrodni.Akcja jak zwykle wartka, sprawy nie są tak oczywiste jak się wydają. Zakończenie nie jest zaskakujące jak dotychczas ale nie mam tego Pattersonowi za złe
Cała historia była na tyle wciągająca, że nie zauważyłam kiedy skończyłam czytać...

James Patterson trochę rozczarował mnie tą książką. Niby interesująca fabuła jest, ulubione postacie są, ciekawe zakończenie także, ale czegoś mi zabrakło. Nie czytałam jej z takim entuzjazmem jak inne części z Lindsay Boxer w roli głównej.

James Patterson trochę rozczarował mnie tą książką. Niby interesująca fabuła jest, ulubione postacie są, ciekawe zakończenie także, ale czegoś mi zabrakło. Nie czytałam jej z takim entuzjazmem jak inne części z Lindsay Boxer w roli głównej.

Niesamowicie wciągająca kolejna część Kobiet należących do Klubu Zbrodni. Majstersztyk! Ciekawe pobudki morderców. Goraco polecam. Czyta się jednym tchem !

Niesamowicie wciągająca kolejna część Kobiet należących do Klubu Zbrodni. Majstersztyk! Ciekawe pobudki morderców. Goraco polecam. Czyta się jednym tchem !

Nie znoszę czytać kryminałów z kobietą w roli głównej z jednego prostego powodu. Autorzy (mescy, co warte podkreślenia) uważają, że jesteśmy takie miękkie, słaba płeć, która ciągle płacze, jest melodramatyczna w każdej sytuacji i zwraca śniadanie na widok zwłok. To naprawdę irytujące. Dodajmy do tego cukierkowe zakończenie rodem ze słabych romansów i myślę sobie, że nie prędko znów sięgnę po dzieła pana Pattersona. Terroryzm i takie rodzaje morderstw - są niedopuszczalne,to jasne, ale... Gdzie leży granica? Metoda walki z problemem jest faktycznie niewłaściwa, ale to nie oznacza, że problem nie istnieje. Bo istnieje i jeśli władza nic z tym nie robi, nie możemy nie dojrzeć w zachowaniu terrorystów jakiegoś śladu sensu. Zapoznając się z ich tokiem rozumowania jednak, myślałam tylko o szaleństwie, starych ranach i pragnieniu bezsensownej zemsty. To straszne ze tacy ludzie sprawiedliwością nazywają kompletnie niesprawiedliwe zabijanie dzieci swoich oprawców, które przecież nie mają tak naprawdę najmniejszych powiązań ze sprawą.
Na zakończenie kilka plusów. Naprawdę szczerze polubiłam bohaterów, akcja toczy się dość warto żeby wciągnąć i nie nudzić, w paru miejscach byłam naprawdę zaskoczona. Muszę jednak zauważyć, że cukierkowe zakończenie jeśli chodzi o romans głównych bohaterów nie współgra jakoś z tym, że prawdziwy omawiany w książce problem, dobrze się nie kończy.

Nie znoszę czytać kryminałów z kobietą w roli głównej z jednego prostego powodu. Autorzy (mescy, co warte podkreślenia) uważają, że jesteśmy takie miękkie, słaba płeć, która ciągle płacze, jest melodramatyczna w każdej sytuacji i zwraca śniadanie na widok zwłok. To naprawdę irytujące. Dodajmy do tego cukierkowe zakończenie rodem ze słabych romansów i myślę sobie, że nie...