fragment recenzji całego cyklu:
Bohaterzy książek Anny Sakowicz bardzo przypominają zwykłych ludzi z ich zaletami i wadami, są pełni niepewności, pojawiającymi się pytaniami i ciągłym analizowaniem własnych wyborów. Niepewnie wkraczająca w związek z Arturem Asia dobrze obserwuje każdy element jego życia, porównuje ze swoim, zastanawia się na ile dobrze są do siebie dobrani. Z czasem odkrywa, że pozostanie jej tylko rola „tej drugiej”, która będzie musiała sprostać ideałowi mitu o nieżyjącej, idealnej żonie Bożenie, która była ulubienicą jego rodziców (pewnie dlatego, że zmarła). Niepewna swoich uczuć do Artura Asia szuka argumentów za i przeciw małżeństwu. W tym czasie do akcji wkracza jej niepowtarzalna matka -swatka, która gotowa jest zaciągnąć córkę do urzędu, byle przyspieszyć ślub. Co wyniknie z tej zawiłej sytuacji, w której pojawiają się dwaj inni pociągający i interesujący mężczyźni? Przekonajcie się sami.
Obok Joanny inną, bardzo ważną i żywiołową bohaterką jest samotna ciocio-babcia mająca wielu znajomych, intensywnie studiująca nekrologii, nieco zabobonna, żartobliwa, trafnie uszczypliwa, doskonale podsumowująca wady ludzi, którzy ją otaczają, ale też mająca sporo dystansu do siebie i swoich przekonań. Na pierwszy rzut oka może nam się wydawać zabobonna kobietą z wielkim zapałem walki z siłami nieczystymi, a tych w nowym tomie nie brakuje.
Tak jak i w życiu nie może tu zabraknąć postaci negatywnych. Tym razem do akcji wkracza widmo przyszłych teściów marzących o idealnej synowej, którą żywiołowa Asia nie może być.
Anna Sakowicz po raz kolejny zasypuje nas sporą dawką humoru przeplatanego poważnymi tematami odchodzenia, umierania, walki z chorobą. Pisarka jest mistrzynią tworzenia humorystycznych obrazów, pozytywnych bohaterów, nietypowych, silnych kobiet, poruszania poważnych spraw w taki sposób, że czyta się o nich z chęcią. Ponad to tworzy piękny wachlarz osobowości, wśród których są osoby o wielkich sercach, bardzo religijnie, unikające tematów wiary, knujące intrygi, wykorzystujące innych. Mimo, że głównymi bohaterkami są w nich kobiety czterdziestoparoletnie to mają one w sobie tak wiele energii i dystansu, że cała trylogia stanie się przyjemną lekturą dla dorastającej młodzieży. W przeciwieństwie do wielu współczesnych książek autorka bardzo subtelnie pomija wątek erotyczny, nie czuje wplatania tandetnych scen łóżkowych, nachalnego i nieumiejętnego opisu scen łóżkowych, co nie znaczy, że mamy tu do czynienia z samymi cnotkami i dziewicami. Kobiety w książkach Anny Sakowicz los bardzo doświadcza, a mimo tego są silne, pełne nadziei na przyszłość i waleczne.
Książki czyta się bardzo przyjemnie. Odradzam czytanie przed snem, bo planowany jeden rozdział może okazać się całą książką, a do tego możemy obudzić domowników wybuchami śmiechu. "Złodziejkę marzeń", "To się da!" i „Już nie uciekam” polecam każdemu, kto lubi literaturę pełną humoru i jednocześnie poruszającą poważne tematy.

fragment recenzji całego cyklu:
Bohaterzy książek Anny Sakowicz bardzo przypominają zwykłych ludzi z ich zaletami i wadami, są pełni niepewności, pojawiającymi się pytaniami i ciągłym analizowaniem własnych wyborów. Niepewnie wkraczająca w związek z Arturem Asia dobrze obserwuje każdy element jego życia, porównuje ze swoim, zastanawia się na ile dobrze są do siebie dobrani....

5 na 10.

5 na 10.

Czytałam kiedyś Niedomówienia i nawet było ok. Złodziejkę marzeń jakby inna osoba pisała a konkretnie afektowana 12-latka z ubogim zasobem słownictwa. Co chwilę ktoś "parska śmiechem", je "ciacho" i wymachuje "silikonowym potworem". Fabułę można streścić i to ze szczegółami na połowie kartki A4. Pani Sakowicz poszła jakąś złą drogą.

Czytałam kiedyś Niedomówienia i nawet było ok. Złodziejkę marzeń jakby inna osoba pisała a konkretnie afektowana 12-latka z ubogim zasobem słownictwa. Co chwilę ktoś "parska śmiechem", je "ciacho" i wymachuje "silikonowym potworem". Fabułę można streścić i to ze szczegółami na połowie kartki A4. Pani Sakowicz poszła jakąś złą drogą.

Bardzo lubię język, jakim pisze pani Anna Sakowicz. Widać, że autorka ma duże poczucie humoru.
Tym razem mamy pierwszą część trylogii. Nauczycielka Joanna zmęczona swoim zawodem bierze urlop zdrowotny i wraz z nastoletnią córką wyjeżdża do swojej wiekowej ciotki do Stargardu Gdańskiego. Wyjeżdża a właściwie jest zmuszona przez matkę, która w tym celu uknuła intrygę. Motywy owego knucia wychodzą dopiero po jakimś czasie.
Joanna i jej córka bardzo szybko klimatyzują się w nowym otoczeniu, poznają sąsiadów i układają sobie na nowo życie. Główna bohaterka poszukuje też sposobu na nudę. Biega o poranku z sąsiadem. Udziela się w hospicjum. Planuje napisać książkę. A czas płynie...
Taka historia o życiu. Miła, lekka i przyjemna. Polecam serdecznie.

Bardzo lubię język, jakim pisze pani Anna Sakowicz. Widać, że autorka ma duże poczucie humoru.
Tym razem mamy pierwszą część trylogii. Nauczycielka Joanna zmęczona swoim zawodem bierze urlop zdrowotny i wraz z nastoletnią córką wyjeżdża do swojej wiekowej ciotki do Stargardu Gdańskiego. Wyjeżdża a właściwie jest zmuszona przez matkę, która w tym celu uknuła intrygę. Motywy...

Nie rozumiem tych wysokich not. Cała ta seria to bardzo nieudany miszmasz z Grocholi , Bridget Jones itp.. Nie dość że słaby poziom, to jeszcze zabija ogrom fałszu przebijający ze stron tej książki. Główna bohaterka przez większą cześć serii oburza się że jej matka zaplanowała jej życie w formie książkowych romansów, w które nie wierzy(czyt, porzucenie dotychczasowego życia wyjazd znalezienie nowego sensu życia i miłości) Po czym okazuje się że jej opisane życie do takich właśnie romansów należy. Następnie Joanna czyli główna bohaterka po powrocie z hospicjum siada by napisać ksiażkę o tym . Po spisaniu pierwszych stron kasuje tekst rzucając hasło, że nie będzie zarabiać na biednych dzieciach i co? Szkoda że autorka tych słów sama się do nich nie zastosowała. Końcówka pierwszej części książki i cała druga część jest o dzieciach z hospicjum. Czyli co ? autorka wie że to nie jest ok : że nie bardzo powinna o tym pisać ale jednak pisze i próbuje nam to sprzedać. Przykro mi ale nie trafia do mnie taka obłuda. Postaci z hospicjum też płaskie i nie rzeczywiste. Czy ta Pani w ogóle była kiedyś w hospicjum?
Szczytem wszystkiego jest " związek " 40 letniej Joanny z doktorem Arturem, przez kilka miesięcy platoniczny bo Joanna się boi ? Ja się pytam czego?- kobieta , która miała męża urodziła dziecko i boi się iść do łóżka z facetem. Nagle robi się z niej nastoletnia dziewica? Rodem z XIX wieku .Przecież to się w ogóle niczego nie trzyma.
Starałam się przekonać do tej serii, naprawdę przebrnęłam przez Złodziejkę Marzeń i większą cześć To sie da , ale SIĘ NIE DA czytać .

Nie rozumiem tych wysokich not. Cała ta seria to bardzo nieudany miszmasz z Grocholi , Bridget Jones itp.. Nie dość że słaby poziom, to jeszcze zabija ogrom fałszu przebijający ze stron tej książki. Główna bohaterka przez większą cześć serii oburza się że jej matka zaplanowała jej życie w formie książkowych romansów, w które nie wierzy(czyt, porzucenie dotychczasowego...

Napisana lekkim językiem, ale wolę bardziej tradycyjną obyczajność.

Napisana lekkim językiem, ale wolę bardziej tradycyjną obyczajność.

To optymistyczna i pełna ciepła opowieść o życiu pewnej czterdziestoletniej nauczycielki i o tym jak w jej życiu i dla jej dobra chciały namieszać przemiłe staruszki. Joanna, główna bohaterka, podczas swojego urlopu dość nieoczekiwanie dostaję propozycję zajęcia się starszą chora ciotką w Stargardzie Gdańskim, i wraz z córką wyjeżdża jak nazywa to na roczne zesłanie. Nieoczekiwanie dla niej zacznie się jej wielka przygoda i zapozna nowych ludzi. To przyjemna lektura, którą polecam z przyjemnością.

To optymistyczna i pełna ciepła opowieść o życiu pewnej czterdziestoletniej nauczycielki i o tym jak w jej życiu i dla jej dobra chciały namieszać przemiłe staruszki. Joanna, główna bohaterka, podczas swojego urlopu dość nieoczekiwanie dostaję propozycję zajęcia się starszą chora ciotką w Stargardzie Gdańskim, i wraz z córką wyjeżdża jak nazywa to na roczne zesłanie....

Nie pojmuję dlaczego sobie to zrobiłam. Wysłuchałam audiobook podczas prac domowych. Ta książka jest mierna. Niezwykle męcząca, nudna, dziwaczna mieszanka Grocholi, Britget Jones i Ani z Zielonego Wzgórza. Dramat.

Nie pojmuję dlaczego sobie to zrobiłam. Wysłuchałam audiobook podczas prac domowych. Ta książka jest mierna. Niezwykle męcząca, nudna, dziwaczna mieszanka Grocholi, Britget Jones i Ani z Zielonego Wzgórza. Dramat.

Fajnie czyta mi się książki Pani Sakowicz. "Złodzieja marzeń" to taka prawdziwa książka obyczajowa, w której znajdziemy trochę humoru, ale również i trudne tematy. Szybko sięgam po drugi tom.

Fajnie czyta mi się książki Pani Sakowicz. "Złodzieja marzeń" to taka prawdziwa książka obyczajowa, w której znajdziemy trochę humoru, ale również i trudne tematy. Szybko sięgam po drugi tom.

Historia kobiety, która w wieku 40 lat zmienia całe swoje dotychczasowe życie. Przenosi się do Starogardu Gdańskiego do ciotki. Autorka stawia ją przed ważnymi decyzjami zawodowymi i sercowymi. Pani Anna Sakowicz tak jak ja mieszka na Kociewiu więc jej książki są tym bardziej bliskie mojemu sercu. Starogard Gdański znam bardzo dobrze, a na kartach książki przewija się również moje miasto Tczew. Nie ukrywam, że bardzo zainteresował mnie wątek chorych dzieci z hospicjum. Polecam wszystkim

Historia kobiety, która w wieku 40 lat zmienia całe swoje dotychczasowe życie. Przenosi się do Starogardu Gdańskiego do ciotki. Autorka stawia ją przed ważnymi decyzjami zawodowymi i sercowymi. Pani Anna Sakowicz tak jak ja mieszka na Kociewiu więc jej książki są tym bardziej bliskie mojemu sercu. Starogard Gdański znam bardzo dobrze, a na kartach książki przewija się...