,,Chciałam, żeby mnie dostrzegano. Chciałam, żeby mnie akceptowano. Chciałam pochwycić w palce czarne pasma, które oplatają moje serce, tak samo jak ściąga się z grzebienia pozostałe na nim włosy i wyrzuca do śmieci."

Ostatnio można zauważyć znaczny wysyp powieści azjatyckich. Sama z dużym zaskoczeniem przekonałam się, że jest to niezwykła literacka przygoda, pełna ciepła i mądrości. Bo takie właśnie były książki, które niedawno czytałam. Jednak ,,Plecy, które chcę kopnąć" znajdują się w pewnym oddaleniu od tego trendu.

Jest to niepokojąca ale i przejmująca opowieść z nurtu Young Adult opowiadająca o samotności. Hatsu zaczęła liceum ale zupełnie nie może znaleźć tam swojego miejsca. Nie nawiązała nowych znajomości, a te z gimnazjum, nie przetrwały próby czasu. Przypadek sprawia, że na zajęciach zostaje sparowana z Ninagawą - chłopakiem tak samo nie pasującym nigdzie jak ona. On jednak ma ukrytą pasję, jest fanem, wręcz stalkerem, znanej modelki. Gdy okazuje się, że kilka lat wcześniej Hatsu osobiście ją spotkała, zaczyna tworzyć się między nimi dziwna więź.

Powieść jest prosta w budowie i bardzo oszczędna w środki wyrazu, to sprawia, że staje się bardziej przyjmująca i mocniej oddziałuje na czytelnika. Mocniej odczuwa się osamotnienie, zagubienie bohaterki, która nie umie odnaleźć się w rzeczywistości. Wydaje się, że jej znajomi ruszyli do przodu a ona została gdzieś w oddali, nie umiejąc podjąć żadnej decyzji. Dlatego łapie się jedynej szansy na kontakt z drugim człowiekiem, jaką jest pogrążony w swoim świecie Ninagawa. Te dwa różne światy znajdą przestrzeń by się spotkać, by dać sobie namiastkę relacji i ciepła. Oboje są wycofani, zagubieni, osamotnieni i wystraszeni ale za wszelką cenę próbują nie dać tego po sobie poznać. Ich relacja jest dziwna, pełna sprzeczności i nie do końca zdrowa ale daje im nadzieję i punkt zaczepienia.

,,Plecy, które chcę kopnąć" pozostawiły mnie w stanie niepokoju i dyskomfortu. Powieść urywa się, nie dając żadnej odpowiedzi. Jednak zmusiła do spojrzenia w przeszłość i przypomnienia sobie jak trudne były szkolne czasy i jak łatwo można było wypaść poza ramy, które wtedy obowiązywały. Nie trzeba być innym, dziwnym, złym - wystarczyło tylko nie być takim jak inni tego oczekiwali. Taka jest Hatsu - chce być sobą ale nie pasuje wtedy nigdzie i to tylko pogłębia jest stan zagubienia, bo nigdzie nie ma dla niej odpowiedniego miejsca. W powieści bardzo wyraźnie i dobitnie to widać. Nawet przy zachowaniu prostoty formy czuć targające bohaterką wątpliwości oraz emocje, które nieustannie jej towarzyszą. Ta historia doskonale pokazuje, że nawet gdy z pozoru wszystko wydaje się być w porządku to jednak takie nie jest a okres nastoletni to dobrze ukryty dramat.

,,Chciałam, żeby mnie dostrzegano. Chciałam, żeby mnie akceptowano. Chciałam pochwycić w palce czarne pasma, które oplatają moje serce, tak samo jak ściąga się z grzebienia pozostałe na nim włosy i wyrzuca do śmieci."

Ostatnio można zauważyć znaczny wysyp powieści azjatyckich. Sama z dużym zaskoczeniem przekonałam się, że jest to niezwykła literacka przygoda, pełna ciepła...

To jedna z tych książek, którą człowiek pochłania na raz, w jeden wieczór. I która wydaje się początkowo zwykłą opowieścią ze świata nastolatków. Nieco inną, bo zakorzenioną w japońskiej kulturze - ale jednak. Autorka dość oszczędnie operuje tu słowami, nie ułatwiając czytelnikowi lektury, nie podsuwając mu tropów interpretacyjnych, nie wytłuszczając problematyki, nie zadając pytań. I to właśnie sprawia, że historia daje do myślenia, budzi refleksję.

Mamy tu do czynienia z dwojgiem młodych ludzi niejako odtrąconych przez rówieśników, skazanych na samotność w tłumie. Ale Hatsu wybiera tę samotność świadomie: nie chce na siłę podporządkowywać się przypadkowej grupie rówieśniczej, nie chce udawać kogoś innego, nie chce ulegać konwenansom. Ninagawa jest inny. On z kolei wybiera ucieczkę do swojego własnego świata, jego jedynym sensem istnienia jest fascynacją modelką Orichan. Otwiera się na znajomość z Hatsu tylko dlatego, że ta miała przyjemność kiedyś przypadkowo spotkać Orichan i zamienić z nią kilka słów.

Czy to wystarczy, aby nawiązać przyjaźń? A co, jeśli Hatsu nie wystarczy tylko rola kolejnego eksponatu w kolekcji Ninagawy, rola swoistego pomazańca cennego tylko o tyle, o ile łączy się w jakiś sposób z jego idolką? Czy dziewczyna ma prawo ingerować w życie chłopaka tylko dlatego, że poczuła do niego nić sympatii?

W tej historii zawarto wiele trudnych i ważnych pytań. Sęk w tym, że to rolą czytelnika jest je znaleźć, wyłuskać z tej pozornie zwyczajnej historii. Zapewniam jednak, że warto :)

To jedna z tych książek, którą człowiek pochłania na raz, w jeden wieczór. I która wydaje się początkowo zwykłą opowieścią ze świata nastolatków. Nieco inną, bo zakorzenioną w japońskiej kulturze - ale jednak. Autorka dość oszczędnie operuje tu słowami, nie ułatwiając czytelnikowi lektury, nie podsuwając mu tropów interpretacyjnych, nie wytłuszczając problematyki, nie...

Jak wygląda Wasz wybór kolejnej lektury? Bierzecie pod uwagę kryterium geograficzne? Czy dźwięczy Wam w głowie nieśmiertelne „cudze chwalicie, swego nie znacie”?
Dziesiątki przeczytanych tytułów umiejscowiły mój czytelniczy gust w rejonach zachodnich. W tym roku powzięłam postanowienie, by wykrzesać minimalną dozę odwagi i otworzyć się na dorobek pisarski rodem z przeciwległej części świata. Można powiedzieć, że Japonię powinnam odhaczyć już parę dobrych lat temu, kiedy to zaliczyłam krótki epizod fascynacji tamtejszymi komiksami. Obrazki swoje, a tekst swoje, dlatego starsza o parę wiosen postanowiłam sięgnąć po książkę z krwi i kości, wiecie, taką w pełni zadrukowaną słowem pisanym.
Do odważnych świat należy, tak mówią. Warto jednak brać pod uwagę możliwość ewentualnego zawodu. Z niewiadomych powodów moja literacka czujność pozostawała przez ostatnie tygodnie w stanie hibernacji (czyżby za dużo dobrych książek?) i... mamy to. Ni stąd, ni zowąd przyszło rozczarowanie. Dawało o sobie znać stopniowo, jednak intuicja rzadko mnie zawodzi – książkę kończę z przykrym, acz silnym poczuciem zmarnowanego potencjału.
Wstępny zarys historii prezentował się naprawdę intrygująco i – co by nie mówić – był jakby skrojony idealnie na moją miarę. Krótkie przedstawienie głównych bohaterów w stopce redakcyjnej rozwiało początkowe nadzieje; nie będą stanowić lustrzanego odbicia tej konkretnej czytelniczki, która mimo wszystko identyfikuje się jako społeczny outsider, nie będę mogła zbić z nimi mentalnej piony. Samotność niejedno ma imię, dlatego obietnica nowej perspektywy była traktowana przeze mnie jako wartość dodana.
Nie wiem, co poszło nie tak. Czy wina leży po charakterystycznym, azjatyckim podejściu do literatury, którego zasadniczym wyznacznikiem jest silne upodobanie ekonomizacji słowa? Czy to kwestia perypetii bohaterów młodocianych, których decyzje i sposób myślenia pojmuję niezwykle rzadko (choć jest mi do nich bliżej niż dalej)? Wreszcie, może to sprawka niezbyt pociągającego „drugiego planu”, który w oczywisty sposób miał stanowić punkt wyjścia dla rozważań nad sferą wyrzutków, a jedynie wybijał z rytmu? Skłaniam się ku sprawiedliwemu podziałowi zarzutów i jakąś wspólną karą.
Relacja głównych bohaterów żadnym sposobem mnie nie kupuje. Zastanawiam się, czy w ogóle powinna; być może cały ambaras wynika z mojego niezrozumienia – wybaczcie, jak wspomniałam na początku, raczkuję dosyć niepewnie po tym wschodnim gruncie. Chcę wierzyć, że nawet nieznaczne zwiększenie objętości pozwoliłoby dokładniej nakreślić portrety psychologiczne, wytłumaczyć motywację niektórych posunięć. Chcę, ale mając w pamięci konkretne fragmenty oraz wspomnienia (niestety bardzo wyraźne) reakcji na nie – coś pomiędzy zdziwieniem, zażenowaniem i niezrozumieniem właśnie – jest mi niespotykanie ciężko. Jako że cenię sobie szczerość, z niejaką ulgą wspomnieć muszę obecność naprawdę pięknych, trafnych przemyśleń. Szkoda tylko, że trafiły się ich zaledwie śladowe ilości...
„Plecy, które chcę kopnąć” okazały się tytułem nie dla mnie. Nie czuję szczególnej potrzeby, by w podobny sposób znęcać się nad posiadanym egzemplarzem. Myślę, że historia ta jest w stanie znaleźć właściwych odbiorców, będących może na nieco wcześniejszym etapie życia. Na moją okejkę niestety nie ma co liczyć.

Egzemplarz recenzencki zawdzięczam Wydawnictwu Kirin – piękne dzięki!

Jak wygląda Wasz wybór kolejnej lektury? Bierzecie pod uwagę kryterium geograficzne? Czy dźwięczy Wam w głowie nieśmiertelne „cudze chwalicie, swego nie znacie”?
Dziesiątki przeczytanych tytułów umiejscowiły mój czytelniczy gust w rejonach zachodnich. W tym roku powzięłam postanowienie, by wykrzesać minimalną dozę odwagi i otworzyć się na dorobek pisarski rodem z...

Dziękuje bardzo wydawnictwu @wydawnictwokirin za egzemplarz 🫶


👉 “Plecy, które chcę kopnąć” to powieść, która zmusza do refleksji nad samotnością i poszukiwaniem własnego miejsca w świecie. Risa Wataya, najmłodsza laureatka prestiżowej Nagrody im. Akutagawy, stworzyła dzieło, które mimo swojej młodości literackiej, porusza głębokie i uniwersalne tematy.

Główna bohaterka, Hatsu, jest licealistką o silnym charakterze i cynicznym podejściu do życia. Jej inteligencja i niechęć do dopasowywania się do otoczenia sprawiają, że coraz bardziej izoluje się od rówieśników. Ninagawa, chłopak z obsesją na punkcie idolki Orichan, staje się nieoczekiwanym towarzyszem Hatsu w jej podróży przez labirynt emocji i samotności.

👉Wataya z niezwykłą precyzją oddaje uczucia bohaterów, ich wewnętrzne konflikty i pragnienie zrozumienia. Proza autorki jest cierpka, ale i pełna empatii, pozwalając czytelnikowi na dogłębne odczucie frustracji i wyobcowania, z jakimi borykają się postacie.

👉Osobiście uważam, że książka jest interesująca, choć nie wciągnęła mnie aż tak bardzo. Może to kwestia jej objętości – ma zaledwie 114 stron, co może wydawać się niewystarczające, aby w pełni rozwinąć tematykę i zbudować głębszą więź z postaciami. Mimo to, uważam, że warto po nią sięgnąć, aby samemu wyrobić sobie opinię na jej temat i poznać samotność naszych bohaterów.

Dziękuje bardzo wydawnictwu @wydawnictwokirin za egzemplarz 🫶


👉 “Plecy, które chcę kopnąć” to powieść, która zmusza do refleksji nad samotnością i poszukiwaniem własnego miejsca w świecie. Risa Wataya, najmłodsza laureatka prestiżowej Nagrody im. Akutagawy, stworzyła dzieło, które mimo swojej młodości literackiej, porusza głębokie i uniwersalne tematy.

Główna bohaterka,...

Samotność dotyka o wiele więcej osób niż nam się wydaje. Najbardziej można ją odczuć w szkole, bo często zdarza się, że zostajemy odrzuceni i nie udaje nam się zaprzyjaźnić z kimkolwiek. Risa Wataya daje nam możliwość wczucia się w historię Hatsu i zrozumienia jak wygląda samotność oczami nastolatków.

Główna bohaterka zostaje odrzucona przez swoją przyjaciółkę, ponieważ ta chce należeć do jakiejś grupy. Przypadkiem udaje jej się nawiązać kontakt z drugim klasowym odrzutkiem. Ninagawa to wielki fan znanej modelki Orichan, która Hatsu miała okazję zobaczyć w rzeczywistości. Chłopak chce wyciągnąć jak najwięcej informacji i spotykają się coraz częściej. To przyjaźń czy jedynie obsesyjne pozyskiwanie informacji o swojej idolce?

Dwie osoby, które kompletnie inaczej próbują sobie radzić z samotnością. Ninagawa zanurza się we własnym świecie, gdzie liczy się tylko Orichan, a Hatsu, mimo że nie chce tego przyznać, próbują zwalczać samotność będąc z chłopakiem. Bohaterka zdaje sobie jednak sprawę z tego, że dla Ninagawy nigdy nie będzie ważniejsza niż modelka, co zadaje jej kolejny cios.

Książka opowiada przede wszystkim o tym jak samotność wpływa na nastolatki i jak próbują sobie z nią radzić. Bycie samemu, gdy wszyscy naokoło mówią, że to "najlepszy okres w naszym życiu" jest niesamowicie ciężkie. Mamy w książce też przypisy, co pomaga nam zrozumieć fabułę. Do tego autorka opisała drobiazgi, dzięki którym wczuwamy się jeszcze bardziej w historię i czujemy atmosferę, która chciała nam przekazać.

Książka jest zdecydowanie dla wszystkich, bo przecież nie tylko nastolatki mierzą się z problemem, którym jest samotność.

⭐⭐⭐⭐/5

Samotność dotyka o wiele więcej osób niż nam się wydaje. Najbardziej można ją odczuć w szkole, bo często zdarza się, że zostajemy odrzuceni i nie udaje nam się zaprzyjaźnić z kimkolwiek. Risa Wataya daje nam możliwość wczucia się w historię Hatsu i zrozumienia jak wygląda samotność oczami nastolatków.

Główna bohaterka zostaje odrzucona przez swoją przyjaciółkę, ponieważ ta...

„Samotność dźwięczy. Brzęczy i rezonuje brzmieniem dzwoneczka, wchodzącego w tak wysokie rejestry, że aż uszy bolą, i miażdży pierś swoim naciskiem (...)” – tak Risa Wataya rozpoczyna swą nowelę, w której próbuje złączyć dwie samotności w taki sposób, by mogły wspólnie wybrzmieć harmonijną symfonią. Jako trzydziestoletnia czytelniczka nie byłam pewna, na ile odnajdę się w kategorii young adult („młody dorosły”),jednak autorka tak zwinnie opisuje codzienność i przekleństwa życia młodzieńczego, iż osoby young mogą odnaleźć siebie wśród stron pod postacią myśli: „o, tak właśnie jest”, podczas gdy ja, osoba adult, myślałam: „o, tak właśnie było”, rozbudzając w sobie z każdym kolejnym akapitem coraz większą nostalgię.

O czym traktuje nowela? Każdy czytelnik będzie miał własne rozumienie tytułowego „kopniaka”, co uważam za wielką zaletę tej książki. Jest tu drugie dno, i choć finalne, bardzo obrazowe sceny są niemal bezbłędne (na tyle, iż jestem sobie w stanie wyobrazić ich wersję filmową),odnajdziemy tu także niedopowiedzenie. Pozostawi nas ono jednak nie tyle z niedosytem, co z rozsmakowywaniem się w ukończonej lekturze.

Styl pisania Watayi jest zdecydowanie nowoczesny, zdania stawiane są pewnie, przez co stwarzają wrażenie, iż autorka posiadała w głowie bardzo precyzyjny i przemyślany plan. Nie ma scen przypadkowych, a każda latarnia oświetla dokładnie tę ulicę, którą powinna. Jeśli chcesz przejść się po ścieżkach własnego dojrzewania – wejdź i rozgość się. Wataya oświetli ci drogę.

„Samotność dźwięczy. Brzęczy i rezonuje brzmieniem dzwoneczka, wchodzącego w tak wysokie rejestry, że aż uszy bolą, i miażdży pierś swoim naciskiem (...)” – tak Risa Wataya rozpoczyna swą nowelę, w której próbuje złączyć dwie samotności w taki sposób, by mogły wspólnie wybrzmieć harmonijną symfonią. Jako trzydziestoletnia czytelniczka nie byłam pewna, na ile odnajdę się w...

👟”Plecy, które chcę kopnąć” to ciekawa opowieść o młodej Hatsu, która mierzy się ze swoją samotnością. Czym jest spowodowana izolacja młodej bohaterki?

👟 Z jednej strony ma przyjaciółkę Kinuyo, która towarzyszy jej od gimnazjum, razem mają wiele tematów, świetnie się dogadują, dzielą każdą przerwę szkolną. Z czasem nić przyjaźni staje się cieńsza i zacieśniona relacja rozluźnia się na rzecz innych znajomości - młoda Hatsu szkolne przerwy spędza sama.

👟W tym czasie niespodziewanie pojawia się Ninagawa - ekscentryczny kolega z klasy, który do tej pory nie rzucał jej się specjalnie w oczy. Ninagawa pałający niezdrowym zainteresowaniem do modelki Orichan, którą kiedyś przez przypadek główna bohaterka miała okazję spotkać. Samotność i odrzucenie przez grupę paradoksalnie zbliża dwójkę bohaterów. Czy Orichan stanie na ich drodze?

👟 ”Plecy, które chcę kopnąć” to bardzo przyjemna pozycja, pozwalająca mi na chwilę wrócić do czasów szkoły średniej. Rozpiętość emocji głównej bohaterki oraz wnikliwa analiza każdej sytuacji przypomina mi mój dawny sposób postrzegania rzeczywistości. Polecam każdemu taki fajny teleport do przeszłości. Polecam także dużo młodszym czytelnikom, którzy są na tym etapie wkraczania w dorosłość.

👟”Plecy, które chcę kopnąć” to ciekawa opowieść o młodej Hatsu, która mierzy się ze swoją samotnością. Czym jest spowodowana izolacja młodej bohaterki?

👟 Z jednej strony ma przyjaciółkę Kinuyo, która towarzyszy jej od gimnazjum, razem mają wiele tematów, świetnie się dogadują, dzielą każdą przerwę szkolną. Z czasem nić przyjaźni staje się cieńsza i zacieśniona relacja...

Książka „Plecy, które Chcę Kopnąć” to opowieść o Hatsu, która dopiero co rozpoczęła liceum. Jej przyjaciółka, chcąc desperacko przynależeć do jakiejś grupy, dystansuje się od niej, a jej jedynym towarzyszem staje się Ninagawa – kolega z klasy, wielki fan mało znanej modelki, Orichan, którą Hatsu miała okazję zobaczyć w rzeczywistości.

Książka porusza temat samotności, który dotyka młodzieży w szkołach, oraz konieczności radzenia sobie z nią. Opowiada o marzeniach Ninagawy o poznaniu Orichan, które udaje się zrealizować, jednak czy naprawdę uskrzydla to bohatera? Odpowiedź na to pytanie musisz poznać sam.

Ta propozycja jest idealna dla młodych ludzi w liceum, by uświadomić im, że samotność i współzależność nie dotyczą tylko nich, lecz młodzieży na całym świecie. Książka jest przystępna, napisana prostym językiem, choć dla niektórych może być zupełnie nowym gatunkiem literackim. Osobiście, częste wyjaśnianie słów z kultury japońskiej pomogło mi zrozumieć kontekst lektury.

Książka „Plecy, które Chcę Kopnąć” to opowieść o Hatsu, która dopiero co rozpoczęła liceum. Jej przyjaciółka, chcąc desperacko przynależeć do jakiejś grupy, dystansuje się od niej, a jej jedynym towarzyszem staje się Ninagawa – kolega z klasy, wielki fan mało znanej modelki, Orichan, którą Hatsu miała okazję zobaczyć w rzeczywistości.

Książka porusza temat samotności,...

Hatsu zaczęła niedawno naukę w liceum. Jej najlepsza dotychczas przyjaciółka nie zerwała z nią kontaktów, ale z pragnienia przynależenia do jakiejś grupy i chęci poznania nowych rówieśników zaczyna obracać się w kręgu swojej nowej paczki. Mimo ponawianych przez Kinuyo zaproszeń do grupy, Hatsu uparcie odmawia. Samotność zżera ją od środka, jednak dla dziewczyny ważniejsze jest pozostanie sobą i nienaginanie się pod schematy. Nastolatka jest inteligentna, ma cięty język, sarkastyczny humor i bez mrugnięcia okiem potrafi wytknąć innym błędy. Na drugim końcu tej huśtawki zwanej samotnością znajduje się Ninagawa – kolega z klasy, który jest wielkim fanem mało znanej modelki, Orichan. Kiedy chłopak dowiaduje się, że Hatsu widziała kiedyś jego idolkę, prosi dziewczynę, by ta wskazała mu dokładne miejsce spotkania.

Spodziewałam się książki, która przepełniona będzie smutkiem i tragediami czy ostrac*zmem wśród nastolatków, ale nie do końca tak było. Owszem, poczucie niezrozumienia i osamotnienia to straszne wredoty, ale ta historia pokazuje, jak próbują radzić sobie z nimi młodzi ludzie, mimo że ów metody bywają dziwne, a nawet przerażające dla kogoś, kto patrzy na nie z boku, to dla osoby zainteresowanej mogą stanowić taką poduchę bezpieczeństwa w otaczającym świecie.

Ninagawa już dawno uciekł w świat, w którym to dzięki możliwości śledzenia każdego ruchu swojej idolki czuje się mniej odizolowany, a Hatsu, która jest zdecydowanie bardziej spostrzegawcza niż chłopak, zaczyna czuć frustrację za każdym razem, kiedy przebywa w jego towarzystwie. Z jednej strony jego zachowanie i sposób bycia oraz zafiksowanie na punkcie celebrytki ją odpychają, z drugiej coraz lepiej zaczyna go rozumieć. Hatsu ma ochotę zrobić chłopakowi fizyczną krz*wdę, ale nie chce zranić jego uczuć – chciałaby tylko zostać zauważona przez kogoś, kto staje się dla niej kimś bliskim.

Te emocje, które w niej narastają są sprzeczne, a sama Hatsu nie chce przed sobą przyznać, co mogą one oznaczać.

Ta krótka, bo licząca zaledwie 114 stron książka jest niezwykłym kompendium wiedzy o dorastaniu, próbie odnalezienia własnej tożsamości, buncie przeciwko określonym wzorcom i radzeniu sobie ze skrajnymi emocjami oraz nauce akceptacji zachowań innych.

Pisząc tę książkę, autorka Risa Wataya miała 19 lat i w tej opowieści czuć emocje, jakie towarzyszą nastolatkom, czuć tę chęć przynależności do grupy z jednej strony, a z drugiej walkę o autonomię, a przy tym zagubienie i wszechogarniający smutek.

Książkę czyta się błyskawicznie, z każdym kolejnym zdaniem, ta historia, choć z pozoru przedstawiona w prosty sposób, pochłania coraz bardziej, a po jej przeczytaniu cały ładunek emocjonalny, którym jest wypełniona, zaczyna docierać do odbiorcy. To niepozorna i mocna w przekazie minipowieść.

Hatsu zaczęła niedawno naukę w liceum. Jej najlepsza dotychczas przyjaciółka nie zerwała z nią kontaktów, ale z pragnienia przynależenia do jakiejś grupy i chęci poznania nowych rówieśników zaczyna obracać się w kręgu swojej nowej paczki. Mimo ponawianych przez Kinuyo zaproszeń do grupy, Hatsu uparcie odmawia. Samotność zżera ją od środka, jednak dla dziewczyny ważniejsze...

Prosta historia, melancholijny klimat, samotność oraz fiksacja skupiona na jednym temacie, a dokładniej to na jednej osobie...

Opowieść autorstwa Risy Watayi ma bardziej liryczny i metaforyczny klimat niż wcześniejsza publikacja marki YAponia.

W tej historii dostajemy studium samotności opracowane na podstawie myśli i zachowań pewnej licealistki oraz licealisty.

Hatsu z jednej strony nie chce być sama, wciąż rozpamiętuje wcześniejsze przyjaźnie. Z drugiej strony jednak uważa się za inną, a nawet lepszą, od nowej grupy znajomych jej przyjaciółki z czasów gimnazjum.

Drugi z bohaterów, Ninagawa, jest zapatrzony w jedną modelkę i nie widzi świata poza nią. Jednak Hatsu ma do zaoferowania coś, o czym on marzy. Widziała bowiem Orichan, jego idolkę, na żywo.

Do czego doprowadzi fiksacja, brak przynależności do grupy oraz różnie pojmowana samotność?

Jak wspominałam już na początku, książka ta oferuje nam melancholijny klimat, ale to nie wszystko. Dostarcza także dawkę wiedzy o innej kulturze i może być dobrym, szybkim odcięciem od szarej codzienności.

Ale muszę być z Wami szczera, bo mnie ta powieść nie zachwyciła. Nie twierdzę, że była zła. Była poprostu średnia. Ale każda książka znajdzie swoich czytelników, więc może dla Was będzie czymś wyjątkowym. Warto przekonać się samemu i poznać tę opowieść o młodych ludziach i ich samotności.

*Współpraca ambasadorska z wydawnictwem Kirin, więcej treści dotyczących tego tytułu znajduje się na moim profilu na instagramie -> https://www.instagram.com/snow_lily_books/

Prosta historia, melancholijny klimat, samotność oraz fiksacja skupiona na jednym temacie, a dokładniej to na jednej osobie...

Opowieść autorstwa Risy Watayi ma bardziej liryczny i metaforyczny klimat niż wcześniejsza publikacja marki YAponia.

W tej historii dostajemy studium samotności opracowane na podstawie myśli i zachowań pewnej licealistki oraz licealisty.

Hatsu...