Egzemplarz książki otrzymałam od wydawnictwa w zamian za recenzję.
Wydawnictwo nie miało wpływu na treść i formę recenzji.



Uwielbiam "Pamiętniki Bluebell Gadsby" Natashy Farrant.
To seria czterech* książek o wielodzietnej rodzinie Gadsbych,
którzy są życzliwi, kreatywni, wspierający i radośni.
Ale są też normalni, więc bywają hałaśliwi,
kłócą się, miewają gości i szalone pomysły.

Mogliby mieszkać za ścianą i wtedy pewnie by irytowali,
ale jako bohaterowie powieści dają się lubić, a nawet kochać :-)

To bardzo ciepła i wzruszająca seria.
Realistyczna jak pamiętnik nastolatki, która opisuje
sprawy ważne i nieważne, duże i małe, piękne i brzydkie.

I właśnie jest pamiętnikiem.

Bluebell ma 14 lat i od roku prowadzi pamiętnik w dwóch formach:
jako krótkie filmy wideo oraz w tradycyjnej formie słownego zapisu.
Filmy kręci kamerą z ręki, a w książce jest ich transkrypcja.

Tom "Czas na Jasmine"
to finałowa - czwarta część serii i jej kwintesencja!
To wisienka na torcie rodziny Gadsbych ;-)

Ten tom jest wielokolorowy, a raczej kolorowo-szary.
Kolory to: marzenia i pasje, podekscytowanie, zakochanie, sztuka.
Szarość to: smutek, bezsilność, rezygnacja z siebie, poddanie się.
Szare są: tłamszenie, kontrolowanie, nękanie.
Kolorowe - wsparcie, odwaga, radość.

Ten tom jest nie tylko o 10-letniej Jasmine
i zderzeniu jej barwnej osobowości z szarą rzeczywistością szkolną.
Jest też o innych członkach rodziny, ich sprawach i decyzjach.
Jest o nowym koledze, o szarym wyglądzie i kolorowym wnętrzu.
Dużo tu samej Bluebell, w której dokonuje się przemiana.

Nie powiem, jakie to decyzje i jaka przemiana.
Bardzo zachęcam do samodzielnego sprawdzenia :-)

W książce dzieje się dużo, ale nie zdradzę szczegółów.
Rodzina, przyjaciele, sąsiedzi, nowa niania, zwierzęta,
muzyka, teatr, rysunki, dzwonki i kupa, nawet podpalenie.
Jednym słowem: chaos! Ale to ciepły chaos? ;-)
Jakkolwiek dziwnie to brzmi.
Sprawdźcie sami ;-)



https://bajdocja.blogspot.com/2024/01/czas-na-jasmine.html

Egzemplarz książki otrzymałam od wydawnictwa w zamian za recenzję.
Wydawnictwo nie miało wpływu na treść i formę recenzji.



Uwielbiam "Pamiętniki Bluebell Gadsby" Natashy Farrant.
To seria czterech* książek o wielodzietnej rodzinie Gadsbych,
którzy są życzliwi, kreatywni, wspierający i radośni.
Ale są też normalni, więc bywają hałaśliwi,
kłócą się, miewają gości i...

W nieokiełznanym, nieco dzikim, nieprzewidywalnym, acz niezwykle kolorowym ogrodzie Gatsbych rozkwitają kwiaty barwione przez emocje i doświadczenia piątki rodzeństwa. Ich losy plączą się i wiją niczym gałęzie bluszczu, radości i sukcesy rozkwitają jak najpiękniejsze kwiaty, by zwiędnąć tknięte podmuchem rozczarowania, odrzucenia i niezrozumienia.

Wraz z końcem roku odbyłam ostatnią już wizytę u Gatsbych, jednej z najbardziej zachwycających literackich rodzin. Wizytę wzruszającą, przepełnioną refleksjami, w czasie której mieszały się emocje trudne i radosne. Natasha Farrant niczym czarodziejka słowa opowiada o trudach dojrzewania i dziecięcych problemach (zupełnie niebanalnych) w sposób lekki, zachwycający i inspirujący. Stosując dwie formy narracji sprawia, że możemy spojrzeć na świat oczami Blue - siostry, która czuje się odpowiedzialna za emocje rodzeństwa, jednocześnie wciąż odczuwającej tęsknotę za zmarłą siostrą i niedostatek zainteresowania jej emocjami.

"Czas na Jasmine" to opowieść o dojrzewaniu, o podejmowaniu trudnych decyzji, wychodzeniu z toksycznych relacji rówieśniczych, odrzuceniu, prześladowaniu, poczuciu bycia niewystarczającym i... pierwszej miłości. To powieść pełna kontrastów - niesamowicie lekka, a o sprawach trudnych i bolesnych, niezwykle barwna, a o szarej i niełatwej codzienności, niedługa, a jednak bardzo bogata w treści i poruszająca wiele tematów, z których żaden nie został potraktowany ogólnikowo.

Zamyka serię nieprzeciętną, za której klimatem się tęskni i do którego chce się wracać. Cztery tomy, a każdy na tak samym wysokim poziomie. Piękne, subtelne, a jednocześnie mocne i przejmujące.

Jedna z najpiękniejszych serii, jakie czytałam. Polecam każdemu - i nastolatkom, i dorosłym. Zatracie się w tym ogrodzie.

W nieokiełznanym, nieco dzikim, nieprzewidywalnym, acz niezwykle kolorowym ogrodzie Gatsbych rozkwitają kwiaty barwione przez emocje i doświadczenia piątki rodzeństwa. Ich losy plączą się i wiją niczym gałęzie bluszczu, radości i sukcesy rozkwitają jak najpiękniejsze kwiaty, by zwiędnąć tknięte podmuchem rozczarowania, odrzucenia i niezrozumienia.

Wraz z końcem roku...

Powrót i pożegnanie z rodziną Gadsbych jest dla mnie niezwykle bolesne, bo uważam, że tak wartościowe książki nie powinny się kończyć. Cztery historie, cztery opowieści, kiedy to, moi Mili, zleciało? Nie chcę zdradzać za dużo fabuły, bo to IV tom, a każdy z nich jest istotny dla rozwoju bohaterów. I co ważniejsze: jest istotny dla Waszych dzieci. Książka jest przeznaczona od dziewiątego roku życia, choć będę twierdzić, że Natasha Farrant napisała o rodzinie Gadsbych dla tych, którzy zmagają się z kryzysem. Smutek gniecie ich w żołądku, presja i potrzeba bycia kochanym, zaakceptowanym. W okresie nastoletnim trudno o przyjaźnie, o znalezienie takiej bratniej duszy, która wesprze w potrzebie. Nikt z nas nie ma życia usłanego różami, a młodzież potrzebuje CZYTAĆ, że w kryzysie, w walce o swoje poczucie wartości, akceptacji w grupie, pierwszych miłościach, rozstaniach, zawodach i szukaniu własnej drogi życiowej NIE JEST SAMA. Ta książka nie zastąpi psychologa, nie zastąpi też przyjaciela, ale pokaże nam, że NIE JESTEŚMY SAMI, że WSPARCIE jest tuż obok. I ileż trzeba się natrudzić, aby po najgorszych chwilach w swoim życiu na nowo się przed kimś otworzyć i mu ZAUFAĆ. Ta książka pokazuje SIŁĘ WARTOŚCI: przyjaźni, rodziny, wsparcia, oddania, komunikacji, WARTOŚCI czasu z drugim człowiekiem. Siła WIĘZI oraz poszukiwanie WŁASNEGO JA jest poruszające, wzruszające, niezwykle potrzebne młodzieży, która w obecnych czasach czuje się zagubiona. Czy ta książka jest dla osób wysokowrażliwych? Zapewne tak, ale jako nauczycielka będę głosić: jest dla każdego ucznia, bez względu na płeć, bo pokazuje, ILE ZYSKUJEMY dzięki ciekawości do świata, zadawaniu innym pytań, rozmowy, odbudowaniu WIĘZI i walce o własne SZCZĘŚCIE.
Dla zagubionych, dla tych, którzy wciąż czują się niedoskonali, dla tych, co muszą uwierzyć w siebie, to niezwykle WAŻNA książka dla młodzieży, bo o WARTOŚCIACH należy mówić głośno.
Z dumą i oddaniem mówię: czytajcie, kupujcie dla swoich latorośli i ROZMAWIAJCIE. Bądźmy dla siebie wsparciem, bądźmy dla siebie.

Powrót i pożegnanie z rodziną Gadsbych jest dla mnie niezwykle bolesne, bo uważam, że tak wartościowe książki nie powinny się kończyć. Cztery historie, cztery opowieści, kiedy to, moi Mili, zleciało? Nie chcę zdradzać za dużo fabuły, bo to IV tom, a każdy z nich jest istotny dla rozwoju bohaterów. I co ważniejsze: jest istotny dla Waszych dzieci. Książka jest przeznaczona...

Wiele jest książek, niezależnie od gatunku, które czytamy po prostu dla przyjemności. Dla emocji, wzruszeń, rozrywki, bo czytanie ma nas nie tylko rozwijać, ale też być pewną odskocznią, sposobem na odprężenie. Nie samymi wybitnymi dziełami człowiek żyje i nie tylko takie warto podsyłać dzieciom. Tym bardziej że zdarza się, że wśród tych rozrywkowych książek znajdziemy takie, które pokochamy całym sercem i na lata. Do dziś noszę w sercu ukochane książki z dzieciństwa, ale też zakochuję się w kolejnych, nawet jeśli nie jestem już ich docelowym odbiorcą. W serii Natashy Farrant Pamiętniki Bluebell Gadsby zakochałam się bez reszty i z duszą na ramieniu sięgałam po czwarty tom - Czas na Jasmine - wiedząc, że to już ostatnie spotkanie z Blue i jej rodziną. I bardzo chciałam, żeby było naprawdę dobre.

Każdy powrót do Gadsbych jest dla mnie trochę jak powrót do domu. Domu, w którym może nie wszystko układa się gładko, ale w którym czeka miłość i silne więzi. Za każdym razem spodziewam się lektury poruszającej i wartościowej i to właśnie otrzymuję, a najnowsza z części nie obniża lotów ani na jotę.

Pokochałam Bluebell, jej rodzeństwo i (troszkę) rodziców, a także Zorana, który stał się członkiem klanu poza więzami krwi. Ta zwariowana rodzina, w której normalnością jest chaos, dostarcza mnóstwo okazji do śmiechu, a jednocześnie dowodzi, że niezależnie od okoliczności - to w rodzinie drzemie największa siła. I nieustająco jestem ciekawa, jak się dalej będzie im układać w życiu.

Choć Gadsby najgorsze mają już za sobą, życie wciąż dostarcza im kolejnych wyzwań, a młodzi bohaterowie wiele się jeszcze mogą nauczyć - o świecie, sobie i innych. W książkach Farrant najbardziej zachwyca mnie to, że w zakresie podejmowanej problematyki są bardzo współczesne i bardzo wiarygodne. Czytelnik znajdzie tu zmagania typowe dla okresu dojrzewania, jak pierwsza miłość czy problemy w przyjaźni, a także nie zawsze łatwe relacje między rodzeństwem czy z rodzicami, a także nękanie w grupie rówieśniczej. Motywem przewodnim jest tu jednak przede wszystkim próba odnalezienia swojego miejsca w grupie i świecie, odwaga do wyrażania swojej indywidualności i podążania za tym, co się najbardziej się kocha, nawet jeśli nie jest to najbardziej popularne zajęcie.

Farrant świetnie pokazuje, że żałoba może się skończyć, a rodzina może na nowo zbudować swoje szczęście, co nie znaczy, że ukochana osoba przestaje się dla nich liczyć. Wspomnienia o tych, których utraciliśmy, nie muszą boleć, by wciąż pozostali oni bliscy naszemu sercu. Iris zawsze będzie częścią Blue i jej rodziny, ale oni powoli nauczyli się na nowo cieszyć życiem, w którym zawsze będzie już jej brakować.

Myślę, że wielu czytelników odnajdzie się w tej części w zmaganiach Jamine ze szkolnymi prześladowczyniami. Łatwo rozpoznać tę potrzebę przynależności do grupy nawet za cenę wyrzeczenia się własnej indywidualności. Zresztą nie tylko Jas chce się wpasować, podobnie rzecz ma się z Twigiem, który na siłę próbuje zostać sportowcem, mimo że jego największą zaletą jest bystry umysł. Moje serce jednak zawsze najmocniej bije dla Blue, której głos zdaje się niknąć w kakofonii głosów rodziny, a jednak jej wrażliwość, lojalność i potrzeba pomagania wybrzmiewają mocniej niż wszystkie indywidualności pozostałych.

Kocham książki Farrant dlatego, że choć fikcyjne, zdają się tak wspaniale prawdziwe. Pełne są niedoskonałych ludzi popełniających błędy i nie zawsze potrafiących je naprawić, a także pełne są niedoskonałej miłości, która mimo tej niedoskonałości pozostaje kwintesencją najważniejszych życiowych relacji. Te książki zostają z czytelnikiem na długo, mają duży potencjał, by stać się dla młodych tym, czym dla wcześniejszych pokoleń były Dzieci z Bullerbyn czy Jeżycjada. Są co najmniej równie piękne (akurat Dzieci... nigdy specjalnie nie lubiłam, raczej mnie nudziły, ale rozumiem ich fenomen),a przede wszystkim - znacznie bardziej współczesne i lepiej oddają rzeczywistość, w której dorastają nasze dzieci, a także problemy, z którymi się zmagają.

Farrant pisze bardzo przystępnie i przede wszystkim wiarygodnie. Każdy z jej bohaterów jest inny, a łączące ich relacje pozostają życiowo wielowymiarowe, jednocześnie tak bliskie czytelnikowi. Autorka tworzy zwykłą-niezwykłą opowieść o życiu, trudnych doświadczeniach i skomplikowanych relacjach, które nieustannie ewoluują. Opowieść wypełnioną świetnymi bohaterami, których nie sposób nie polubić, z którymi trudno się nie związać.

Seria składa się z książek doskonale skomponowanych ze zdarzeń, relacji i emocji. Farrant, niczym wytrawny wirtuoz, uderza w najczulsze struny nie tyle z dużą siłą, co z ogromnym wyczuciem. Nie potrzebuje uciekać się do emfazy, by czytelnika poruszyć i wzruszyć. Te książki czyta się niejednokrotnie ze łzami w oczach, ale i uśmiechem na ustach i płynącym prosto z serca ciepłem, jakie dać może pełna dobra, nadziei i miłości lektura.

Czas na Jasmine to doskonałe zwieńczenie cyklu. Wartościowa lektura dla wrażliwych czytelników, napisana z dbałością o wiarygodność powieść obyczajowa, w której bohaterowie zmagają się z bardzo współczesnymi wyzwaniami, a jednocześnie mogą liczyć na wsparcie. To historia o niedoskonałej, a jednak najpiękniejszej miłości i niedoskonałych ludziach, którzy są dla siebie w tych najważniejszych chwilach w życiu. Jest jak marzenie, powrót do domu, kojący opatrunek na zranione serce. Trudno mi się rozstawiać z Blue i jej rodziną, jednak najpiękniejsze jest to, że oni zawsze będą na mnie czekać - na kartach książek utkanych z emocji, do których mogę wrócić w dowolnej chwili.

Wiele jest książek, niezależnie od gatunku, które czytamy po prostu dla przyjemności. Dla emocji, wzruszeń, rozrywki, bo czytanie ma nas nie tylko rozwijać, ale też być pewną odskocznią, sposobem na odprężenie. Nie samymi wybitnymi dziełami człowiek żyje i nie tylko takie warto podsyłać dzieciom. Tym bardziej że zdarza się, że wśród tych rozrywkowych książek znajdziemy...

🎨🌿

RECENZJA PATRONACKA

,,Czas na Jasmine" to finałowy tom serii o rodzinie Gadsbych, cierpiącej po stracie Iris - ukochanej córki i siostry. Choć od jej niespodziewanego odejścia minęło już kilka lat, ból nadal towarzyszy bliskim dziewczynki. Żałoba nie dominuje jednak tej historii - Pamiętniki Bluebell Gadsby to też po prostu ciekawa codzienność zwariowanej wielodzietnej rodziny, opisana przez główną bohaterkę w formie pamiętnika.

🏠💫

Pokochałam tę serię od pierwszego tomu i z każdym kolejnym utwierdzam się w tym uczuciu.

Natasha Farrant stworzyła historię, z której każdy może wyciągnąć coś dla siebie. Wykreowała całą gamę barwnych i autentycznych postaci, z którymi łatwo jest się utożsamić.

Podobnie jak w poprzednich częściach, ważnym aspektem historii są relacje - głównie rodzinne, ale nie tylko. W tym tomie autorka położyła też duży nacisk na problem nękania w szkole i jego wpływu na osobę poszkodowaną.

Jeśli szukacie ciepłej, zabawnej rodzinnej historii - koniecznie sięgnijcie po tę serię. Polecam ją Wam z całego serca 🧡

🏞️📽️

[9+]

🎨🌿

RECENZJA PATRONACKA

,,Czas na Jasmine" to finałowy tom serii o rodzinie Gadsbych, cierpiącej po stracie Iris - ukochanej córki i siostry. Choć od jej niespodziewanego odejścia minęło już kilka lat, ból nadal towarzyszy bliskim dziewczynki. Żałoba nie dominuje jednak tej historii - Pamiętniki Bluebell Gadsby to też po prostu ciekawa codzienność zwariowanej...