To, co jest niewidoczne i nieoczywiste, przeraża najmocniej.

Po raz kolejny w moje ręce trafił zbiór opowiadań, które przeważnie omijam. Wynika to z faktu, że po prostu preferuje dłuższe i bardziej rozbudowane historie, w które mogę się wczuć. Okazuje się jednak, że Jarek Klonowski potrafi przykuć uwagę także tą krótszą formą 😁

Motyle Zła 2 to poruszający się przede wszystkim po gatunku weird fiction zbiór, który ukazuje wiele różnych scenariuszy. Przeważnie opowiadania nie łączą się ze sobą, choć niektóre mają ze sobą coś wspólnego. Najlepsze jest to, że w każdym czuć podobny klimat, przez co cała książka wydaje się niezwykle spójna 😊

Moim faworytem jest opowiadanie "Dziwni Żałobnicy" bo niesie ze sobą taki strach, jaki lubię. Podobają mi się także pozostałe, choć to najmocniej zostało mi w głowie. To akurat dziwne, bo weird fiction nie jest tym, za czym szaleję, jednak autor ukazał swoje teksty w niezwykl ciekawy sposób 😈

Jeżeli lubicie poczucie nieoczywistego i ukrytego gdzieś w oddali strachu, który nie uderza otwarcie, lecz dźga czytelnika z odległości, to książka na pewno przypadnie Wam do gustu. Warsztat autora tylko potęguje przyjemność płynącą z lektury tej książki 🥰

To, co jest niewidoczne i nieoczywiste, przeraża najmocniej.

Po raz kolejny w moje ręce trafił zbiór opowiadań, które przeważnie omijam. Wynika to z faktu, że po prostu preferuje dłuższe i bardziej rozbudowane historie, w które mogę się wczuć. Okazuje się jednak, że Jarek Klonowski potrafi przykuć uwagę także tą krótszą formą 😁

Motyle Zła 2 to poruszający się przede...

"Jednak spora grupka ludzi, mężczyzn, kobiet i dzieci, trzymała się na uboczu i w jakimś sensie nie pasowała do reszty. [...] Ubrani na czarno, głównie w klasyczne dwurzędowe trencze, wszyscy bladzi, w jakimś sensie podobni do siebie, choć trudno było uchwycić, co właściwie tym podobieństwem jest. [...] W niezwykłej pozie. Wargi lekko wykrzywione w sardonistycznym uśmiechu... Każdy, na kim spoczęły oczy [...], miał ten sam wyraz twarzy."

"Najgorsze z możliwych cierpień - ból pustki. Samotności. Ból wynikający z tego, że nikogo się nie ma, bo dla nikogo nie jest się nic wartym. Zapewne zasłużyłem sobie na to. Ale go nie chciałem."

Spotkałem się ostatnio z śmiałą teorią, mówiącą że nad Polską znowu słychać trzepot czarnych motyli. Poszczególne jednostki, zazwyczaj o dość wątpliwej reputacji i z marginesu, niczym zdarte płyty winylowe powtarzały jakoby w środku nocy, coś na moment miało przesłaniać księżyc.
Dysponuję informacjami z pierwszej ręki, dlatego w dzisiejszym tekście chciałbym rzucić trochę światła i prawdy, w związku z pojawieniem się w okolicy tajemniczej odmiany "Motyli zła" niejakiego Jarosława Klonowskiego.

Jest to pisarz, który często pojawia się u mnie, jednak z chęcią po raz kolejny, opowiem o nim kilka zdań wstępu. Jarek to chodząca definicja "miłości do grozy", propagator wszelakiej makabry, pierwsza twarz Studia grozy, oraz zdolny i utalentowany autor, który potrafi straszyć. Swoim zaangażowaniem w krzewienie kultury grozy, ostatnimi laty udowadnia, że jest jednym z niewielu, którzy robią tak wiele dla tego środowiska.

Prezentowany tu zbiór, to najnowsza publikacja Wydawnictwa Phantom Books Horror i jednocześnie rozwinięcie projektu, który został rozpoczęty jeszcze w 2021 roku. To właśnie wtedy za sprawą Horroru Masakry (poprzednie wydawnictwo szefa PBH) opublikowany został luźny zbiór opowiadań Klonowskiego, gdzie z pozoru odmienne od siebie historie tworzyły jedno systematycznie rozbudowywane uniwersum.

W popkulturze utarło się, że kontunuację są słabsze, jednak zaręczam, że nie dotyczy to "Motyli zła II". Omawiana tu dwójka, to zbiór, który zostaje oddany w ręcę czytelników w momencie, gdy autor ma za sobą kilka dość ciepło przyjętych publikacji ("Głosy morza", "Zimna fala", "Stowarzyszenie przyjaciół morderców"),i który jest już w zupełnie innym momencie życia, niż gdy był przy premierze swojego grozowego debiutu. Opowiadania zawarte w zbiorze dotykają bezpośrednio poprzednich projektów autora, chociaż rosnące doświadczenie Klonowskiego sprawiło, że dostajemy jakościowo jeszcze lepsze rzeczy.

Klonowski to pisarz, który jest bardzo ciężki do sklasyfikowania, i lubi wymykać się z narzuconych mu ram gatunkowych. Opowiadania z "Motyli zła II" skierowane są w stronę czytelników szeroko pojętego weird fiction, jednak uważam, że przyjemność z czytania odnajdzie tu o wiele większe grono, również to nie związane ze środowiskiem.

Jarek prowadzi nas przez światy osnutych mgłą podniszczonych dworów, wielkich korporacji, od których zależy życie i śmierć szarych ludzi, ciemnych korytarzy między, którymi przenika zagadkowy cień, a nawet i do wnętrza łodzi podwodnych. W swoich opowiadaniach autor stawia na unikanie banalności w doborze miejsc akcji oraz prezentowanie spraw nadnaturalnych w miejscu, gdzie się ich nie spodziewamy.

Na osobną uwagę zasługują narzędzia jakimi posługuje się autor. Klonowski sięga zarówno po ciemny i zasłonięty płaszczem nocy powóz, ale i po futurystyczny świat, w którym znana nam rzeczywistość odgrywa marginalną rolę. Jak już wyżej wspomniałem kilka z opowiadań nawiązuje bezpośrednio do poprzednich projektów, jednak odkrywanie tego zostawiam w waszych rękach.

Wierzę, że odnajdziecie przyjemność w każdym opowiadaniu, jednak najbardziej polecam zapoznać się Wam z historiami pt. "Dziwni żałobnicy", "Szum" i "Na progu". Pierwsze z nich zawiera moje ukochane elementy stopniowego natężenia strachu i grozy, która dosłownie podchodzi pod drzwi, drugie w sugestywny sposób kreśli przede mną ciemne korytarze, a trzecie skupia się na wywróceniu półkul mózgowych czytelnika na drugą stronę.

W przypadku opowiadań Jarka, groza ma mnie straszyć.
Niezmiennie cieszy mnie zaufanie zarówno autora, jak i wydawnictwa. Jarku, dziękuje ci za możliwość czytania przedpremierowego większości z opowiadań.

Gorąco zachęcam do zajrzenia na stronę wydawnictwa.

"Jednak spora grupka ludzi, mężczyzn, kobiet i dzieci, trzymała się na uboczu i w jakimś sensie nie pasowała do reszty. [...] Ubrani na czarno, głównie w klasyczne dwurzędowe trencze, wszyscy bladzi, w jakimś sensie podobni do siebie, choć trudno było uchwycić, co właściwie tym podobieństwem jest. [...] W niezwykłej pozie. Wargi lekko wykrzywione w sardonistycznym...