Czyta sie świetnie . Fabuła ciekawa nawet jeżeli trochę przewidywalna.

Czyta sie świetnie . Fabuła ciekawa nawet jeżeli trochę przewidywalna.

To było niezłe, naprawdę, niezłe. Niezbyt podobał mi się początek, ale to dlatego, że był zbyt polityczny, a ja nigdy nie byłam miłośnikiem political fiction ;)
Potem akcja robi się bardziej sensacyjna z wątkami obyczajowymi. Wciągnęłam się i bardzo mi się to podobało ;)
Polecam ;)

To było niezłe, naprawdę, niezłe. Niezbyt podobał mi się początek, ale to dlatego, że był zbyt polityczny, a ja nigdy nie byłam miłośnikiem political fiction ;)
Potem akcja robi się bardziej sensacyjna z wątkami obyczajowymi. Wciągnęłam się i bardzo mi się to podobało ;)
Polecam ;)

Córka prezydenta USA została porwana, a on robi wszystko, żeby ją odzyskać. Klasyczna sprawa, przewidywalne zakończenie. Mimo wielu obecnych w tej historii postaci, żadna nie okazała się na tyle intrygująca, interesująca, żeby wzbogacić tę fabułę. Nie było akcji, która trzymałaby w napięciu.
Nie można powiedzieć, że to książka jakiej nie da się czytać, ale taka, którą czyta się szybko, ale też szybko się o niej zapomina. Przeciętniak.

Córka prezydenta USA została porwana, a on robi wszystko, żeby ją odzyskać. Klasyczna sprawa, przewidywalne zakończenie. Mimo wielu obecnych w tej historii postaci, żadna nie okazała się na tyle intrygująca, interesująca, żeby wzbogacić tę fabułę. Nie było akcji, która trzymałaby w napięciu.
Nie można powiedzieć, że to książka jakiej nie da się czytać, ale taka, którą...

Fabuła dość przewidywalna.

Fabuła dość przewidywalna.

Tego się nie da czytać.

Tego się nie da czytać.

Ta książka ma w sobie coś wyjątkowego, bo pomimo braku porządnie przemyślanej fabuły, a jednocześnie z nadmiarem płaskich pod względem charakteru bohaterów, bawiłam się wyśmienicie, a te niecałe 600 stron czytało się tak szybko jakby książka była o połowę krótsza. To właściwie gotowy scenariusz na film, nie jestem tylko pewna czy byłby on szczególnie rozbudowany, ale zdecydowanie trzymałby w napięciu widzów w kinach i przed telewizorami.

Fabuła charakteryzuje się raczej prostotą, bohaterom wszystko wychodzi i załatwiają na telefon najtrudniejsze sprawy, a zagadki pozostawiane przez nastolatkę są tak gruntownie przemyślane, że wszyscy od razu rozumieją ich przekaz. Nie ma tutaj niczego odkrywczego, ale tempo akcji praktycznie przez całą książkę ani na moment nie zwalnia. Wszystko dzieje się błyskawicznie, nie ma przestoju ani zbędnych opisów emocji czy krajobrazu. Mnie to przekonało, bo bawiłam się świetnie i chociaż nie uważam, że to najlepsza fabuła roku, nie przeszkadzało mi to w radosnej rozrywce i tę rolę książka spełniła bez zarzutu.

Ta książka ma w sobie coś wyjątkowego, bo pomimo braku porządnie przemyślanej fabuły, a jednocześnie z nadmiarem płaskich pod względem charakteru bohaterów, bawiłam się wyśmienicie, a te niecałe 600 stron czytało się tak szybko jakby książka była o połowę krótsza. To właściwie gotowy scenariusz na film, nie jestem tylko pewna czy byłby on szczególnie rozbudowany, ale...

"Córka prezydenta" to książka, która brzmi jakby została napisana w latach 90. - i w takich czasach nie uchodziłaby za nic specjalnie dziwnego. Jednak wydana w 2023 roku brzmi jak kiepski żart (albo jakby ktoś spędził ostatnie dekady pod kamieniem i nie zauważył jak zmienia się świat). Światopoglądowo "Córka prezydenta" przynależy do dawnych czasów - gdy świat był czarno-biały, brutalność była macho, a samowolka była traktowana jako dowód najwyższego bohaterstwa.

Dla zmyłki akcja "Córki prezydenta" dzieje się w czasach współczesnych - ale pewnie lepiej jej by wyszło, gdyby podążyła za swoją wizją i interpretacją świata i przeniosła się o te dwie-trzy dekady wstecz. Wówczas całość byłaby w miarę spójna, zaś Patterson i Clinton mogliby twierdzić, że to taki ich dawny projekt po prostu wydany po latach.

"Córka prezydenta" lepiej sprawdziłaby się jako film akcji klasy B - tak zresztą jest trochę pisana. Sceny są niezwykle plastyczne, miejsce akcji napisane niczym pod scenariusz filmowy. Podobnie rozdziały - pokrywają się z długością trwania sceny, każda kolejna scena to osobny rozdział. Wreszcie - części książki są podzielone jak kolejne akty filmowe. Trudno powiedzieć, czy Patterson ma taki styl pisania (to moje pierwsze zetknięcie z tym autorem) czy po prostu oczyma wyobraźni już widział szykowaną ekranizację, w każdym razie tę książkę czyta się jak film. Taki, który trafiłby do kablówki do pasma późno-wieczornego.

"Córka prezydenta" była tak dziwnym literackim doświadczeniem - z powodu swojej niezwykłej głupoty, przedziwnym świecie, a jednocześnie tak skonstruowanej powieści, że strony same się przewracały - że z ciekawości sięgnę po pierwszą wspólnie napisaną książkę przez Clintona i Pattersona tylko po to, by zobaczyć, czy to tylko jednorazowy przypadek, czy też konserwatywne poglądy autorów tak mocno wpływają na ich fabuły.

"Córka prezydenta" to książka, która brzmi jakby została napisana w latach 90. - i w takich czasach nie uchodziłaby za nic specjalnie dziwnego. Jednak wydana w 2023 roku brzmi jak kiepski żart (albo jakby ktoś spędził ostatnie dekady pod kamieniem i nie zauważył jak zmienia się świat). Światopoglądowo "Córka prezydenta" przynależy do dawnych czasów - gdy świat był...

To naprawdę była jazda bez trzymanki. Ta książka to gotowy scenariusz dla filmu polityczno - sensacyjnego. Dużo polityki, obmierzłej i fałszywej jak zawsze, i dużo sensacji, zwrotów akcji, burza emocji i ciągle narastające napięcie. A mimo tego książkę czyta się lekko i przyjemnie. Porwano nastoletnią dziewczynę, ale nie taką szarą myszkę, porwano córkę byłego prezydenta. I porywacze chyba nie do końca przemyśleli sprawę bo porwana dziewczyna nie okazała się bezmyślną i zastraszoną istotą. Czytajcie sami jak potoczyły się losy porwanej Mel. I przy okazji zobaczcie jak brudna i bezlitosna jest polityka.

To naprawdę była jazda bez trzymanki. Ta książka to gotowy scenariusz dla filmu polityczno - sensacyjnego. Dużo polityki, obmierzłej i fałszywej jak zawsze, i dużo sensacji, zwrotów akcji, burza emocji i ciągle narastające napięcie. A mimo tego książkę czyta się lekko i przyjemnie. Porwano nastoletnią dziewczynę, ale nie taką szarą myszkę, porwano córkę byłego prezydenta....

📖🐲
DNF. Przejrzane.

Moim zdaniem tego nie da się czytać. Nie na przełomie 2022 i 2023, bo tyle czasu dawałam tej książce szansę.

Jest schematyczna do bólu, a poza tym podaje miliony nieistotnych szczegółów, żeby tylko wydłużyć książkę i maksymalnie spowolnić fabułę, której zarys można zamknąć w kilku zdaniach. Weźmy chociażby pierwszą spektakularną ucieczkę Mel. Po prostu poczekała, aż porywacze zasną, a następnie wstała i wyszła, uprzednio rozcinając plastikowe kajdanki o ostry kant w aucie, który akurat magicznie się tam pojawił. A o ucieczkach dowiedziała się od kolegów ojca, którzy lubili się na imprezach nawzajem wiązać, jakkolwiek dwuznacznie by to nie brzmiało...

Wszystkie postacie są cieńsze niż papier, a może nawet wklęsłe. Można przewidzieć kolejne sceny z dokładnością do przekleństwa lub westchnięcia i liczby wylanych łez. Bywają fragmenty tak pompatyczne, że człowiek się zastanawia, kiedy ląduje air Force One albo chociaż spodziewa się desantu na podwórku komandosów w galowych mundurach i ze schludnie złożoną w trójkącik flagą.

Akcję przerywają narcystyczne przemyślenia Prezydenta Najlepszej Demokracji na Świecie, który jest też Najlepszym Komandosem Wszechczasów i radośnie planuje masowe morderstwo, a reszta bohaterów mu w tym przyklaskuje. No bo przecież on jest Ojcem i ma Prawo. Oczywiście jeżeli jesteś ojcem o brązowej skórze i dokonujesz zemsty, to jesteś terrorystą, ale tego chyba nie trzeba nikomu tłumaczyć.

"Co kraj i ja zrobiliśmy, by zasłużyć na takich ludzi?"
Po prostu widzę łzy piszącego te słowa ghostwritera Pattersona... A potem ten cudowny prezydent bezczelnie niszczy ludziom kariery, prosząc o oddanie mu przysługi, którą on kiedyś wyświadczył tym osobom "z dobroci swojego szlachetnego serca".

Straszne, toksyczne bzdury. Za co te wszystkie wysokie oceny? No chyba, że za $$$, to nie mam pytań.

📖🐲
DNF. Przejrzane.

Moim zdaniem tego nie da się czytać. Nie na przełomie 2022 i 2023, bo tyle czasu dawałam tej książce szansę.

Jest schematyczna do bólu, a poza tym podaje miliony nieistotnych szczegółów, żeby tylko wydłużyć książkę i maksymalnie spowolnić fabułę, której zarys można zamknąć w kilku zdaniach. Weźmy chociażby pierwszą spektakularną ucieczkę Mel. Po prostu...

Polecam

Polecam