Drugi tom serii o Bluebell jest nieco inny. Mam wrażenie, że pogodniejszy, a już na pewno króluje w nim miłość. I to uczucie o wielu obliczach czytelnik ma okazję poznawać, zagłębiając się w lekturze. Flora się zakochała, rodzicom też układa się lepiej, niż wtedy, kiedy spędzali czas przede wszystkim w pracy, ale jest i pierwsze zauroczenie naszej głównej bohaterki, które dostarcza jej wielu rozterek i rozważań dotyczących „chodzenia ze sobą”. Słodkie zakochanie, ale i rozczarowanie, jakie czasami ze sobą niesie to uczucie, a do tego miłość rodziny, która stanowi największą siłę i opokę w trudnych momentach.
Zdaje się, że w „Miłości Flory” autorka zdjęła poniekąd z ramion rodziny ogrom bólu po śmierci Iris, bo choć nadal jej pamięć jest żywa w sercach jej członków, to żałoba nie stanowi głównej osi fabuły, a jedynie tło. Akcja skupia się na codziennych perypetiach sympatycznych Gadsbych, w których życiu wkrótce dojdzie do pewnej… rewolucji. I w związku z nią pojawiają się nowe emocje, a także skrajne uczucia, a nawet pewnego rodzaju strach przed zmianami, które na pewno zajdą i namieszają w ich domu, niemniej niż grupka kociaków, które są znaleziskiem Jas.
Myślę, że tę powieść można nazwać swego rodzaju alegorią rodziny. Uosabia wszystko to, co właśnie z rodziną się kojarzy. Zapach domowego ciasta, nawet jeśli spalone, utarczki słowne i domowe kłótnie, momenty radosne i trudne, ale nade wszystko ogrom miłości, która jest jej trzonem i fundamentem zarazem. To opowieść o rodzinnych relacjach, różnych odcieniach miłości, strachu, który czasami próbuje przejąć nad nami kontrolę, ale który można okiełznać, a także o tym, że bez względu na to, z czym przyjdzie nam się zmierzyć, nie powinniśmy się obawiać. Bowiem jesteśmy silni siłą swojej rodziny, a ta, wyłaniająca się z kart książki Natashy Farrant, ma tę moc!

Drugi tom serii o Bluebell jest nieco inny. Mam wrażenie, że pogodniejszy, a już na pewno króluje w nim miłość. I to uczucie o wielu obliczach czytelnik ma okazję poznawać, zagłębiając się w lekturze. Flora się zakochała, rodzicom też układa się lepiej, niż wtedy, kiedy spędzali czas przede wszystkim w pracy, ale jest i pierwsze zauroczenie naszej głównej bohaterki, które...

Miłość Flory jest kontynuacją książki Czas po Iris. Oba tomy były dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Autorka niesamowicie wykreowała bardzo rzeczywistych bohaterów. Chociaż w tytule mamy miłość nie jest to typowy romans. Nie chcę spoilerować, ale w tej części przeczytamy m.in o konkursie poetyckim, pierwszym chłopaku Bluebell, dwóch małych kotach i wielkiej zmianie w rodzinie Gadsbych.
Bardzo polecam :-)

Miłość Flory jest kontynuacją książki Czas po Iris. Oba tomy były dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Autorka niesamowicie wykreowała bardzo rzeczywistych bohaterów. Chociaż w tytule mamy miłość nie jest to typowy romans. Nie chcę spoilerować, ale w tej części przeczytamy m.in o konkursie poetyckim, pierwszym chłopaku Bluebell, dwóch małych kotach i wielkiej zmianie w...

W kontynuacji ,,Czasu po Iris" Bluebell nadal dokumentuje życie rodzinne za pomocą kamery i swojego pamiętnika. Tym razem w obiektywie często pojawia się starsza siostra, Flora, oraz jej nowy obiekt westchnień.
W rodzinie Gadsbych zachodzi też wielka zmiana, która wkrótce wywróci ich życie do góry nogami.

🏡📖

Niezmiennie pozostaję pod wrażeniem tej serii. Ma ona wszystko, czego szukam w książkach tego gatunku - humor, ciekawie wykreowanych bohaterów oraz interesująco poprowadzoną akcję.

W drugim tomie autorka przedstawia dalsze losy członków rodziny Gadsby, ale wprowadza też nowe postaci. Po raz kolejny przedstawia problem nieobecnego rodzica, lecz tym razem jest on o wiele poważniejszy.

Myślę, że te książki będą idealne dla fanów ,,Lukrecji". Są jednak bardziej złożone i poruszają wiele trudnych tematów. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom serii!

W kontynuacji ,,Czasu po Iris" Bluebell nadal dokumentuje życie rodzinne za pomocą kamery i swojego pamiętnika. Tym razem w obiektywie często pojawia się starsza siostra, Flora, oraz jej nowy obiekt westchnień.
W rodzinie Gadsbych zachodzi też wielka zmiana, która wkrótce wywróci ich życie do góry nogami.

🏡📖

Niezmiennie pozostaję pod wrażeniem tej serii. Ma ona...

Egzemplarz książki otrzymałam od wydawnictwa w zamian za recenzję.
Wydawnictwo nie miało wpływu na treść i formę recenzji.



Książka Natashy Farrant "Miłość Flory"
to drugi tom serii "Pamiętniki Bluebell Gadsby".

Nastoletnia Bluebell prowadzi pamiętnik w dwóch formach:
jako krótkie filmy wideo oraz w tradycyjnej formie słownego zapisu.
Filmy kręci kamerą z ręki, a w książce jest ich transkrypcja.


W drugim tomie jest dużo miłości :-)
Miłości do partnera, rodzeństwa, potomstwa, rodziny.
Miłości "starej" i nowej, starszych i młodszych,
miłości ugruntowanej i stanu zakochania.

Tak, dużo tu miłości, nie tylko tytułowej Flory.

Miłości, zakochania, euforii,
ale i wątpliwości, czy to miłość,
zastanawiania się, co znaczy "mieć chłopaka".

Ale to wcale nie jest słodka opowieść.
To kilka splecionych historii o różnych smakach.
Są tu rozczarowania, kłótnie, tęsknota, nadzieja,
troska, niespełnione oczekiwania, choroby.
I codzienność rodziny wielodzietnej ;-)

Są tu sprawy ważne i błahe.
Wszystko oglądane okiem i kamerą 14-latki.

Flora to starsza siostra Bluebell.
Właśnie zakochała się od pierwszego wejrzenia.
Kto kogo jeszcze kocha / pokocha?
Musicie sprawdzić sami.
Bardzo zachęcam :-)

Początek książki czyta się powoli,
a potem cichaczem wchłania nas ta opowieść,
a ci bohaterowie już tkwią nam w głowie i w sercu.

Uwielbiam tę serię!
Już czekam na kolejny tom!



https://bajdocja.blogspot.com/2022/10/miosc-flory.html

Egzemplarz książki otrzymałam od wydawnictwa w zamian za recenzję.
Wydawnictwo nie miało wpływu na treść i formę recenzji.



Książka Natashy Farrant "Miłość Flory"
to drugi tom serii "Pamiętniki Bluebell Gadsby".

Nastoletnia Bluebell prowadzi pamiętnik w dwóch formach:
jako krótkie filmy wideo oraz w tradycyjnej formie słownego zapisu.
Filmy kręci kamerą z ręki, a w...

Miłość ma niejedno imię, o czym przekonają się wszyscy czytelnicy skuszeni klimatyczną i romantyczną okładką „Miłości Flory” Natashy Farrant. Kusząca kwieciem i słonecznymi barwami okładka zaprasza do odwiedzenia rodziny Gatsbych. Przekraczając próg ich domu trafia się bezpośrednio do angielskiego ogrodu: dzikiego, swobodnego i esencjonalnego. Tu nie ma miejsca na utarte schematy, symetrię i przewidywalność. Różnorodność kwiecia tworzącego ten „ogród” sprawia, że każda chwila staje się wyzwaniem i zaskoczeniem.

Czwórka rodzeństwa: Flora, Blue (narratorka),Jas i Twig oraz wciąż obecna wśród bliskich, tragicznie zmarła Iris, próbujący ułożyć sobie życie na nowo rodzice, a także wciąż obecny w ich życiu nianiek Zoran – to bogactwo charakterów i temperamentów sprawia, że żadna sekunda w ich towarzyskie nie będzie nudna. A gdy do problemów codzienności doda się pierwsze miłosne uniesienia i dylematy, to robi się naprawdę gorąco.

Niech Was nie zwiedzie tytuł, bo absolutnie nie jest to młodzieżowy romans. Poza wątkami miłosnymi poruszane są w niej m.in. takie tematy, jak porzucenie przez bliskich, choroba psychiczna, brak zrozumienia, poczucie osamotnienia. Wiele dzieje się na płaszczyźnie emocjonalnej, ale pojawiają się też nagłe zwroty akcji. Fabuła w formie pamiętnika i konspektów nadaje całości intymny wymiar.

I chociaż fabuła dotyka kwestii trudnych, to książka napisana jest z niezwykłą lekkością i dużą dawką poczucia humoru. Nie sposób się od niej oderwać i zaczyna się tęsknić za jej niezwykłym klimatem (który trudno ubrać w słowa) i sympatycznymi bohaterami już w momencie odczytania ostatniego zdania. Jedyną pociechą jest to, że ta historia ma kontynuację w kolejnych tomach, na które niecierpliwie czekam.

Zachęcam Was do sięgnięcia po „Czas po Iris” i „Miłość Flory”, gwarantuję, że pokochacie tę nietuzinkową rodzinkę. Lepiej czytać je chronologicznie, aby uchwycić z czym mierzą się bohaterowie.

Miłość ma niejedno imię, o czym przekonają się wszyscy czytelnicy skuszeni klimatyczną i romantyczną okładką „Miłości Flory” Natashy Farrant. Kusząca kwieciem i słonecznymi barwami okładka zaprasza do odwiedzenia rodziny Gatsbych. Przekraczając próg ich domu trafia się bezpośrednio do angielskiego ogrodu: dzikiego, swobodnego i esencjonalnego. Tu nie ma miejsca na utarte...

Żałuję, że ta seria nie była dostępna wcześniej, wtedy, kiedy sama jej potrzebowałam.
Czas po Iris to pierwsza część przedstawiająca nam rodzinę Gadsby: nieco zwariowaną, ciepłą, pełną zagadek i pokazującą nam, czytelnikom, że nie ma ludzi idealnych. A to, co dzieli, może tak naprawdę łączyć. I co najważniejsze, że każdy z nas, niezależnie od wieku, ma swoje problemy i bolączki. Bluebell ma trzynaście lat. Jej życie stało się puste, gdy zmarła jej bliźniaczka Iris. Próba pogodzenia się ze stratą i funkcjonowania na nowo nie jest łatwa. Zaczyna prowadzić filmowy pamiętnik, patrzy na świat przez obiektyw, starając się zrozumieć jego reguły gry. Dlaczego się zakochujemy? O co chodzi w małżeństwie i dlaczego macierzyństwo jest trudne? Bluebell jest jedną z licznego rodzeństwa. W domu Gadsby panuje gwar, a każdy z nich inaczej reaguje na stratę. Rodzice zostawiają dzieci pod opieką bośniackiego imigranta, który sam poznaje, co to znaczy mieć dom, rodzinę. Czas po Iris to wzruszająca opowieść, pokazująca nam, że nic nie jest łatwe. To niezwykle trudne pokazać na przykładzie życia bohaterów, że każdy z nas jest inny. Jedni po stracie mogą żyć zupełnie normalnie, inni zaś wszędzie czują obecność tej osoby. Brakuje im „dzień dobry”, wspólnego spędzania czasu… Kolejni będą uciekać do swojego świata, odgradzać się grubym murem, udając, że wszystko jest w porządku. Bluebell w tym wszystkim jest poniekąd osamotniona, są chwile, że to obiektyw kamery musi stać się jej przyjacielem, tym buforem między ją, a tym, co chciałaby powiedzieć Irs. Choć dla wielu może się wydawać, że ta historia jest przepełniona smutkiem, to tylko pozory. Po każdej burzy wychodzi słońce, a czasem na niebie pojawia się i tęcza: ta nadzieja, że będzie lepiej.
Ciepła opowieść pełna humoru o rodzinie
Ta tęcza właśnie pojawia się w Miłość Flory, tli się w nas nadzieja, Bluebell już coraz lepiej radzi sobie z życiem bez Iris. Czy ktoś z nas nie uśmiechnie się na samo wspomnienie pierwszej miłości? Pierwszego skradzionego pocałunku? W tej części zaczynamy przeżywać właśnie te pierwsze motyle w brzuchu, próby zrozumienia trudów związku. Czy to jeszcze przyjaźń, czy to już kochanie? Szalone rodzeństwo udawania nam, że każdy z nas, nawet jak odgrodzi się od swoich uczuć i będzie próbował pokazać, że nic, a nic, go nie obchodzi, ma swoje emocje, potrzeby. Niezwykle wzruszające są pierwsze podboje miłosne, próba podboju świata w nowej pasji czy otworzenia się na zupełnie obcych ludzi. Każdy z bohaterów pokazuje nam swój problem, z którym nie potrafi sobie poradzić. Czyż nie brzmi nam to znajomo? To, jak czujemy się osamotnieni, gdy musimy się z czymś zmierzyć? Rodzina Gadsbych jest ciepła, czasem szalona, czasem zupełnie niezrozumiała. Jednak w tej opowieści jest wiele słów pokrzepienia, które trafią prosto do serca czytelnika.
Wartościowa!
Możesz być inny. Miej swoją pasję, to ona sprawia, że stajesz się wyjątkowy. Otwórz się na świat, on wbrew pozorom nie gryzie. To okej płakać, to okej potrzebować przytulenia. Nie musisz sam iść przez świat, zaufaj komuś, weź go za rękę. Czyż nie wydaje nam się to banalne? Ale jakże często o tym zapominamy… Choć mogłoby nam się wydawać, że to tylko opowieść o pierwszych miłostkach, o rodzinie, która na pozór idealna okazuje się taka jak wszystkie, ale ta historia zostaje w naszych sercach, będzie plasterkiem na rany. Żałuję, że nie poznałam pióra Natashy Farrant wcześniej. Chciałabym, aby każdy, niezależnie od wieku, niezależnie od poglądów, przeczytał opowieść o rodzince Gadsby, która pokazuje, jak trudne jest kochanie – nie tylko brata, siostry, mamy, taty, ale także siebie.

Żałuję, że ta seria nie była dostępna wcześniej, wtedy, kiedy sama jej potrzebowałam.
Czas po Iris to pierwsza część przedstawiająca nam rodzinę Gadsby: nieco zwariowaną, ciepłą, pełną zagadek i pokazującą nam, czytelnikom, że nie ma ludzi idealnych. A to, co dzieli, może tak naprawdę łączyć. I co najważniejsze, że każdy z nas, niezależnie od wieku, ma swoje problemy i...

Kocham czytać. To nie ulega wątpliwości. I to kocham czytać literaturę dla młodszych i starszych, generalnie wszystko, co w jakiś sposób mnie porusza, co na mnie wpływa. Ale oprócz tego nieustająco potrafię zakochiwać się też w książkach. Być może dla niektórych słowo to jest zbyt górnolotne, ale jak inaczej wyrazić to głębokie uwielbienie względem niektórych powieści? Jedną z moich tegorocznych miłości, co podkreślałam nie raz, była powieść Natashy Farrant pt. "Czas po Iris", której miałam zaszczyt patronować. Jej kontynuacji - pt. "Miłość Flory" - wyglądałam jak kania dżdżu. I teraz, jako dumna patronka, jestem gotowa Wam ją zaprezentować.
Lektura tej powieści była jak wyczekany powrót do domu, w ramiona ukochanych osób. Bo kto raz spotkał się z Gadsbymi, ten zawsze będzie chciał się z nimi spotkać raz, drugi i trzeci. Ta zwariowana rodzina, w której normalnością jest chaos, dostarcza mnóstwo okazji do śmiechu, a jednocześnie dowodzi, że niezależnie od okoliczności - to w rodzinie drzemie największa siła.

Choć książka nie skupia się jak poprzednia na kwestii śmierci ukochanej osoby i aż kipi od sytuacji zabawnych, czasem wręcz absurdalnych, nie brak w niej tematów refleksyjnych i poważnych. Tym razem obok relacji rodzinnych podejmuje temat zaburzeń psychicznych i wyborów, które potrafią ranić innych.

Autorka zawarła w niej przeróżne oblicza miłości - tej romantycznej, związanej z gorącym uczuciem, zakochaniem, tej pozornej, którą tak łatwo pomylić z przyjaźnią, a także tej rodzinnej, która cementuje więzi i sprawia, że jesteśmy w stanie zrobić dla bliskich wszystko. Autorka mówi o tym, że miłość bywa zwodnicza, ale jest też piękna, że czasem niesie ból, ale też rozświetla życie. Że czasem musimy z niej zrezygnować, jeśli ukochana osoba nas rani, ale że możemy ją znaleźć w zupełnie innym miejscu.

"Miłość Flory" jest opowieścią nie tylko o zakochaniu (choć miłość aż wylewa się z jej stron),ale przede wszystkim, pozostając w spójności z Czasem po Iris, jest historią o rodzinie - o lojalności mimo nieporozumień, o wsparciu mimo niesnasek, o sile, którą czerpać można od innych, nawet jeśli czasem nie umiemy się dogadać. Autorka pięknie kontynuuje główną linię fabularną związaną z Blue i jej rodziną, rozwijając swoich bohaterów i poddając ich kolejnym zaskakującym próbom. I choć nie zawsze jest wesoło, z tej historii płynie taka masa ciepła, że czytelnik pragnie spoić się z nią, zapaść w nią jak w miękką puchową kołdrę.

Wiecie... gdybym mogła na jakiś czas przenieść się do dowolnej książki, to właśnie w domu rodziny Gadsby najbardziej chciałabym się znaleźć. Poczuć zapach spalonego ciasta, posłuchać pokrzykiwania ojca, który znalazł w butach kocie bobki, pobyć w tej całej domowej krzątaninie... i poczuć te silne więzi, które wytrzymają każdą burzę.

To kolejna powieść autorki, która w swej fikcyjności zachowuje niezwykłą autentyczność. Fabularnie i emocjonalnie dojrzała historia dla dojrzewających czytelników (i nie tylko). Poruszająca do głębi, niestroniąca od zagadnień trudnych i bolesnych, a jednocześnie pełna ciepła i nadziei, zostawiająca odbiorcę w poczuciu błogiego spokoju. O relacjach, rodzinie, miłości. O lęku, stracie i niepewności. O tym, że przeciwności losu cementują więzi i że nigdzie nie jest tak dobrze wracać, jak do domu. A jeśli byliście już w domu Gadsbych, to musicie tam wrócić koniecznie.

Kocham czytać. To nie ulega wątpliwości. I to kocham czytać literaturę dla młodszych i starszych, generalnie wszystko, co w jakiś sposób mnie porusza, co na mnie wpływa. Ale oprócz tego nieustająco potrafię zakochiwać się też w książkach. Być może dla niektórych słowo to jest zbyt górnolotne, ale jak inaczej wyrazić to głębokie uwielbienie względem niektórych powieści?...