Zgrabne zakończenie.
Przyznam że wiele rzeczy było do przewidzenia, ale jednak nie wszystko.
Mam nadzieję, że poznamy dalsze losy Gosi i Mieszka.

Zgrabne zakończenie.
Przyznam że wiele rzeczy było do przewidzenia, ale jednak nie wszystko.
Mam nadzieję, że poznamy dalsze losy Gosi i Mieszka.

No i dotarłam do końca, to już ostatni tom przygód Gosi i Mieszka. Tak, wiem, że powstały kolejne, ale te dotyczą młodości Jagi i Mszczuja (ku radości wszyatkich tych, których Gosia już porządnie wkurzała 😜). Pewnie kiedyś też po nie sięgnę, ale poczekam chyba, aż całościowo zostaną wydane przez Miętę. Lubię, jak mi na półce wszystko pasuje 😉
W każdej poprzedniej części mogliśmy być świadkami jakiegoś słowiańskiego święta, poznawaliśmy tradycje i obrzędy. Tym razem powoli zbliża się święto Dziadów i Szczodre Gody. Nad Gosławą wisi widmo zadania, jakie Swarożyc na nią nałożył. Nie jest ani przyjemne, ani proste. Okazuje się wręcz niewykonalne. A za niewykonanie zadania grożą bardzo poważne konsekwencje, zarówno Gosi, jak i jej bliskim. Dziewczynie wszystko się psuje, nic nie idzie w dobrą stronę. Dowiaduje się sporo o swych korzeniach i rodzinie. Zaskoczenie było spore, nie powiem...
Przychodzi czas na wielki finał. Wszystkie wątki się wyjaśniają. W czasie świąt zaczynają się dziać bardzo dziwne rzeczy, a dawni wrogowie powracają. Na szczęście, Gosia znajduje bardzo zaskakującego sojusznika. Być może pomoże on Gosi uwolnić się od Swarożyca...
Bohaterowie stają przed trudnymi wyborami. Gosława musiała w końcu dorosnąć, stać się stanowcza i nie dać przejąć kontroli emocjom. Sami przeczytajcie i oceńcie, na ile jej się to udało. I tak, nadal bywa wkurzająca. Mieszko też się trochę poprawił, zaczął żyć chwilą i nie przynudza ciągle o swojej nieśmiertelności i wspomnieniach.
Książka jest wciągająca i przyjemna w czytaniu. Ciągle się w niej coś dzieje. Wszystko się powoli wyjaśnią, brawo dla Gosi za to, co wymyśliła w finale, nie spodziewałam się i wbiło mnie w fotel. Miłe zaskoczenie.
Seria "Kwiat paproci" to na prawdę świetna historia w słowiańskich klimatach. Książki stanowią kompendium wiedzy o naszej rodzinnej mitologii, i mają bardzo subtelny wątek miłosny. To historia, która pogodzi fanów obyczajówek, romansów i fantastyki. Stanowi wspaniałe combo, które udało się autorce cudnie! Można się zakochać w Bielinach i ich specyficznym charakterze!

No i dotarłam do końca, to już ostatni tom przygód Gosi i Mieszka. Tak, wiem, że powstały kolejne, ale te dotyczą młodości Jagi i Mszczuja (ku radości wszyatkich tych, których Gosia już porządnie wkurzała 😜). Pewnie kiedyś też po nie sięgnę, ale poczekam chyba, aż całościowo zostaną wydane przez Miętę. Lubię, jak mi na półce wszystko pasuje 😉
W każdej poprzedniej części...

Słowiańskie demony były, rzucanie uroków było, rozruba była i do tego jeszcze zakończenie z przytupem. Takie zakończenia lubię. A masz za swoje. Książki tej autorki są dla mnie, od dawna, wielką przyjemnością. Zawsze poprawiają mi humor.
Teraz pozostaje mi poznać losy Jagi i jak ja się cieszę, że ten sequel dostaliśmy! Nie tylko nie muszę rozstawać się z tym uniwersum, tak jeszcze sequel jest o świetnej postaci.

Słowiańskie demony były, rzucanie uroków było, rozruba była i do tego jeszcze zakończenie z przytupem. Takie zakończenia lubię. A masz za swoje. Książki tej autorki są dla mnie, od dawna, wielką przyjemnością. Zawsze poprawiają mi humor.
Teraz pozostaje mi poznać losy Jagi i jak ja się cieszę, że ten sequel dostaliśmy! Nie tylko nie muszę rozstawać się z tym uniwersum, tak...

Cyrku ciąg dalszy, ale na szczęście to już koniec.
Gosia to postać mało wyrazista, przez cztery tomy nie nauczyła się niczego na swoich błędach, jej decyzje w większości przypadków były po prostu idiotyczne.
Mieszko nijaki, kompletnie nie rozumiem tej Jego wielkiej miłości z Gosławą, wątki bez ładu i składu.
O końcówce i rozwiązaniu problemów nawet się nie będę wypowiadać, jak dla mnie to za bardzo naciągana historia.
A szkoda bo potencjał był i to spory.

Cyrku ciąg dalszy, ale na szczęście to już koniec.
Gosia to postać mało wyrazista, przez cztery tomy nie nauczyła się niczego na swoich błędach, jej decyzje w większości przypadków były po prostu idiotyczne.
Mieszko nijaki, kompletnie nie rozumiem tej Jego wielkiej miłości z Gosławą, wątki bez ładu i składu.
O końcówce i rozwiązaniu problemów nawet się nie będę wypowiadać,...

Chaotyczna fabuła. Gosi się nie poprawiło, a Mieszko dalej nijaki.

Chaotyczna fabuła. Gosi się nie poprawiło, a Mieszko dalej nijaki.

Humor, wierzenia. Ciekawa historia.

empikgo #reklama

Humor, wierzenia. Ciekawa historia.

empikgo #reklama

buuuu czemu to juz koniec przygód Mieszka i Gosi 😭😭😭😭

buuuu czemu to juz koniec przygód Mieszka i Gosi 😭😭😭😭

Ciekawe zakończenie. Gosia poukładała swoje skomplikowane życie.

Ciekawe zakończenie. Gosia poukładała swoje skomplikowane życie.

Czwartą część cyklu "Kwiat Paproci" przeczytałam po dość długiej, prawie 4-letniej przerwie od poprzedniego tomu. Na szczęście na początku książki szybko połapałam się, na czym zakończyła się akcja, a sama autorka również na kartach powieści odwoływała się do poprzednich wydarzeń.
Podobnie jak w poprzednich tomach, nie brakuje tu akcji, humoru, zagadek i słowiańskich bogów, którzy coraz bardziej ingerują w życie bohaterów.
Fabuła miejscami była zaskakująca, choć były też momenty, kiedy dało się przewidzieć bieg wydarzeń - nie wpłynęło to jednak negatywnie na odbiór książki.
W tej części bardziej przypadła mi do gustu postać Mieszka, który w poprzednich tomach nie był moim ulubionym bohaterem. Gosia czasem denerwowała mnie swoim lekkomyślnym i naiwnym zachowaniem, ale było lepiej niż w poprzednich tomach.
Na razie ten tom podobał mi się najbardziej, a teraz z niecierpliwością czekam aż będę mogła zapoznać się z historią Jagi.

Czwartą część cyklu "Kwiat Paproci" przeczytałam po dość długiej, prawie 4-letniej przerwie od poprzedniego tomu. Na szczęście na początku książki szybko połapałam się, na czym zakończyła się akcja, a sama autorka również na kartach powieści odwoływała się do poprzednich wydarzeń.
Podobnie jak w poprzednich tomach, nie brakuje tu akcji, humoru, zagadek i słowiańskich...

Tym razem nie czekałam długo po skończeniu trzeciego tomu i prawie od razu rzuciłam się na kolejny. I znowu miłe spędzenie czasu! Cykl Kwiatu Paproci po prostu mnie oczarował.
Ta część podobała mi się nawet bardziej niż trzecia. Pełno tu jak zwykle słowiańskich obrzędów i bóstw, dodatkowo nowe legendy czy podania no i rozwiązują się wszystkie niezałatwione wcześniej sprawy. Plus niewymuszone poczucie humoru i zabawne dialogi, które mimo że mogą wydawać się komiczne i przerysowe w jakiś dziwny sposób idealnie jednak pasują do całej historii i bohaterów.
Oj ciężko będzie mi pożegnać się z Gosią i Mieszkiem...

Tym razem nie czekałam długo po skończeniu trzeciego tomu i prawie od razu rzuciłam się na kolejny. I znowu miłe spędzenie czasu! Cykl Kwiatu Paproci po prostu mnie oczarował.
Ta część podobała mi się nawet bardziej niż trzecia. Pełno tu jak zwykle słowiańskich obrzędów i bóstw, dodatkowo nowe legendy czy podania no i rozwiązują się wszystkie niezałatwione wcześniej sprawy....