Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Ada” podzieliła świat – zarówno czytelników, jak i krytyków. Ci ostatni albo rozpływali się w zachwytach, albo nie zostawili na dziele suchej nitki (jeden nawet nazwał powieść Nabokova „Ulissesem dla ubogich”).
A jednak Nabokov stworzył dzieło dla wytrawnego czytelnika, który będzie w stanie dotrzymać kroku obłąkańczym dywagacjom narratora. Czytelnika-erudyty, nieustraszonego odkrywcy lingwistycznych kalamburów, metaliterackich zagwozdek, żarliwego fana twórczości autora „Lolity”. „Ada” to z pewność dzieło, za które czytelnik zabiera się niczym za oblężoną fortecę – uzbrojony w cierpliwość, zaopatrzony w słowniki oraz – by pozostać w kręgu militarystycznych porównań – przyobleczony w pancerną zbroję wiedzy o literaturze, filozofii, botanice i historii oraz geografii.
Niewątpliwym atutem i dodatkowym smaczkiem jest możliwość czytania opus magnum Nabokova na wiele sposobów, w myśl powiedzenia „dla każdego coś miłego”. „Ada” to pastisz, „Ada” to rozważania na temat czasu i towarzyszącej mu przemijalności, „Ada” to quiz dla literaturoznawców i wreszcie... „Ada” to historia miłości: kazirodczej, namiętnej, narcystycznej. Niezależnie od tego, jak dzieło będzie czytane – pozostanie kawałkiem mocnej prozy.

„Ada” podzieliła świat – zarówno czytelników, jak i krytyków. Ci ostatni albo rozpływali się w zachwytach, albo nie zostawili na dziele suchej nitki (jeden nawet nazwał powieść Nabokova „Ulissesem dla ubogich”).
A jednak Nabokov stworzył dzieło dla wytrawnego czytelnika, który będzie w stanie dotrzymać kroku obłąkańczym dywagacjom narratora. Czytelnika-erudyty,...

Wielkie nadzieje i wielkie rozczarowanie. W posłowiu przeczytałam, że King wielokrotnie przyłapywał się na tym, że myśli o małym Dannym – co robi, kim jest, ile ma lat... Że postać ta była mu bardzo bliska i z chęcią zabrał się za kontynuację "Lśnienia". Z tym, że ta „kontynuacja” to tylko chwyt marketingowy i odcinanie kuponów. Jest kilka wspólnych wątków i postaci – oczywiście Dan Torrance (jasne!), hotel Panorama, a raczej to, co z niego zostało (mocno naciągane) oraz świeżo odnaleziona gałąź rodziny Torrance'ów (śmiechu warte).
Fabuła nie trzyma się kupy, jest niezgrabnie przefastrygowana motywami z "Lśnienia". Przegadana, trochę sentymentalna i słaba warsztatowo. Gdyby "Doktor Sen" był po prostu kolejną, „świeżą”, powieścią Kinga to myślę, że pozycję oceniłabym lepiej.
Co gorsza, obawiam się, że autorowi ten pomysł mógł przypaść do gustu i pozostanie nam, czytelnikom, czekać na ciąg dalszy Misery, Smętaża, Carrie... A tego bym nie chciała.

Wielkie nadzieje i wielkie rozczarowanie. W posłowiu przeczytałam, że King wielokrotnie przyłapywał się na tym, że myśli o małym Dannym – co robi, kim jest, ile ma lat... Że postać ta była mu bardzo bliska i z chęcią zabrał się za kontynuację "Lśnienia". Z tym, że ta „kontynuacja” to tylko chwyt marketingowy i odcinanie kuponów. Jest kilka wspólnych wątków i postaci –...

Piosenka jako motyw przewodni książki oraz wszechobecna, oblepiająca jak smoła samotność, akcja, która toczy się niespieszne, może dlatego, że budzi się najczęściej nocą, w oparach alkoholu i jazzu. Bohaterowie nieszczęśliwi, znękani, świadomi, że przegrali, ukrywający się pod płaszczykiem dorosłego, dojrzałego życia.
Niby Murakami w formie, ale jednak bez rewelacji. Tak chyba jest, kiedy przygodę zaczyna się od "Kroniki ptaka..." i "Norwegian wood", których żaden kolejny utwór nie strąci z piedestału. Historia banalna, trochę mdła - oceniłabym ją dużo słabiej, gdyby nie kilka perełek, które Murakami naszywa na fabułę. Tymi perełkami są oczywiście postacie. Utykające kobiety - czyż Murakami nie kocha dodawać ludziom jakichś, choćby drobnych, defektów? Bohaterowie zwyczajni, do bólu banalni, nie zawsze piękni, obowiązkowo złożeni z pierwiastka dobra, kilku okruchów zła i reszty egotyzmu. Dla mnie bohaterowie powieści Murakamiego są zawsze szpilą niepokoju wbijającą się w mój mózg i przewiercającą przezeń aż do granic wytrzymałości.

Podsumowując - gdyby nie banalność bohaterów, historia byłaby po prostu... banalna.

Piosenka jako motyw przewodni książki oraz wszechobecna, oblepiająca jak smoła samotność, akcja, która toczy się niespieszne, może dlatego, że budzi się najczęściej nocą, w oparach alkoholu i jazzu. Bohaterowie nieszczęśliwi, znękani, świadomi, że przegrali, ukrywający się pod płaszczykiem dorosłego, dojrzałego życia.
Niby Murakami w formie, ale jednak bez rewelacji. Tak...