,,Diagnoza i inne opowiadania '' Josteina Gaardera nie należy do książek lekkich.Jako entuzjastka prozy Wiesława Myśliwskiego spodziewałam się czegoś równie dobrego,a tak naprawdę podobały mi się dwa opowiadania:zamek świętego anioła i niebezpieczny kaszel,no może skaner czasu nie był jeszcze zły.Reszta opowiadań nie dla mnie, nie lubię w książkach motywu ciężkich chorób,przytłacza mnie i jest za ciężki w odbiorze.

,,Diagnoza i inne opowiadania '' Josteina Gaardera nie należy do książek lekkich.Jako entuzjastka prozy Wiesława Myśliwskiego spodziewałam się czegoś równie dobrego,a tak naprawdę podobały mi się dwa opowiadania:zamek świętego anioła i niebezpieczny kaszel,no może skaner czasu nie był jeszcze zły.Reszta opowiadań nie dla mnie, nie lubię w książkach motywu ciężkich...

Bardzo dobry zbiór opowiadań dla osób lubiących filozoficzne rozważania i książki, nad treścią których trzeba się głębiej zastanowić. Choć nie wszystkie opowiadania uważam za wybitne (rewelacyjne są dla mnie przede wszystkim „Skaner czasu”, „Człowiek, który nie chciał umrzeć”, „Niebezpieczny kaszel”; nie przemówiły do mnie z kolei głównie te najkrótsze: „Mama” oraz „Fałszywy alarm”),to bardzo cenię większość z nich – uważam, że zawierają wartościowe treści i ciekawe rozważania, które warto poznać (przede wszystkim: „tajemnica nie tkwi w tym, jaki jest świat, lecz że jest”). Bardzo dobrym pomysłem było również umieszczenie przed każdym z opowiadań krótkiego wstępu z odrębnym tytułem – zawsze jest on ze swoim opowiadaniem powiązany, jednak często związki te są nieoczywiste i nie tak łatwo je znaleźć – zmusza to do myślenia i głębszego zastanowienia się nad treścią. Niewielką wadą zbioru jest z kolei to, że podobny motyw czy idea występuje często w dwóch opowiadaniach – siłą rzeczy więc w tym drugim nie robi już na czytelniku takiego wrażenia, ponieważ już to znamy, wiemy o co chodzi – choć opowiedziane zostało innymi słowami. W takie „pary” zawierające podobne rozważania możemy połączyć np.: „Diagnoza” i „Krytyk”, „Theobald i Theodor” i „Kiedy pisarz przyszedł z wizytą”, „Skaner czasu” i „Katalog”. Nie zmienia to jednak faktu, że Jostein Gaarder bardzo mnie swoim debiutem przekonał.

Bardzo dobry zbiór opowiadań dla osób lubiących filozoficzne rozważania i książki, nad treścią których trzeba się głębiej zastanowić. Choć nie wszystkie opowiadania uważam za wybitne (rewelacyjne są dla mnie przede wszystkim „Skaner czasu”, „Człowiek, który nie chciał umrzeć”, „Niebezpieczny kaszel”; nie przemówiły do mnie z kolei głównie te najkrótsze: „Mama” oraz...

Jedyne dobre, a nawet bardzo dobre opowiadanie to "Budda". Pozostałe są dla mnie zbyt pogmatwane filozoficznie. Dużo w nich nostalgii, próby uchwycenia istoty przemijania, prób nadania człowiekowi jakiejś roli we Wszechświecie. I konkluzja, że nasze życie niewiele jest warte. Nudne, smutne i trudne. Nie na mój rozum i nie na moją wrażliwość. Nie polecam.

Jedyne dobre, a nawet bardzo dobre opowiadanie to "Budda". Pozostałe są dla mnie zbyt pogmatwane filozoficznie. Dużo w nich nostalgii, próby uchwycenia istoty przemijania, prób nadania człowiekowi jakiejś roli we Wszechświecie. I konkluzja, że nasze życie niewiele jest warte. Nudne, smutne i trudne. Nie na mój rozum i nie na moją wrażliwość. Nie polecam.

Niełatwa w odbiorze książka, pomimo że napisana przystępnym stylem. Skierowana raczej do osób lubiących literacko-filozoficzne rozważania na temat istnienia, świata,śmierci. Motyw niektórych opowiadań jest ten sam, lecz przekazany z różnego punktu widzenia. Autor tak manipuluje słowem, szczególnie w opowiadaniach o pisarzach, że nieraz nie nadążałam za tokiem jego rozumowania. Przeczytałam książkę i nie jestem pewna,czy zrozumiałam przesłanie autora.

Niełatwa w odbiorze książka, pomimo że napisana przystępnym stylem. Skierowana raczej do osób lubiących literacko-filozoficzne rozważania na temat istnienia, świata,śmierci. Motyw niektórych opowiadań jest ten sam, lecz przekazany z różnego punktu widzenia. Autor tak manipuluje słowem, szczególnie w opowiadaniach o pisarzach, że nieraz nie nadążałam za tokiem jego...

Bardzo nierówny zbiór opowiadań. Do znakomitych zaliczam "Skaner Czasu" (intrygujące spojrzenie na historię!),"Fałszywy alarm" i "Zamek Świętego Anioła", reszta jest przeciętna lub słaba. Najgorszymi są w moim przekonaniu m.in. "Kiedy pisarz przyszedł z wizytą" i Krytyk".
Drażniły mnie również ciągłe nawiązania do panteizmu, duszy świata i jedności człowieka ze światem. Wystarczyło je poruszyć w jednym opowiadaniu, a nie w niemal każdym. Dlatego zwykle nie lubię filozofów. :P

Bardzo nierówny zbiór opowiadań. Do znakomitych zaliczam "Skaner Czasu" (intrygujące spojrzenie na historię!),"Fałszywy alarm" i "Zamek Świętego Anioła", reszta jest przeciętna lub słaba. Najgorszymi są w moim przekonaniu m.in. "Kiedy pisarz przyszedł z wizytą" i Krytyk".
Drażniły mnie również ciągłe nawiązania do panteizmu, duszy świata i jedności człowieka ze światem....

Zbiór opowiadań pozwalających nabrać odpowiedniej perspektywy.

Zbiór opowiadań pozwalających nabrać odpowiedniej perspektywy.

Mniej więcej 10 lat temu przeżywałam silną fascynację Gaarderem; odnajdywałam w jego książkach magię i to wspaniałe zadziwienie światem. Wracam do niego po latach i sięgam po debiutancki tom opowiadań i stwierdzam, że czar prysnął. Opowiadania dość słabe, ich poziom jest jednak nierówny, gdyż obok całkiem niezłego opowiadania pt. "Niebezpieczny kaszel", mamy inne - o dwojgu kochanków, borykających się z trudami codzienności w związku, którzy ostatecznie popełniają samobójstwo z miłości. Moja diagnoza jest raczej hipotezą i brzmi tak: albo Gaarder u początków swojego pisania lekko trącał tandetą, ale później wyrobił się, albo to ja się zmieniłam i Gaarder nie jest już dla mnie.

Mniej więcej 10 lat temu przeżywałam silną fascynację Gaarderem; odnajdywałam w jego książkach magię i to wspaniałe zadziwienie światem. Wracam do niego po latach i sięgam po debiutancki tom opowiadań i stwierdzam, że czar prysnął. Opowiadania dość słabe, ich poziom jest jednak nierówny, gdyż obok całkiem niezłego opowiadania pt. "Niebezpieczny kaszel", mamy inne - o dwojgu...

Poziom opowiadań jest nierówny. Jedne w ogóle do mnie nie przemówiły, inne z kolei sprawiły, że zaczęłam rozglądać się po otoczeniu patrząc na nie z nowej perspektywy. Tematyką "Diagnozy..." jest głównie - jak na Gaardera przystało - zadziwienie istnieniem. Temu, kto jeszcze nie miał z tym pisarzem do czynienia, może się spodobać. Osobiście oczekiwałam czegoś więcej, czegoś, co znalazłam na przykład w "Świecie Zofii" albo "Zamku w Pirenejach".

Poziom opowiadań jest nierówny. Jedne w ogóle do mnie nie przemówiły, inne z kolei sprawiły, że zaczęłam rozglądać się po otoczeniu patrząc na nie z nowej perspektywy. Tematyką "Diagnozy..." jest głównie - jak na Gaardera przystało - zadziwienie istnieniem. Temu, kto jeszcze nie miał z tym pisarzem do czynienia, może się spodobać. Osobiście oczekiwałam czegoś więcej,...