Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po rozczarowaniu pierwszą częścią postanowiłam, że mimo wszystko dam szansę autorce i... no niestety się rozczarowałam.
Kolejny raz dostałam sztampowy, przewidywalny romans, do którego zostali wrzuceni poboczni bohaterowie, by było jeszcze bardziej schematycznie. Choć główna bohaterka irytowała mnie trochę mniej niż Amelia, to też nie zapałałam do niej sympatią.
Liczyłam na więcej humoru, więcej tytułowych "lekcji randkowania", a dostałam słabą opowiastkę, którą mogę streścić w trzech zdaniach.
Tak jak w poprzedniej części brakowało mi emocji, uczucia między bohaterami (mimo zapewnień autorki, wcale nie widziałam tego uczucia między bohaterami), chęci, by im kibicować.
W podziękowaniach autorka zapewnia nas, że jeszcze zabierze nas do Rzymu, sądząc po ostatnich rozdziałach nietrudno się domyślić, kto będzie bohaterem. Ale ja już autorce podziękuję, kompletnie nie w moim guście.

Po rozczarowaniu pierwszą częścią postanowiłam, że mimo wszystko dam szansę autorce i... no niestety się rozczarowałam.
Kolejny raz dostałam sztampowy, przewidywalny romans, do którego zostali wrzuceni poboczni bohaterowie, by było jeszcze bardziej schematycznie. Choć główna bohaterka irytowała mnie trochę mniej niż Amelia, to też nie zapałałam do niej sympatią.
Liczyłam na...

Moje pierwsze zetknięcie z twórczością Sarah Adams nie należało to zbyt udanych. Po książkę sięgnęłam zachęcona dobrymi opiniami, zwłaszcza drugiej części, jednak po zapoznaniu się z pierwszym tomem mój entuzjazm mocno ostygł.

Otrzymujemy bardzo sztampowy romans - znana piosenkarka, chcąc odpocząć przed rozpoczęciem trasy koncertowej, wyjeżdża do małego miasteczka, gdzie w wyniku jakże dziwnego zbiegu okoliczności poznaje przystojnego, tajemniczego mężczyznę, u którego zatrzyma się na kilka tygodni.
Brzmi nierealnie? Tak właśnie jest.
Główni bohaterowie działali mi na nerwy praktycznie przez całą książkę.
Amelia, nasza gwiazda - osoba niezwykle irytująca, z głupimi odzywkami i komentarzami, które pewnie miały być śmieszne. Były co najwyżej żałosne. Niedojrzałe zachowanie, oczywiście nie dopuszcza do siebie myśli, że zakochała się w głównym bohaterze - no gdzieżby! Więc przez pół książki zaprzecza. Przez drugie pół próbuje z tym walczyć.
Noah - chciałabym powiedzieć, że irytował mnie mniej i zdecydowanie jest to prawda, bo... praktycznie nic o nim nie wiem. No może tyle, że jest przystojny i tajemniczy. I przystojny. I tajemniczy. I... no po co mu więcej cech, skoro te dwie wystarczą, by główna bohaterka się w nim zakochała?

Och, powiało nudą. Od początku wiadomo, w jakim kierunku to zmierza i gdyby wyciąć ze środka tak z 200-300 stron to myślę, że nic byśmy nie stracili. Tam fabuła po prostu stoi w miejscu.

Wiem, że to romans i nie oczekuję zawrotnych wydarzeń, zwrotów akcji, ale oczekuję emocji, widocznego uczucia między bohaterami, chcę im kibicować i czekać na ich pierwszy pocałunek. Tu jedyne, na co czekałam, to koniec książki.
Fabuła kiepska, bohaterowie irytujące, denny humor, styl też taki sobie. Nie potrafię wskazać żadnego powodu, dla którego warto sięgnąć po tę książkę.

Moje pierwsze zetknięcie z twórczością Sarah Adams nie należało to zbyt udanych. Po książkę sięgnęłam zachęcona dobrymi opiniami, zwłaszcza drugiej części, jednak po zapoznaniu się z pierwszym tomem mój entuzjazm mocno ostygł.

Otrzymujemy bardzo sztampowy romans - znana piosenkarka, chcąc odpocząć przed rozpoczęciem trasy koncertowej, wyjeżdża do małego miasteczka, gdzie...

Literatura japońska to dla mnie jeszcze niezbadana gałąź literatury. Mam za sobą zaledwie kilka tytułów i bardzo skrajne opinie. Sięgając po "Gąsienicę" nie miałam dużych oczekiwań, choć pozytywne opinie dawały mi nadzieję, że ten tytuł będzie dobry.

Książka jest zbiorem siedmiu opowiadań, które łączy jedno: obłęd. Autor skupia się na psychologii bohaterów, nie brakuje kryminałów czy odrobiny grozy. Mimo to opowiadania są różnorodne, stąd nie każde przypadnie każdemu do gustu, co zauważyłam po ocenach innych czytelników.
Pokrótce opiszę w kilku słowach każde z opowiadań wraz z moją oceną:

🐛 Test psychologiczny - 8/10
Historia studenta, który zaplanował zbrodnię doskonałą, która miała pozostać niewykryta. Tytułowy test psychologiczny zmienia jednak bieg wydarzeń, choć nie w taki sposób, jak mogłoby się wydawać.
Podobało mi się wyjaśnienie, na czym polega mechanizm testu psychologicznego. Właściwie całe opowiadanie wpasowało się w mój gust.

🐛 Czerwony pokój - 10/10
Zwierzenia człowieka, który zabił 99 osób. Wydawało mi się, że przewidzę zakończenie, a jednak autor mnie zaskoczył. Jak dla mnie najlepsze i najciekawsze opowiadanie, zaskakujące i intrygujące.

🐛 Sen na jawie - 8/10
Króciutkie opowiadanie kryminalne z nutą grozy. Morderca, który opowiada o swojej zbrodni, a nikt nie traktuje tego poważnie. Krótkie, zaskakujące, ciekawe.

🐛 Spacerowicz na poddaszu - 9/10
Kolejne opowiadanie kryminalne, gdzie poznajemy przygotowania do zbrodni i to, co się działo później. Bardzo podobało mi się zakończenie, czytało się przyjemnie.

🐛 W objęciach fotela - 8/10
Bohater tego opowiadania wytwarza fotele. Postanowił w jednym z nich przygotować schowek, w którym będzie przebywał. W liście opisuje dotychczasowe doznania. Ciekawe opowiadanie, nieco przerażające, z zaskakującym zakończeniem.

🐛 Gąsienica - 5/10
Tytułowe opowiadanie podobało mi się najmniej. Bohaterem jest weteran wojny japońsko-chińskiej, który w wyniku obrażeń stracił wszystkie kończyny, a także zmysł mowy i słuchu. Trudno mi się czytało, opisy też nie należały do przyjemnych tak jak i zachowanie żony bohatera.

🐛 Podróżny z wyszywanym obrazem - 5/10
W tym opowiadaniu nasz bohater poznaje w pociągu człowieka, który podróżuje z nietypowym obrazem. To opowiadanie zahacza o realizm magiczny, za którym nie przepadam, stąd nie przypadło mi zbytnio do gustu.

Jak widać, opowiadania są różnorodne, więc tak jak w moim przypadku, nie każde musi przypaść do gustu. Całość jednak wypada dobrze, intryguje i zapada w pamięci.

Literatura japońska to dla mnie jeszcze niezbadana gałąź literatury. Mam za sobą zaledwie kilka tytułów i bardzo skrajne opinie. Sięgając po "Gąsienicę" nie miałam dużych oczekiwań, choć pozytywne opinie dawały mi nadzieję, że ten tytuł będzie dobry.

Książka jest zbiorem siedmiu opowiadań, które łączy jedno: obłęd. Autor skupia się na psychologii bohaterów, nie brakuje...